بریده‌هایی از کتاب هزارپیشه

راستش، زندگی به وحشتم می‌انداخت؛ اینکه آدم فقط توانش را پیدا کند که بخورد، بخوابد، و لباس تنش باشد، مجبور است به چه کارهایی تن بدهد. برای همین توی تخت می‌ماندم و می‌نوشیدم. وقتی می‌نوشی هم دنیا کماکان آن بیرون هست، اما لحظه‌ای دست‌هاش را از روی گلویت برمی‌دارد.

دنیا جای آدم‌های قویه، آدم باهاس یه حرومزاده‌ی کله‌شق باشه تا کارش پیش بره

«این‌ها همه‌شون عوضی‌ان، عوضی! یه‌ذره هم عقل تو کله‌شون نیست! نمی‌دونن چطوری فکر کنن! از کسی که کله‌ش کار کنه می‌ترسن! مریضن! نامردن!

«آدم به عشق احتیاج نداره. چیزی که احتیاج داره موفقیته، حالا به هر شکلی. می‌تونه عشق باشه ولی نه لزوماً.»

تو این دنیای زشت هنوز هم آدمای خوب پیدا می‌شن.

من کسی بودم که در انزوا شکوفا می‌شد، بدون آن شبیه کس دیگری بودم که بی‌آب و غذا مانده. هر روزی که تنها نبودم ضعیفم می‌شدم. به تنهایی‌ام افتخار نمی‌کردم؛ اما بهش وابسته بودم. تاریکی اتاق برای من مثل نور خورشید بود.

امید تمام چیزی‌ست که آدم احتیاج دارد. فقدان امید است که آدم را دلسرد می‌کند.

من کسی بودم که در انزوا شکوفا می‌شد،

من کسی بودم که در انزوا شکوفا می‌شد

امید تمام چیزی‌ست که آدم احتیاج دارد. فقدان امید است که آدم را دلسرد می‌کند.