بریده‌هایی از کتاب مثل خون در رگ های من

به تو گفتم: «زیاد، خیلی خیلی زیاد دوستت دارم.»

درست در تاریک‌ترین دقایق زندگی‌ام دستی از دور رسید و زیر بازوی مرا گرفت

به قول حافظ: بندهٔ طلعت آن باش که، آنی دارد.

من مظلوم واقع شده بودم. زندگی به من ظلم کرده بود.

من محتاج شنیدن حرف‌های تو هستم... با من از عشقت، از قلبت، از آرزوهایت حرف بزن... اگر مرا دوست می‌داری، من نیازمند آنم که با زبان تو آن را بشنوم: هر روز، هر ساعت، هر دقیقه، و هر لحظه می‌خواهم که زبان تو، دهان تو و صدای تو آن را با من مکرر کند...

آن آینه که من می‌جستم تا بتوانم نقش وجودم را در آن تماشا کنم تویی.

دلم گرفت، آن چنان گرفت که ناچار شدم برای شما نامه بنویسم.

هر چه بیشتر می‌بینمت، احتیاجم به دیدنت بیشتر می‌شود.

تو طلوع کردی و عشق باز آمد، شعر شکوفه کرد و کبوتر شادی بال‌زنان بازگشت؛ تنهایی و خستگی بر خاک ریخت. من با تو ام، و آینه‌های خالی از تصویرهای مهر و امید سرشار می‌شوند.

این تنها راه نجات من است: حرف بزن آیدا!