بریده‌هایی از کتاب خون خورده

موشکِ دونیم‌شدهٔ روس در نمازجمعه نمایش داده شود و تذکر بدهند که کسی شعار مرگ بر شوروی ندهد چون این ساختِ مهندسانِ بی‌عرضهٔ عراقی است و سزای کسانی که زورشان به مردم بی‌دفاع می‌رسد. بعد همه با هم علیه امریکا شعار بدهند و انگلیس و البته دولتِ غاصبِ اسراییل. موشک تا چند سال دربه‌در می‌شود.

به عشقِ شریعتی زده بوده روی بازویش که «دوست داشتن از عشق برتر است.» پدرِ بیست و سه‌ساله‌اش که از هشت‌سالگی قرآن می‌خوانده و قبر می‌شُسته، یکهو با سواد ششم ابتدایی نشسته پای نوارهای دکتر و با تازه‌عروسش از ظلم و جوری گفته که حتی مُرده‌ها را هم عاصی کرده بود.

چشمانش را گشود. آسمان پُرنور بود و صاف. بوی روغنِ سوخته می‌آمد و عرق. حسابی چپانده بودندش توی سبدِ آهنی منجنیق. جمع شده بود و هیچ مقاومتی نداشت. باید تاب می‌آورد. پسرِ خراسان در ارضِ موعود. بیت‌المقدس را از بالا خواهد دید. از آسمان. جایی که فقط پیامبران دیده‌اند. لبخندی زد و از نو چشمانش را بست...

یک دانشجوی فقیر، یک دانشجوی تنها در تهرانِ سال ۱۳۹۴، شبیه است به همهٔ دانشجویانِ لاغر و کزکردهٔ سرمازدهٔ علوم‌انسانی. تاریخ پُر است از دانشجویانی که ادبیات و تاریخ و سیاست خوانده‌اند و مجبورند برای پول درآوردن کار گِل بکنند و رؤیا پروار کنند تا مگر روزی همین لحظات‌شان بشود سرمشقِ دیگرانی که سرِ کلاس‌های‌شان خواهند نشست و محوشان خواهند شد. «به صیغهٔ مستقبلِ نزدیک...»

تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

«گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصاً اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همهٔ عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.»

تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

«بینِ قبرها برو. فکر کن آدمند که خوابیده‌ند. خب؟»

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...

و چون در وادیِ سایهٔ مرگ نیز راه روَم از بدی نخواهم ترسید، زیرا تو با من هستی...

تاریخ پُر است از دوران‌هایی که حوادث به‌قدری تندند که مردها از زن‌ها فاصله می‌گیرند، آن‌قدر فاصله که وقتی سر می‌گردانند هیچ‌چیز اطراف‌شان نیست، حتی تصویر مویی در باد، حتی خاطرهٔ یک بوسه. و منصور تند دویده بود. خیلی تند.

با دیدنِ کلاهِ منگوله‌دارِ طاهر پشتِ شیشهٔ سرخ پنجرهٔ کناری کلیسایش، فکر کرد هنوز می‌تواند دعا کند و این چیز کمی نیست

خاچیک می‌بایست در این شهرِ پُر از خون و سوءتفاهم ملکوتِ خداوند را بجوید و در تنهایی‌اش سعی کند ایمانش را بازبیابد

راهبه بودنِ یک زنِ هلندی در مشهد در اواخرِ جنگ و عاشقِ مرد مشهدیِ جواهرفروشی شدنش، از آن اتفاقاتی است که تاریخ فقط می‌تواند بعدِ یک جنگِ مزخرفِ طولانی بسازد تا حالِ خودش را خوب کند

شک خورهٔ روح است.

«مُرده‌ها آدم رو انتخاب می‌کنند پسر. باهاشون رفیق شی همه‌چی به‌ت می‌دن، همه‌چی.»

کلمات مهم‌اند. کلمات باید درست ادا شوند. کلمات‌اند که رستگار می‌کنند.

تاریخ پُر است از فرشتگانِ بی‌جانی که شاهدِ ندبه و دعای آدم‌ها هستند و میلیون‌ها شمعی که دودشان را به سمتِ آن‌ها روانه می‌کنند.

بکُش صلاح‌الدین. کفار را بکُش. خون‌شان را بر خاک بریز. خاکی که خون نخورد وفا نمی‌کند.

رهبر نشان داده بود حق را باید گرفت ولو با خون.