کتاب زندگی ۳.۰؛ انسان‌بودن در عصر هوش مصنوعی

اگر این محدودیتْ نوعی ترس از فضای بسته در شما پدید می‌آورد و احساس می‌کنید در منطقه‌ای از کیهان محبوس شده‌اید، بگذارید با اشاره به یک راه گریزِ احتمالی خوشحالتان کنم: در محاسبات من فرض شده است که مقدار انرژی تاریک در طول زمان ثابت می‌ماند، و این چیزی است که آخرین اندازه‌گیری‌ها هم نشان می‌دهد. ولی ما هنوز دربارهٔ اینکه انرژی تاریک واقعاً چیست هیچ‌چیزی نمی‌دانیم، و این کورسوی امیدی باقی می‌گذارد که شاید انرژی تاریک هم در نهایت رو به زوال برود (درست مانند ماده‌ای که خصوصیاتی بسیار شبیه به انرژی تاریک دارد و برای توضیحِ تورم کیهانی فرض می‌شود که وجود دارد)، و اگر این زوال رخ دهد، به جای افزایش سرعت انبساط شاهد کاهش سرعت خواهیم بود، و احتمالاً این امکان برای صورت‌های آیندهٔ حیات فراهم می‌شود که تا هر زمان که دوام داشته باشند به تصرف و استقرار در کهکشان‌های جدید ادامه دهند.

الن تورینگ و همکارانش، متخصصان بریتانیایی رمزگشایی، در مرکز بیلچلی‌پارک از پیش می‌دانستند زیردریایی‌های آلمانی به کدام کشتی‌های متفقین حمله خواهند کرد، اما تصمیم گرفتند فقط در بعضی موارد دخالت کنند تا قدرت مخفی‌شان لو نرود

زمان لازم برای رفت و برگشت پیام تا آن سوی کرهٔ زمین در حدود ۰.۱ ثانیه است (تقریباً معادل با سرعت اندیشیدن ما انسان‌ها)، پس برای مغزِ ساخته‌شده با هوش مصنوعی که بزرگیِ آن به اندازهٔ زمین باشد، اندیشه‌هایی که به‌راستی در ابعاد جهانی باشد فقط به اندازهٔ افکار مغز انسان می‌تواند سرعت داشته باشد. برای یک سامانهٔ کوچک هوش مصنوعی که در هر یک‌میلیاردمِ ثانیه یک عملیات انجام می‌دهد (این سرعت معمولی رایانه‌های امروزی است)، ۰.۱ ثانیه مانند چهار ماه برای شما است،

در سال ۲۰۱۵، فقط تصادفات رانندگی جان بیش از ۱.۲ میلیون نفر را گرفته است و به اینها باید چندین هزار نفری را نیز افزود که در حوادث حمل‌ونقل هوایی و ریلی و دریایی جان سپرده‌اند

تازه به فلاپی درایوهای ۷۰ کیلوبایتی عادت کرده بودم که فلاپی‌های کوچک‌ترِ ۳.۵ اینچی با حجم ۱.۴۴ مگابایت برق از سرم پراند، بعد هم اولین هارد درایو خود را خریدم که ۱۰ مگابایت حجم داشت -البته این مقدار برای ذخیره کردن فقط یکی از آهنگ‌هایی که امروز دانلود می‌کنیم به‌زحمت کفایت می‌کند. چند روز پیش که ۱۰۰ دلار برای خریدن هارد درایوی با ظرفیت ۳۰۰.۰۰۰ برابر پرداختم، این خاطره‌های دورهٔ نوجوانی در نظرم غیرواقعی جلوه می‌کرد.

این سطحِ بحرانی جایی است که ماشین‌ها بتوانند کار طراحی هوش مصنوعی را انجام دهند

به نظر می‌آید ضربِ ۳۱۴۱۵۹ در ۲۷۱۸۲۸ خیلی دشوارتر باشد از شناختنِ عکس یک دوست، اما رایانه‌ها خیلی پیش از آنکه من به دنیا بیایم، در حساب از ما انسان‌ها جلو زده بودند، حال آنکه شناساییِ تصویر در سطح انسان همین تازگی‌ها امکان‌پذیر شده است. این واقعیت که کارهای حسی‌حرکتیِ ابتدایی به رغم نیاز به امکانات محاسباتی فراوان ساده به نظر می‌آیند به «پارادکس موراوِک» شهرت دارد، و این‌گونه توضیح داده می‌شود که مغز ما با اختصاص دادنِ مقدار زیادی از سخت‌افزارهای تخصصی -در واقع بیش از یک‌چهارم کل مغز- برای این منظور، سبب می‌شود که این کارها ساده به نظر برسند.

یک ماشین فوق‌هوشمند می‌تواند ماشین‌هایی طراحی کند که حتی از خودش هم بهتر باشند؛ و بنابراین بی‌تردید «انفجار هوش» رخ می‌دهد، و هوش ماشین‌ها از سطح هوش انسان بسیار فراتر خواهد رفت. بنابراین نخستین ماشین فوق‌هوشمند آخرین اختراعی است که انسان به آن نیاز خواهد داشت، (پس از این اختراع، هیچ اختراع دیگری لازم نیست)؛ البته با فرض آنکه این ماشین به اندازه‌ای مطیع انسان باشد که به ما بگوید چگونه باید بر آن تسلط داشته باشیم».

فناوری به حیات قابلیت آن را داده است که به چنان سطحی از شکوفایی برسد که پیشتر هرگز سابقه نداشته است -یا خود را به‌کلی نابود کند.

از لحظهٔ ورود نورِ تابیده از یک شیءِ پیچیده به چشم تا لحظه‌ای که آن چیز را چونان چیزی که هست آگاهانه ادراک می‌کنید، چیزی در حدود یک‌چهارم ثانیه به طول می‌انجامد. (۱۳) این یعنی وقتی با سرعت نود کیلومتر بر ساعت در بزرگراه در حال رانندگی هستید، اگر ناگهان سنجابی را در چند متری خود دیدید دیگر برای هر کاری خیلی دیر شده است، چون قبلاً آن را زیر گرفته‌اید!