بریده‌هایی از کتاب خون خورده

و همیشه در تاریخ مسئله همین «بااین‌حال» است. تاریخ را استثناها می‌سازند.

. کُشته می‌شد؟ می‌مُرد؟ مگر فرق می‌کرد؟ قطعاً فرق داشت. قطعاً. کُشته شدن شکوهِ دیگری داشت. وقتی کسی را می‌کُشی روحش را آماده می‌کنی برای نبردی بزرگ‌تر. مُردگان روحِ ضعیفی دارند، روحی که نجنگیده. روحی که درد نکشیده. زخم برنداشته. کُشتگان اما رؤیایی دیگر دارند

رسم تاریخ است این. مُرده‌هایی که بازمی‌گردند انگار محتاجِ خاطرات‌شان‌اند در ذهنِ دیگران

. و تاریخ پُر است از پسرانِ رهاشده در شهرهای جنگ‌زده که کم‌حرف‌اند و به جایی دور خیره

تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

دودِ سیگار جریانِ خون را تند می‌کند. ریه اکسیژن بیش‌تر می‌خواهد. نیکوتین رگ‌ها را تحریک می‌کند و به وجد می‌آوردشان. قلب داغ می‌کند و جدارهٔ مری مبهوت می‌شود. کام‌های بعدی این روند را تسریع می‌کنند. آن‌قدر که خونِ سیگارخورده غلیان می‌کند و نشاط می‌سازد، جعلی...

«کلمه آدم زنده رو سبک می‌کنه، چه برسه مُرده رو.»

انقلاب فقط رفتن پهلوی نیست و باید آدم از خودش شروع کند.

هوآوی ۱۳۰ هزار تومانی‌اش با قابی سبز که برنامهٔ هفتگی محسن مفتاح را در جدولی منظم ذخیره کرده بود. فایلِ وُردِ برنامهٔ آذر ۱۳۹۴ را باز کرد

خودش را لعنت کرد که چرا دیشب دیر خوابیده

مُردگان و رنگ‌های این رمان کاملاً واقعی هستند. هرگونه شباهت میان این تکه‌ها با کسانی که آن‌ها را می‌خوانند عمدی است و اگر کسی گمان کند که در این رمان قصهٔ او روایت شده، رستگار است. آمین...

و خداوند شبانِ من است، محتاج هیچ‌چیز نخواهم بود. و چون در وادیِ سایهٔ مرگ نیز راه روَم از بدی نخواهم ترسید، زیرا تو با من هستی...

تاریخ نمونه‌های این‌چنینی کم ندیده است

زنی یهودی در دمشق گفته بودش هر کس صاحبِ اورشلیم شود امپراتورِ جهان خواهد بود.

مُرده‌ها منتظرِ کلمات‌اند برای آمرزش و برای راحت‌تر بودن

تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

پدرش همیشه به او می‌گفت «کلمه آدم زنده رو سبک می‌کنه، چه برسه مُرده رو.»

هر باستان‌شناسی مردِ گورهاست. گورها را می‌شکافد تا تنِ گم‌شدهٔ تاریخ را بیرون بکشد.

تاریخ پُر است از مردانی که زنی را نگاه می‌کنند، از او عکس می‌گیرند و آه می‌کشند برایش و زن در غروبی که سایه انداخته بر کوچهٔ سنگ‌فرش، برمی‌گردد و نگاه‌شان تلاقی می‌کند و چیزی اتفاق می‌افتد در جهان...

«گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد.