بریده‌هایی از کتاب خون خورده

«دوست داشتن از عشق برتر است.»

تاریخ پُر است از دوران‌هایی که حوادث به‌قدری تندند که مردها از زن‌ها فاصله می‌گیرند، آن‌قدر فاصله که وقتی سر می‌گردانند هیچ‌چیز اطراف‌شان نیست، حتی تصویر مویی در باد، حتی خاطرهٔ یک بوسه.

تاریخ پُر است از مردانی که زنی را نگاه می‌کنند، از او عکس می‌گیرند و آه می‌کشند برایش و زن در غروبی که سایه انداخته بر کوچهٔ سنگ‌فرش، برمی‌گردد و نگاه‌شان تلاقی می‌کند و چیزی اتفاق می‌افتد در جهان...

تاریخ پُر است از سربازانی که در دلِ شب می‌زنند به پشتِ خطوطِ دشمن تا کسی را نجات بدهند.

نخواهم بود. و چون در وادیِ سایهٔ مرگ نیز راه روَم از بدی نخواهم ترسید، زیرا تو با

تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

دیواری که خراب می‌شد بر پیکرش، کنارِ زنان اعدامی می‌نشست تا روزی‌روزگاری دهکدهٔ متروک تفحص شود و او درحالی‌که هنوز نشسته مانده، با ریشی روشن چشمش به آفتاب بیفتد، پلاکش بدرخشد و با پنج زنِ دیگر از خاک بیرون کشیده شود...

من تا تهِ جان جنگیدم. من درشت بودم و قوی. قرار بود اتفاقِ دیگری بیفتد برای‌مان اما نیفتاد و من بی‌خون شدم. من هیچ جا نیستم. تنم گم شده. تنم نیست. کسی می‌داند کجاست

روحِ خبیثِ خال‌دار که تکیه داده بود به ستونِ سنگ‌قبر و عشاق جوان را می‌پایید، به روحِ شاعرِ آزادی‌خواه گفت «تا حالا کسی رو بوسیدی؟» «نه. چه مزخرفاتی می‌پرسی ها!» «نمی‌دونی چه‌قدر خوبه.» «نمی‌خوام بدونم.»

تاریخ پُر است از این لحظه‌ها، آدم‌هایی که می‌خواهند ناگهان کار را یکسره کنند و بروند گوشه‌ای و آن‌قدر زندگی کنند که جوانی بشود خاطره‌ای دور. خیلی دور...

او مردِ گورها بود. هر باستان‌شناسی مردِ گورهاست. گورها را می‌شکافد تا تنِ گم‌شدهٔ تاریخ را بیرون بکشد.

و خداوند شبانِ من است، محتاج هیچ‌چیز نخواهم بود. و چون در وادیِ سایهٔ مرگ نیز راه روَم از بدی نخواهم ترسید، زیرا تو با من هستی...

در تنهاییش آدم‌های زیادی دیده بود که یک روز بودند و روز دیگر هیچ

۲۴ سالگی وقتِ جوانمردانه‌ای نیست برای مُردن. برای کُشته شدن. برای پاشیده شدنِ خون بر خاک و درکِ سکراتِ مرگ.

و فکر می‌کرد گاهی اوقات مُردن بهترین اتفاق عالم است.

هوا بوی کاج می‌داد. جنگل. سرد.

دعایی که برای او بی‌صدا بود و درونش را می‌انباشت

مادرش سرِ زا رفته بود و پدرش استاد دانشگاه یوسی‌اِل‌اِی بود و او پشت‌کنکوریِ مادام‌العمر. سیاوش سه‌تیغ می‌کرد و زیرلب گوگوش می‌خواند و گاهی اوقات هم عارف. آمده بود بجنگد چون فکر می‌کرد باید بجنگد و اگر نجنگد هیچ‌وقت خودش را نخواهد بخشید.

این خاصیت تاریخ است، که پُر است از چیزهایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، ککِ کسی نمی‌گزد.

«نکُشی می‌کُشندت. این زمین مقدسه. خون می‌خواد. تو خونش ندی یکی دیگه می‌ده و این‌بار خونِ ما خواهد بود. به‌خدا که خون می‌خواد و باید گردنِ همه‌شون رو بزنی. ما فاتحیم. ما حق داریم.»