بریده‌هایی از کتاب خرده‌ عادت ها

اگر چیزی بخواهد بهتر شود، فقط خودم مسئول اتفاق‌افتادنش هستم.

پشتهٔ عادتم را این‌گونه تغییر دادم: «هنگامی که لپ‌تاپم را برای ناهار می‌بندم، کنار میزم، دَه شنا می‌روم.» ابهام برطرف شد.

۳. پس از نوشتن فهرست کارهای روزانه‌ام، فوراً اولین کارم را شروع می‌کنم. یا این پشتهٔ عادت شامگاه را در نظر بگیرید: ۱. پس از خوردن شام، بشقابم را مستقیماً در ماشین ظرف‌شویی می‌گذارم. ۲. پس از تمیزکردن ظرف‌ها، فوراً پیشخوان را تمیز می‌کنم. ۳. پس از تمیزکردن پیشخوان، لیوان قهوه‌ام را برای فردا صبح آماده می‌کنم. همچنین می‌توانید رفتارهای جدید را در میان برنامه‌های روزمرهٔ کنونی خود قرار دهید؛ برای مثال، شاید یک برنامهٔ روزمرهٔ صبحگاهی مانند این داشته باشید: بیدارشدن< مرتب‌کردن تختخواب< دوش‌گرفتن.

دستاوردهای شما مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های‌تان هستند. دارایی خالص‌تان مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های مالی‌تان است. وزن‌تان مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های غذایی‌تان است. دانش‌تان مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های یادگیری‌تان است. نظم خانواده‌تان مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های نظافت شماست. شما آن چیزی را به دست می‌آورید که به‌طور مکرر انجام می‌دهید.

زمانی که به نظر می‌رسد هیچ‌چیز کمکی نخواهد کرد، می‌روم و به سنگ‌تراشی نگاه می‌کنم که برای صدمین بار روی سنگ ضربه وارد می‌کند، بدون این‌که ترکی ایجاد شود؛ اما در صدویکمین ضربه سنگ به دو تکه خرد می‌شود و می‌دانم که آخرین ضربه نبود که آن‌را خرد کرد، بلکه تمام آن ضربه‌های پیشین مسبب آن بود.»

مصمم بودم اجازه ندهم جراحت‌هایم مرا از پا دربیاورند

هر هدف این فرض را به‌همراه دارد: «زمانی که به هدفم برسم، آن‌وقت شاد خواهم بود.» مشکل تفکر اولویت اهداف این است که خوشبختی را تا زمان رسیدن به نقطهٔ عطف بعدی به تأخیر می‌اندازد. من خودم آن‌قدر در این دام افتاده‌ام که حساب آن از دستم دررفته است.

اهداف برای تعیین مسیر مناسب‌اند؛ اما برای پیشرفت‌کردن، سیستم‌ها بهترین چیز ممکن هستند. زمانی که بیش‌ترِ وقت خود را به اهداف اختصاص بدهید و برای طراحی سیستم خود زمان کافی اختصاص ندهید، مشکلات آغاز خواهند شد.

همه‌چیزدر درجهٔ سی‌ودو رخ می‌دهد.

. اگر به‌دنبال نتایج بهتر هستید، بررسی اهداف را فراموش کنید و به‌جای آن بر سیستم‌تان تمرکز کنید.