بریده‌هایی از کتاب خون خورده

روحش را مهیای دردی کرد که قرار بود بر تنش وارد شود. بدونِ درد که معنایی نداشت. درد همه‌چیز بود و مردِ خراسانی به‌خوبی می‌دانست که درد چگونه جان را شاد می‌کند.

جمع شده بود در خودش. جنینی بود که می‌خواست پرتاب شود روی دنیای تازه. به وعدهٔ خدا فکر کرد. این‌که حیِ لایموت است و مُردگان را زنده می‌کند. او هنوز نمُرده بود. مُردن؟ جنگجوی خال‌دار به‌هیچ‌وجه به مُردن فکر نکرده بود و حالا داشت می‌مُرد. کُشته می‌شد؟ می‌مُرد؟ مگر فرق می‌کرد؟ قطعاً فرق داشت. قطعاً. کُشته شدن شکوهِ دیگری داشت. وقتی کسی را می‌کُشی روحش را آماده می‌کنی برای نبردی بزرگ‌تر. مُردگان روحِ ضعیفی دارند، روحی که نجنگیده. روحی که درد نکشیده. زخم برنداشته. کُشتگان اما رؤیایی دیگر دارند. صلاح‌الدینِ فاتح او را می‌کُشت...

آدم تا خونش نرود که نمی‌میرد.

رستگاری از آنِ کسانی است که برای خداوند جهاد می‌کنند و صلاح‌الدین... قهرمانش... داشت او را می‌کُشت.

بعدش جنگ‌هایی بود که به دلِ کفر زد. ایمان. ایمان کارهای مهمی می‌کند.

اشهد اَنَّ لا اله الا الله... الا الله... نفی مؤکد... غیرِ خدا.

لعنت فرستاد به زنانگی گُهی که قرار بود مرد جوانی را خر کند تا با او به شوروی فرار کند.

و مسیحی که بی‌حال در آغوشِ مادر بود. مادر... چرا همهٔ مادرها غمگین‌اند؟

این خاصیت تاریخ است، که پُر است از چیزهایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، ککِ کسی نمی‌گزد.

او هیچ اشتباهی نکرده بود. جهاد کرده بود. جهادی که وعدهٔ بهشت و زیبارویان داده بودند بابتش به او و این را همه می‌دانستند. او شهید می‌شد.

تاریخ پُر است از دخترانی که تصمیم می‌گیرند حقیقت را به پسرها بگویند؛ بگویند چندان دوست‌شان ندارند، کسالت‌بارند، اصلاً گاهی بودونبودشان برای‌شان فرقی ندارد و این‌که آن‌ها باید بروند پیِ زندگی خودشان و دنبال زنی بگردند که موی بافتهٔ بلند دارد و باکره است، چشمش به در باشد که مردش کِی می‌آید و وقتی بچهٔ اول‌شان سقط شد، یواشکی گریه کند و بلافاصله خودش را جمع کند تا مردش افسرده نشود. اما دختران در این شرایط چیز دیگری می‌گویند.

تاریخ با مُرده‌ها چی‌کار داره؟» «ما تاریخ رو تماشا می‌کنیم.

جهان برای پسرِ جوانِ تنهایی که در شلوغیِ یک انقلابِ بزرگ گیر افتاده، جای راحتی نیست.

تاریخ پُر است از پسران و دخترانی که می‌خواهند فرار کنند و دست‌آخر سر از مشهد درمی‌آورند. تاریخ پُر است از نورِ زردی که در آن پاییزِ گرم، وقتی آبادان در حالِ شکستنِ حصر بود، هیچ توجهی به تهمینه و محمود نداشت.

تاریخ پُر است از پسران تنهای بی‌اعتمادبه‌نفسی که می‌لنگند اما دخترِ زیبایی حاضر می‌شود کنارشان راه برود و از فوایدِ انقلابِ مارکسیستی و مقاومت علیه مرتجعان بگوید.

چند ماهی می‌شد که بگیروببند بیش‌تر شده بود و کارت معافیتش را همه‌جا می‌برد با خودش. همه از ترورها می‌گفتند و خیانت مجاهدین، خیانتِ فدایی‌ها، خیانتِ لیبرال‌ها، خیانتِ...

مُرده‌ها منتظرِ کلمات‌اند برای آمرزش و برای راحت‌تر بودن

حال‌وحوصله ندارد با روحِ شاعر برود سمتِ قبرِ او و این‌همه تصویر و ماجرا را از دست بدهد. اصلاً چرا خودش تنها نمی‌رود؟ «چون بلد نیستم.» «یعنی جای نعش خودت هم یادت رفته؟ من باید بشم راهنمات؟ که چی اون وقت؟» «خب، تو خودت دلت نمی‌خواد گاهی به تنت سر بزنی؟» «نه. من هزار ساله که پوسیده‌م. چه می‌دونم الآن کجام. اصلاً چه لذتی داره مگه؟» «قبر نداری؟» روحِ خبیث دودِ غلیظ سیگارِ همای تهمینه را که باد هُل داده بود بالا، کشید توی خودش. قبر نداشت؟

تاریخ پُر است از بادهایی که موها را در خود می‌پیچانند و این اصلاً چیز عجیبی نیست.

پدرش هزاربار گفته بود مرگ مرگ است؛ دلیلش را نباید پرسید. و او همیشه در آتشِ دانستنِ چگونه مُردن می‌سوخت.