بریده‌هایی از کتاب خون خورده

هوا کیپِ ابر بود

باید پیرمرد را فریب می‌داد. باید وادارش می‌کرد تسلیمِ کلمات شود.

گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد.

تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

رسم تاریخ است این. مُرده‌هایی که بازمی‌گردند انگار محتاجِ خاطرات‌شان‌اند در ذهنِ دیگران.

تاریخ نمونه‌های این‌چنینی کم ندیده است. پُر است از بچه‌هایی که از فرطِ غمِ دیگران رها می‌شوند و گم.

تاریخ پُر است از دانشجویانی که ادبیات و تاریخ و سیاست خوانده‌اند و مجبورند برای پول درآوردن کار گِل بکنند و رؤیا پروار کنند

«کلمه آدم زنده رو سبک می‌کنه، چه برسه مُرده رو.»

موشکِ دونیم‌شدهٔ روس در نمازجمعه نمایش داده شود و تذکر بدهند که کسی شعار مرگ بر شوروی ندهد چون این ساختِ مهندسانِ بی‌عرضهٔ عراقی است و سزای کسانی که زورشان به مردم بی‌دفاع می‌رسد. بعد همه با هم علیه امریکا شعار بدهند و انگلیس و البته دولتِ غاصبِ اسراییل.

بعد تمامِ نیرویش را جمع کرده و گفته بود «ناصر، خیلی مردی. می‌خوامت عزیزم. می‌خوامت.» و ناصر برای اولین‌بار از مریم به‌صراحت شنیده بود که دوستش دارد. و حالا حاضر بود هر کاری بکند. تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...

روحش را مهیای دردی کرد که قرار بود بر تنش وارد شود. بدونِ درد که معنایی نداشت. درد همه‌چیز بود و مردِ خراسانی به‌خوبی می‌دانست که درد چگونه جان را شاد می‌کند.

اگه بخوای ده‌تا زن رو که قطعاً ضعیف شده‌ند و لاجون رد کنی از خطِ محاصره، اون هم درحالی‌که دست‌بالا با بعثی‌هاست، دیوونگیه. بااین‌حال...» و همیشه در تاریخ مسئله همین «بااین‌حال» است. تاریخ را استثناها می‌سازند.

این خاصیت تاریخ است، که پُر است از چیزهایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، ککِ کسی نمی‌گزد.

تاریخ پُر است از این لرزه‌های تنانه. از مردها و زن‌هایی که در بستری خنک به هم فکر می‌کنند، لرزشان می‌گیرد و نمی‌دانند چه اتفاقی قرار است برای‌شان رقم بخورد.

«کلمه آدم زنده رو سبک می‌کنه، چه برسه مُرده رو.»

و تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

محمود شیفتهٔ مویش بود... موهایش نبودند. لعنت فرستاد به زنانگی گُهی که قرار بود مرد جوانی را خر کند تا با او به شوروی فرار کند.

این خاصیت تاریخ است، که پُر است از چیزهایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، ککِ کسی نمی‌گزد.

بافه‌های بلند مو، که از زیرِ روسری افتاده بودند روی سینه‌ها، هر بنی‌بشری را مارکسیست می‌کرد و محمود هم انگار مارکسیست شده بود.

«ایران نبودید؟» «چرا. چه‌طور؟» «آخه سنگش خیلی داغون شده.» «کس‌وکارش ما بودیم که بی‌غیرتیم.»