بریده‌هایی از کتاب خداحافظ برای همیشه و ممنون بابت اون‌همه ماهی (راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها، جلد چهارم)

یه تئوریِ مزخرفی بود که می‌گفت به جای این‌که به یه کشور حمله کنی، خیلی ساده‌تر و ارزون‌تر اینه که تو ذهن ساکنانش این توهم رو جا بندازی که به کشورشون حمله شده.»

یه تئوریِ مزخرفی بود که می‌گفت به جای این‌که به یه کشور حمله کنی، خیلی ساده‌تر و ارزون‌تر اینه که تو ذهن ساکنانش این توهم رو جا بندازی که به کشورشون حمله شده.»

آرتور و فنچرچ می‌دونستن که یا این کار کاملاً و مطلقاً ناممکن بود و یا فیزیک باید می‌رفت و یه‌کم دربارهٔ قوانین جدید جاذبه مطالعه می‌کرد. فیزیک سرش رو تکون داد، به آرتور و فنچرچ اعتنایی نکرد و عوضش به کارهای دیگه رسید: باعث شد که ماشین‌ها همچنان در اتوبان حرکت کنند و چراغ‌های برق خیابون‌ها روشن بمونن و مخصوصاً باعث شد که اگه لقمهٔ نون کسی از دستش بیفته حتماً با طرف کَره‌ایش به زمین بیفته.

به این نتیجه رسیدند که هیچ آدمی که یه‌ذره عقل تو کله‌ش باشه اصلاًوابداً این ایده به ذهنش نمی‌رسه که جلوِ این غروب زیبای آفتاب شهری به نام لس‌آنجلس بسازه.

این صحنه راب رو برای یکی دو ثانیه خوشحال کرد. چند لحظه بعد از خوشحالیِ خود به عذاب‌وجدان گرفتار شد. بعد دوباره خوشحال شد که از خوشحالیِ خودش ناراحت شده.

وونکو گفت «برام روشن شد که تمدنی که اون‌قدر عقلش رو از دست داده که برای استفاده از یه خلال‌دندونِ ناقابل به چندین دستورالعملِ دقیق نیاز داره، دیگه اون تمدنی نیست که من بتونم توش زندگی کنم و توش عاقل بمونم.»

همهٔ ما می‌دونیم که آدم بعضی وقت‌ها به اون کسی یا چیزی آسیب می‌رسونه که خیلی عاشقشه.

و همهٔ ما می‌دونیم که آدم بعضی وقت‌ها به اون کسی یا چیزی آسیب می‌رسونه که خیلی عاشقشه.

اگه برات مهمه که مردم فکر کنن که دیوونه شدی، هیچ‌وقت دانشمند خوبی نمی‌شی

«یه دیقه گوش کنین. تو کالیفرنیا قیافه‌های پیرشده خیلی رو مُدن. قیافه‌ت باید یه‌جوری باشه که انگار کهکشان رو دیدی. منظورم زندگی بود. زندگی رو دیدی. قیافهٔ من اینه. دادم این کار رو کردن. با پول. گفتم هشت سال بذار روش داداش. فقط امیدوارم یه روز سی‌ساله شدن دوباره مُد نشه وگرنه کلی پول هدر دادم.»

آرتور زد رو ترمزِ ذهنش تا رشتهٔ افکارش متوقف بشه.

تمدنی که اون‌قدر عقلش رو از دست داده که برای استفاده از یه خلال‌دندونِ ناقابل به چندین دستورالعملِ دقیق نیاز داره، دیگه اون تمدنی نیست که من بتونم توش زندگی کنم و توش عاقل بمونم.

مردی رو با میخ به تنهٔ خشک یه درخت چسبوندن، اون هم فقط به این دلیل که گفته بود اگه آدم‌ها یه‌بار هم که شده باهم مثلِ آدم رفتار کنند، دنیا خیلی باحال می‌شه.

حال مردم خراب بود. حال بعضی‌ها حسابی خراب بود به‌رغمِ این‌که ساعتِ دیجیتال هم داشتند. خیلی‌ها کم‌کم به این نتیجه رسیدند که خطای اصلی همون پایین اومدن از درخت‌ها بوده. بعضی‌ها جلوتر می‌رفتند و می‌گفتند که اشتباهات پیش از این‌ها شروع شده و اقیانوس‌ها هیچ‌وقت نمی‌بایست ترک می‌شدند.

آرتور تا این لحظه نمی‌دونست که زندگی با صدایی مخصوص با انسان‌ها سخن می‌گه. صدایی که به همهٔ پرسش‌هایی که ازش می‌پرسی پاسخ می‌ده

آره، ولی آرتور، این‌که معنی نداره. آدم‌ها فکر می‌کنن که اگه بگن “ توهم” همه‌چی رو توضیح دادند و هر چیزی که قابل‌فهم نبوده خودبه‌خود از بین می‌ره. توهم فقط یه کلمه‌ست. چیزی رو توضیح نمی‌ده.

الآن داشت خواب نیویورک رو می‌دید. خواب دید که نصفه‌شب در ایست ساید کنار رودخونه قدم می‌زنه. تو خوابش رودخونه اون‌قدر کثیف و آلوده بود که دم‌به‌ساعت مخلوقات تازه‌ای در اون تکامل می‌یافتند و خواهان کمک‌های اجتماعی و حق رأی می‌شدند.

در سیارهٔ این روبات انسان‌ها شهروندن و مارمولک‌ها حاکم. انسان‌ها از مارمولک‌ها متنفرن و مارمولک‌ها بر اون‌ها حکومت می‌کنن.» آرتور گفت «عجیبه. مگه نگفتی که سیاره‌شون دموکراسیه؟» فورد گفت «چرا. گفتم. دموکراسیه. چه‌طور مگه؟» آرتور امیدوار بود که سؤالش خیلی احمقانه به نظر نرسه. «خب پس چرا انسان‌ها خودشون رو از شر مارمولک‌ها خلاص نمی‌کنن؟» فورد گفت «به ذهن‌شون نمی‌رسه. به همین سادگی. همه‌شون حق رأی دارن و فکر می‌کنن که دولتی که به‌ش رأی دادند کم‌وبیش همونیه که می‌خوان.» «یعنی می‌خوای بگی مردم داوطلبانه به مارمولک‌ها رأی می‌دن؟» فورد شونه‌هاش رو بالا انداخت. «معلومه.»

خواب دید که نصفه‌شب در ایست ساید کنار رودخونه قدم می‌زنه. تو خوابش رودخونه اون‌قدر کثیف و آلوده بود که دم‌به‌ساعت مخلوقات تازه‌ای در اون تکامل می‌یافتند و خواهان کمک‌های اجتماعی و حق رأی می‌شدند.

یه تئوریِ مزخرفی بود که می‌گفت به جای این‌که به یه کشور حمله کنی، خیلی ساده‌تر و ارزون‌تر اینه که تو ذهن ساکنانش این توهم رو جا بندازی که به کشورشون حمله شده.»