بریده‌هایی از کتاب عقاید یک دلقک

آن‌ها برای مقاصد خودشان همه‌چیز را " به خدمت" درمی‌آورند و همه‌چیز تأثیری سوءتفاهم‌آمیز و گیج‌کننده خواهد داشت

به نظر من چیزی ناخوشایندتر از این نیست که زنی شوهرش را با تلخی و ترش‌رویی نگاه کند، آن هم به این علت که باردار است.

این مردم هیچی نمی‌فهمند. البته همهٔ آن‌ها می‌دانند که دلقک باید افسرده باشد تا بتواند نقش دلقک را درست اجرا کند، اما این را که افسردگی تا چه اندازه برای خود دلقک جدی است، نمی‌توانند حدس بزنند.

بدترین دردی که من گرفتار آنم سرشت من است

لحن سرد و خشک صدای او تبدیل به سادیسم ساده شده بود. گفت " ما سر صد مارک حق‌الزحمه برای دلقکی به توافق رسیده بودیم که زمانی دویست مارک ارزش داشت." و برای این‌که به من فرصتی برای عصبانی شدن بدهد، مکث کوتاهی کرد، اما من سکوت کردم و او همان‌طور که طبیعتش اقتضا می‌کرد، دوباره با لحنی ناشایست ادامه داد " من مدیر یک انجمن عام‌المنفعه هستم و وجدانم به من اجازه نمی‌دهد به دلقکی صد مارک دستمزد بدهم که بیست مارک هم برایش کافی است، حتی می‌شود گفت زیادش هم هست." دلیلی نمی‌دیدم که سکوتم را بشکنم.

برای اولین‌بار در زندگی‌ام پی بردم اشیایی که یک نفر بعد از مرگ و یا رفتنش برجای می‌گذارد چه‌قدر وحشتناک‌اند.

بعضی وقت‌ها نمی‌دانم آن چیزی را که واقعاً خودم عیناً به نحو محسوسی تجربه می‌کنم حقیقت دارد یا آن‌چه در درونم تجربه کرده‌ام، مسائل را با هم قاتی می‌کنم

تقریباً تمام کاتولیک‌های تحصیل‌کرده در این صفت مشترک‌اند که یا در پناه سدی از اعتقادات جزمی می‌نشینند و اصولی را که با جزم‌اندیشی ساخته‌اند به اطراف خود می‌پراکنند یا این‌که وقتی آن‌ها را رودرروی حقایق تزلزل‌ناپذیرشان قرار می‌دهند، به " طبیعت انسانی" اشاره می‌کنند و می‌خندند. هر وقت لازم باشد لبخند تمسخرآمیزی می‌زنند گویی الآن نزد پاپ بوده‌اند و او یک قسمت از خصلت مصونیت از خطا را به آن‌ها داده است. درهرحال، هر وقت آدم درصدد برآید حقایق شرم‌آورِ با خونسردی بشارت داده‌شده‌شان را کاملاً جدی بگیرد، آن وقت یا به او برچسب " پروتستان" می‌زنند یا آدم خشکی که شوخی سرش نمی‌شود. اگر با آن‌ها به بحثی جدی دربارهٔ مسائل زندگی زناشویی بپردازی، بلافاصله صحبت را به هنری هشتم می‌کشانند، با این توپ سیصد سال است که شلیک می‌کنند، به این وسیله می‌خواهند ابراز کنند که کلیسای آن‌ها چه‌قدر سخت‌گیر است، اما همین که آن‌ها بخواهند انعطاف‌پذیری و نرمش کلیسا را نشان دهند و این‌که چه قلب بزرگ و رئوفی دارد، آن‌گاه شروع به تعریف حکایت‌های بزویتس یا جک‌های اسقف‌ها می‌کنند، البته فقط برای آن‌ها که از خودشان هستند و آن‌ها را ــ البته دست‌چپی و یا دست‌راستی بودن دیگر تفاوتی ندارد. ــ تحصیل‌کرده و باهوش می‌دانند.

مسئله‌ای که منجر به تولید یک بچه می‌شود موضوعی نسبتاً بی‌پرده و صریح است اما اگر دل‌تان بخواهد می‌توانیم دربارهٔ لک‌لک‌ها با هم حرف بزنیم. اما هر آن‌چه شما در موعظه‌های‌تان در مورد این مسئلهٔ ملموس زیر گوش مردم می‌خوانید و وعظ می‌کنید و آموزش می‌دهید چیزی جز تظاهر نیست. شما در ته قلب‌تان این کار را یک کثافت‌کاری به خاطرِ دفاع از خود در مقابل طبیعت می‌دانید که با ازدواج مشروعیت می‌یابد ــ یا با این خیال واهی، نیاز جسمی را از جنبهٔ دیگر قضیه که با آن ارتباط تنگاتنگ و عمیقی دارد و پیچیده‌تر هم هست، جدا می‌سازید. اما حتی زنی که به‌اجبار تن به تقاضای شوهرش می‌دهد و یا کثیف‌ترین دائم‌الخمری که برای رفع نیاز نزد فاحشه‌ای می‌رود و نه خود آن فاحشه، جسم صرف نیستند. شماها با این مسئله مثل یک فشفشهٔ سال نو مسیحی رفتار می‌کنید ــ درحالی‌که مثل یک دینامیت است."

یک هنرمند مرگ را همیشه با خودش یدک می‌کشد، درست مانند یک کشیش خوب که همیشه کتاب دعایش را با خودش به همراه دارد.

درحالی‌که خواهر روحانی به‌آرامی به دعا خواندنش ادامه می‌داد، من هم دست ماری را گرفته بودم و هاینریش سعی کرد با صدای آهسته برای ماری توضیح دهد که روحِ موجودی که او نتوانسته بود به دنیا بیاورد به چه سرنوشتی دچار خواهد شد. به نظر می‌رسید ماری شدیداً متقاعد شده است که کودک ــ او آن را این‌طور می‌نامید ــ هرگز به بهشت نخواهد رفت، چون غسل تعمید داده نشده بود. او دائم تکرار می‌کرد که طفل در برزخ باقی خواهد ماند و من آن شب برای اولین‌بار پی بردم که کاتولیک‌ها چه مزخرفاتی را سر کلاس درس دینی در مدرسه یاد می‌گیرند.

زیبایی‌شناسان را بهتر است به وسیلهٔ یکی از اشیای باارزش هنری به قتل رسانید تا حتی در مرگ هم از این‌که به اثری هنری هتک‌حرمت شده، عصبانی شوند. به این منظور، یک مجسمهٔ مریم مقدس به اندازهٔ کافی باارزش نیست و بیش‌ازحد محکم است، چون زُمرویلد حتی در حال مرگ هم امکان دارد با این تسلی که مجسمه نجات پیدا کرده باشد با آرامش جان بسپارد. یک تابلو نقاشی هم به اندازهٔ کافی سنگین نیست، حداکثر قاب آن، و همین مسئله برایش تسلی‌بخش خواهد بود که شاید حداقل خودِ تابلو نقاشی آسیبی نبیند. شاید بتوانم بعد از خراشیدن رنگ یک تابلو نقاشی باارزش، او را به وسیلهٔ بومِ آن خفه کنم یا به دار بزنم؛ گرچه یک قتلِ بی‌نقص نیست، قتل کامل و بی‌عیبِ یک زیباشناس که هست.

دلقکی که به می‌خوارگی بیفتد خیلی سریع‌تر از یک شیروانی‌سازِ مست سقوط خواهد کرد.

مدت‌هاست از حرف زدن با دیگران راجع‌به پول و هنر دست کشیده‌ام. هر وقت این دو مقوله کنار هم قرار گیرند، هرگز نمی‌توان انتظار حفظ تعادل را داشت: برای هنر، یا کم‌تر از آن‌چه درخورش است پرداخته شده و یا بیش‌تر از آن.

مدت‌هاست از حرف زدن با دیگران راجع‌به پول و هنر دست کشیده‌ام. هر وقت این دو مقوله کنار هم قرار گیرند، هرگز نمی‌توان انتظار حفظ تعادل را داشت: برای هنر، یا کم‌تر از آن‌چه درخورش است پرداخته شده و یا بیش‌تر از آن.

یک هنرمند مرگ را همیشه با خودش یدک می‌کشد، درست مانند یک کشیش خوب که همیشه کتاب دعایش را با خودش به همراه دارد.

دلقک باید افسرده باشد تا بتواند نقش دلقک را درست اجرا کند، اما این را که افسردگی تا چه اندازه برای خود دلقک جدی است

سکوت سلاح خوبی است.

مدت‌هاست از حرف زدن با دیگران راجع‌به پول و هنر دست کشیده‌ام. هر وقت این دو مقوله کنار هم قرار گیرند، هرگز نمی‌توان انتظار حفظ تعادل را داشت: برای هنر، یا کم‌تر از آن‌چه درخورش است پرداخته شده و یا بیش‌تر از آن.

" شنیِر، بس است دیگر، دست از این حرف‌های بیهوده بردارید. شما اصلاً چه‌تان است؟" گفتم " کاتولیک‌ها مرا عصبی می‌کنند، چون آن‌ها انسان‌هایی غیرمنصف هستند." خنده‌کنان پرسید " و پروتستان‌ها؟" " آن‌ها هم با کلنجار رفتن با وجدان‌شان مرا مریض می‌کنند." درحالی‌که همچنان می‌خندید پرسید " و کافرها چه‌طور؟" " آن‌ها حوصله‌ام را سر می‌برند، چون فقط دربارهٔ خدا صحبت می‌کنند."