بریده‌هایی از کتاب خون خورده

و تاریخ پُر است از دخترانی که تصمیم می‌گیرند حقیقت را به پسرها بگویند؛ بگویند چندان دوست‌شان ندارند، کسالت‌بارند، اصلاً گاهی بودونبودشان برای‌شان فرقی ندارد و این‌که آن‌ها باید بروند پیِ زندگی خودشان و دنبال زنی بگردند که موی بافتهٔ بلند دارد و باکره است، چشمش به در باشد که مردش کِی می‌آید و وقتی بچهٔ اول‌شان سقط شد، یواشکی گریه کند و بلافاصله خودش را جمع کند تا مردش افسرده نشود. اما دختران در این شرایط چیز دیگری می‌گویند.

تاریخ پُر است از این لرزه‌های تنانه. از مردها و زن‌هایی که در بستری خنک به هم فکر می‌کنند، لرزشان می‌گیرد و نمی‌دانند چه اتفاقی قرار است برای‌شان رقم بخورد

تاریخ پُر است از مردانی که زنی را نگاه می‌کنند، از او عکس می‌گیرند و آه می‌کشند برایش و زن در غروبی که سایه انداخته بر کوچهٔ سنگ‌فرش، برمی‌گردد و نگاه‌شان تلاقی می‌کند و چیزی اتفاق می‌افتد در جهان

هذا رَأسُ یَحْیی بْنِ زَکَریا

«می‌گند پسرخونده‌شه. می‌گند اون می‌خواد حکم رو اجرا کنه.»

ناگهان تشخیص داده شد کافهٔ هتل بولوار زیادی بورژوایی است و کافه‌قنادی فرانسه جایگزین شد که خَلقی‌تر می‌زد.

قلب وقتی سوراخ می‌شود دیگر کاری از دستِ هیچ‌کس، دقیقاً هیچ‌کس

تاریخ پُر است از مردانی که به‌آنی تصمیم می‌گیرند کار را تمام کنند و جوری بمیرند که دستِ فلک به‌شان نرسد و ابوالحسن چنین کرد.

لب بخشی از تنِ آدمیزاد است که چندان به چشم نمی‌آید مگر موقعِ گناه یا صواب.

و تاریخ پُر است از دخترانی که تصمیم می‌گیرند حقیقت را به پسرها بگویند؛ بگویند چندان دوست‌شان ندارند، کسالت‌بارند، اصلاً گاهی بودونبودشان برای‌شان فرقی ندارد و این‌که آن‌ها باید بروند پیِ زندگی خودشان

این خاصیت تاریخ است، که پُر است از چیزهایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، ککِ کسی نمی‌گزد.

و از نو باید تأکید کنم که نام‌ها، مکان‌ها، جان‌ها، ارواح، مُردگان و رنگ‌های این رمان کاملاً واقعی هستند. هرگونه شباهت میان این تکه‌ها با کسانی که آن‌ها را می‌خوانند عمدی است و اگر کسی گمان کند که در این رمان قصهٔ او روایت شده، رستگار است.

دوربینِ منصور، کوله و تهوع‌اش را گرفتند و دست‌ها و چشم‌هایش را بستند. روزنامه نمی‌دانست که یک خبرنگارِ جوانِ ایرانی وسطِ جادهٔ بیروت به بعلبک، از خودِ قابیل مقابلِ خدا هم بی‌دفاع‌تر است.

او رؤیایی داشت که باید محقَق می‌شد و تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند

سوخته فقط توانست کمرِ ابوالحسن را بگیرد و بکشد عقب که خیز برندارد سمتِ نخلستان. سرِ ابوالحسن را در آغوش گرفت و فشار داد و در گوشش زمزمه کرد «هیچی نگو. تو هم که رفتیم هیچی نمی‌گی. شیرفهمه؟ همینه. جنگه حسن. گُه بگیرند.» و برگشتند سمتِ حیاطِ خانه. مسعود باید راهی پیدا می‌کرد. اگر صبح می‌شد هیچ راهی نبود. فکری کرد. دو راه باید می‌رفتند. یا زن‌ها را در قایق سوار می‌کردند و به رود می‌دادند یا... نه، نمی‌شد. باید... راهی نبود. ابوالحسن را گذاشت توی حیاط تا با خودش خلوت کند و رفت سراغِ زن‌های ویتامین‌خورده. به همان که فارسی بهتر می‌دانست گفت «محاصره خیلی سفت شده. قایق نهایت پنج نفر رو ببره. یکی از ما و چهارتا از شما. بعد بقیه...»

«درسته جناب سرهنگ. اما اگه بخوای ده‌تا زن رو که قطعاً ضعیف شده‌ند و لاجون رد کنی از خطِ محاصره، اون هم درحالی‌که دست‌بالا با بعثی‌هاست، دیوونگیه. بااین‌حال...» و همیشه در تاریخ مسئله همین «بااین‌حال» است. تاریخ را استثناها می‌سازند

کسی را نداشت در ایران. مادرش سرِ زا رفته بود و پدرش استاد دانشگاه یوسی‌اِل‌اِی بود و او پشت‌کنکوریِ مادام‌العمر. سیاوش سه‌تیغ می‌کرد و زیرلب گوگوش می‌خواند و گاهی اوقات هم عارف. آمده بود بجنگد چون فکر می‌کرد باید بجنگد و اگر نجنگد هیچ‌وقت خودش را نخواهد بخشید.

همه‌جا سیاه و داغ شد. سریع... سریع...

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...