بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

آدم‌ها می‌روند می‌روند می‌روند اما دور نمی‌شوند ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

در سرزمین من زیبایی و زشتی یکی‌ست و هر دو به یک اندازه به درد نمی‌خورند شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

ما در خیابان‌ها سرگردانیم در سفارت‌ها سرگردانیم در مرزها سرگردانیم ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

دوستم از دمشق زنگ زده بود، می‌گفت: امروز عصر ماهواره داشت دائم‌الخمرهای لندن را نشان می‌داد که خوابگاه‌شان کوچک بود آن‌ها جایی برای زندگی نداشتند ما جایی برای مرگ

داشتم با زندگی کنار می‌آمدم که با من کنار نیامد تا آهسته از کنارِ هم عبور کنیم من تمام سال ۷۸ را در زانوی چپم پنهان کرده‌ام و برای همین است که می‌لنگم

پس گذشته‌ام را گذاشتم بیاید با من چرا که هیچ جا برای ماندن نداشت

و هم‌زمان که پنج‌سالگیم دست پدر را گرفته است دست دیگرم دارد جنازه‌اش را می‌شویَد یعنی دلم ریخته و خانه‌ای که ریخته را نمی‌شود از زمین برداشت

خاطراتی هستند که دیگر رهایم نمی‌کنند خاطراتی هستند که خود را با میخ به جمجمه‌ام کوبیده‌اند دوستانم خود را زمین گذاشته بودند تا تفنگ‌هاشان را بردارند دوستانم رفته بودند آن‌سوی مرزها بمیرند بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند

ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

داشتم با زندگی کنار می‌آمدم که با من کنار نیامد تا آهسته از کنارِ هم عبور کنیم

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

چند دقیقه‌ همان جا بنشینید و بعد... بعد مرا در شکم مادرم خاک کنید

چرا که من بال‌های مادرم را در کُمد پیدا کرده‌ام و بال‌های بُریده تا ابد پرواز می‌کنند

تو را دوست دارم و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

و اعتراف می‌کنم که آب مُرده است و رودخانه دارد جنازه‌اش را به دریا می‌برد

حتی اگر هزار قلب داشته باشی هزار‌بار خواهی مُرد

و تنهایی‌ام در آب حل نمی‌شود

اگر برف هم بودم با رنگ‌های دیگری می‌باریدم چرا که سبز دیرتر یخ می‌زند