بریده‌هایی از کتاب داستان های شکسپیر

مرگ بهتر از زیستن در جهانی است که هنرمندان بمیرند و بی‌هنران در عشق و سلطنت جای ایشان گیرند.

یکی دو بار نزدیک بود لب به سخن بگشایم و با سادگی به او بگویم، همان آفتابی که بر قصر او می‌تابد از کلبه ما نیز چهره نهان نمی‌کند و بر همه یکسان می‌نگرد.

«آنقدر اندوهناکم که به کوچک‌ترین آرزویی دل می‌بندم.»

هرگاه دو تن با یکدیگر دم از دوستی زنند و یکی از آن دو گناهی مرتکب شود شرط دوستی آن است که آن دوست دیگر گناه رفیق را آشکار نسازد و وسیله افشای راز وی را فراهم ننماید.

روزگاری است که همه فضایل در گرداب چاپلوسی و تملق فرو افتاده

نمایشنامه‌هایی که وی بین سال‌های ۱۶۰۱ و ۱۶۰۸ نوشته است همگی مؤید آن است که نویسنده اسیر تأثرات سخت روحی بوده و تلخ‌ترین لحظات زندگی را می‌گذرانیده است. اینگونه غم و اندوه فراوانی از خلال سطور آن به چشم خواننده می‌خورد. در غیر این صورت لازم بود که بین دو پایه زندگی و آثار او راهی برای نفوذ و تأثیر یکی بر دیگری نباشد، بدین معنی که تألمات و ناملایمات زندگی شخصی و روحیه غمین و ملول او بر روی نمایشنامه‌ها و اشعاری که در این فاصله سروده است اثری به جا نگذاشته باشد، ولی می‌دانیم که نویسندگان بزرگ، آنچه را در قلب و خون خود احساس کرده‌اند، نقاشی نموده‌اند. آیا کسی می‌تواند قبول کند، درام‌نویسی که نمایشنامه‌هایی چون «شاه لیر» یا «تیمون آتن» نوشته است که قهرمانان آن در منتهای رنج روحی هستند، خود در رنج نبوده است؟

«آنقدر اندوهناکم که به کوچک‌ترین آرزویی دل می‌بندم.»

آلام درونی خطاکاران و جراحات دل خیانت‌پیشگان چون از شفاخانه ایزدی دارویی نیاید و پزشک الهی مرهمی از فضیلت و تقوی بر آن نگذارد ناچار بیمار شقاوتمند از اهرمن و پیروان او مداوا می‌جوید.

کسانی که به چنگال حسد گرفتارند کوچک‌ترین لغزشی را بزرگ شمرده و آن را دلیلی قاطع در حقّانیت خویش می‌دانند

هیچ کس دوست ندارد که مضحکه شود و هیچ کس هم نیست که نخواهد دیگران را مضحکه خود سازد.

در این امر دین و آیین، چه بسیار سیئات کبیره که چون با جبینی ریاکار ارتکاب می‌کنند، در شمار حسنات قرار می‌گیرد، ناراستی‌ها همه در زیر اندودی آراسته مستور می‌گردد.

خردمند آن است که در اندیشه چاره درد باشد و گره از کار فرو بسته خویش به دستیاری خرد صافی بگشاید.

هر طبعی با طبع مخالف خویش میلی دارد تا مگر این جمع اضداد از طغیان طبعیت بکاهد و روان را آسایش بخشد.

پادشاهان را حصنی حصین‌تر از پناهگاه عدالت نیست، و چون برایشان زمانی در رسد که از فرط ستمگری، کشوریان دست نفرین به آسمان دراز کنند و لشکریان در زمین دست از جنگ کوتاه سازند، در آن زمان کلاه سلطنت بر تارک ایشان دیر نپاید و قبای پادشاهی بر اندامشان راست نیاید!