بریده‌هایی از کتاب آبنبات دارچینی

مریم و مهسا و زینب خانم، برای اینکه مبادا جایشان را از دست بدهند، لام تا کام حرف نمی‌زدند و خود را به سرنوشت سپرده بودند.

بی‌بی گفت: "پسر جان، مبارک باشه!" آقای دکتر با لبخند گفت: "باربند که مبارک گفتن نداره بی‌بی جان." بی‌بی چشمکی زد و گفت: "اون نه، اون یکی!" آقای دکتر با تعجب به بقیه نگاه کرد. معلوم بود منظور بی‌بی را نمی‌فهمد. وقتی رفت دست‌هایش را بشوید، آقاجان گفت: "طفلکی هنوز نمدانه چی دسته‌گلی کاشته!"

کریمی‌نژاد گفت: "اجازه، من چون سرما خورده‌م به‌زور حرف می‌زنم. حتی قرآنم نمتانم بخوانم." ـ کو گلوتِ ببینم. غلامی دهانش را باز کرد. سعی کرد الکی سرفه کند. اما آقای کریمی‌نژاد با خوش‌رویی به او گفت خودش را اذیت نکند. بعد هم با مهربانی دستی بر سرِ او کشید و با دفتر نمره روی کله‌اش کوبید.

. بعد هم، جوری که من به در لگد می‌زنم و آقاجان می‌گوید: "جفتک ننداز!"، درحالی‌که روی یک پا توی هوا چرخید، با پشت پا لگدی به یک جای آقای پررو زد تا برای همیشه نقشه‌های استکبار روی او بی‌اثر شود

"عاشق شدن چیزِ بدی نیست. ولی کسی که زیاد عاشق مشه یعنی که هنوز عاشق نشده." تا آن روز هیچ بزرگ‌تری با من آن‌طور حرف نزده بود. ـ وقتی بزرگ‌تر بشی مفهمی خیلی از اونا اصلاً عشق نبوده. تو فقط تصور مکردی عشق‌ان. ولی عاشقی فقط یک بار می‌آد سراغت. بعد، تازه به خودت مفهمی که عشق چیه.

زندگی تلخی داره. شیرینی داره. ولی مهم اینه بدانیم همه‌ش زندگیه؛ مثل این شکلاتای تلخ. شیرینه، ولی تلخه. تلخه، ولی شیرینه. زندگی همینه آقا محسن!"

کسی هست بعد از بازی از اینکه بازی کرده ناراحت باشه و عذاب‌وجدان داشته باشه؟" ـ اجازه، ما هر وقت بازی مُکنیم، چون مدانیم کنکور داریم، عذاب‌وجدان مگیریم. ـ خا همین دیگه. با اینکه بازی کردن بد نیست، چون کارِ واجبِ دیگه‌ای دارین، یعنی که بازی توی این وقت براتان مناسب نیست.

می‌دانستم هر وقت کسی در وضعیتِ خوبی فعل را جمع می‌بندد یعنی خودش؛ اما وقتی در وضعیتِ سخت فعل را جمع می‌بندد منظورش دیگران است.

کاش یک شغلی بود که آدم چرت‌وپرت مگفت و پول درمی‌آورد.

باز تو برای داسِت دسته پیدا کردی؟

از قدیم مگن پیشِ خر بز قشنگه.

قبل از خداحافظی، از مراد پرسید: "به نظرت اشتباه کردم اون پولِ فرستادم؟" مراد گفت: "متأسفانه قبلش با من مشورت نکردی. اگه به من مگفتی، بهت مگفتم کجا سرمایه‌گذاری کنی که پولت چندبرابر بشه. بعد، از سودش به هر کی مخواستی کمک مکردی." وقتی برمی‌گشتیم، از محمد پرسیدم: "داداش، شک کردهٔ کارِت درست بوده یا نه؛ ها؟" ـ نه. به کارِ خودم مطمئنم. برای این سؤال کردم که ببینم اون چی جواب مِده محسن جان. به خودم شک ندارم؛ به اون شک داشتم. آدما خیلی عوض شده‌ان ... خیلی ...

مِگن اگه مارِ اذیت کنی، با چشماش ازت عکس مگیره. بعداً هر جای دنیا یَم بری می‌آد انتقام مگیره."

هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم در زندگی به مرحله‌ای برسم که برای خوردن گوشت میل نداشته باشم. فکر می‌کردم نکند پیری زودرس گرفته‌ام! نکند به خاطر مشاهدهٔ مشکلاتِ ملیحه دچار افسردگی بعد از زایمان شده‌ام! نکند دچارِ یائسگیِ قبل از غذا شده‌ام!

بی‌بی، به علت سال‌ها چشم‌انتظاری برای دیدن دوبارهٔ حرم، از اشتیاق زیاد، بی‌طاقت شده بود. طفلک توی راه هم هر مسجدِ بزرگی که می‌دید تصور می‌کرد رسیده‌ایم به حرم. حتی به برج‌های نیروگاه برق توس هم سلام داده بود. خوبیِ بردن بی‌بی به پشت‌بام، علاوه بر ثوابش، این بود که می‌شد از زیر کارِ توی خانه دررفت. در پشت‌بام را باز کردم و به طرفی که آقای دکتر گفته بود نگاه کردم. گنبدِ طلایی حرم زیر نورِ خورشید برق می‌زد. بی‌بی جان اونجا حرمه. مبینی؟ بی‌بی به طرف لبهٔ پشتِ‌بام رفت تا بهتر ببیند. اگر جلوی او را نگرفته بودم، از آن بالا پرت شده بود پایین. بی‌بی با اشتیاقِ وصف‌ناپذیری به آن سمت نگاه می‌کرد.

باتری واکمن ضعیف شده بود و گشادگشاد می‌خواند، اکسیژن انگار به دی‌اکسیدکربن تبدیل شده بود. پایِ کوه، آقاجان نگاهی به تابلوهای روی کوه انداخت. یک "ولی برگردیم خانه بخوابیم" و "خا مرض داریم این همه بریم تا بالا"یِ خاصی در نگاهش بود. ـ تا اون بالا مخواین برین؟ اکبر جان همین‌جا غذاتِ بخوریم، برگردیم. صداشم درنمی‌آریم که تا بالاش نرفتیم

در کل، برآیندِ نیروهای دستورهای همهٔ اوستاها و زیراوستاها روی کمرِ من همدیگر را قطع می‌کردند. حتی سعید هم، که فقط چند روز زودتر از من رفته بود آنجا، خودش را قلدر می‌گرفت و برایم اوستابازی درمی‌آورد.

همان دوستم است که قبلاً گفتم می‌توانی مثل خر از او کار بکشی و بعد پولش را ندهی و صدایش درنمی‌آید یا مثلاً این همان دوستم است که شبیه کفچه‌مار است یا مثلاً این همان دوستم است که فکر می‌کند من خیلی خنگم، ولی، تازه فهمیده از او زرنگ‌ترم یا مثلاً این همان دوستم است که فکر می‌کند من خبر ندارم عاشق خواهر یکی از دوست‌هایمان شده است.

پسرِ خوب، اول خوب گوش کن، سکوت کن، فکر کن، بعد حرف بزن.

یک لحظه به زن‌دایی و حامله بودنش حسادت کردم. نُه ماه می‌توانستم چیزهایی را که دوست دارم سفارش بدهم و همه موظف بودند برایم تأمین کنند. تازه، سربازی هم نمی‌رفتم و هیچ‌وقت هم ختنه نمی‌شدم.