بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

و سال‌ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی‌شود مُرده است

پلنگی زخمی‌ام که بازگشته‌ام تا در آغوشت منقرض شوم

حالا که نیستم پیراهنم را اتو بزن دکمه‌هایم را ببند کفش‌هایم را برق بینداز بُگذار نبودنم مرتب باشد

من اما به آسمان خیره‌ام به شب به تنهایی و هر دو نیمه‌ی ماه تاریک است

درختی آن‌قدر خسته است که خود را قطع کرده تا بر کُنده‌اش بنشیند

ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

می‌نشینم روی مبل دکمه را فشار می‌دهم که شکنجه‌گرم را روشن کنم اخبار چیزی از من نمی‌گوید اخبار، اخبار را می‌گوید که خبرها را پنهان کند

می‌خواهم طوری زندگی کنم که عاقبتم را هیچ‌کس نبیند

و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

و اعتراف می‌کنم که قرن‌هاست لب‌های‌مان را مثل ماهی‌ها تکان می‌دهیم و هیچ هیچ هیچ نمی‌گوییم

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند