بریده‌هایی از کتاب هزارپیشه

امید تمام چیزی‌ست که آدم احتیاج دارد. فقدان امید است که آدم را دلسرد می‌کند.

جمعیت زیادی داشتند از ایستگاه‌های مترو بیرون می‌آمدند. مثل یک مشت حشره، بدون صورت، عصبانی، با عجله از کنار و روی من رد می‌شدند. آن‌ها به هم تنه می‌زدند، همدیگر را هول می‌دادند و صداهای وحشتناکی درمی‌آوردند.

آخر واقعاً چطور می‌شود آدم خوشحال باشد از اینکه ساعت ۶:۳۰ با زنگ ساعت بیدار بشود، از تخت بیاید بیرون، لباس بپوشد، زورکی چیزی بخورد، بریند، بشاشد، مسواک بزند، شانه کند، و بعد از یک نبرد طولانی با ترافیک، برسد جایی که درواقع زور می‌زند برای کس دیگری کلی پول دربیاورد و در‌نهایت هم ازش می‌خواهند بابت این فرصتی که در اختیارش گذاشته شده،قدردان باشد؟

من کسی بودم که در انزوا شکوفا می‌شد، بدون آن شبیه کس دیگری بودم که بی‌آب و غذا مانده. هر روزی که تنها نبودم ضعیفم می‌شدم. به تنهایی‌ام افتخار نمی‌کردم؛ اما بهش وابسته بودم.

عین شروع زندگی و خنده بود، مثل معنای دقیق آفتاب.

من کسی بودم که در انزوا شکوفا می‌شد، بدون آن شبیه کس دیگری بودم که بی‌آب و غذا مانده. هر روزی که تنها نبودم ضعیفم می‌شدم. به تنهایی‌ام افتخار نمی‌کردم؛ اما بهش وابسته بودم.

و بعد از مدت‌ها، خودم را برای اولین خواب شب واقعی آماده کردم.