بریده‌هایی از کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی

مادر می‌گوید با دانستن ابعاد دقیق هر چیز می‌توان آن را فتح کرد. می‌گوید باید خانه را فتح کرد. منظورش از فتح کردن قابل‌سکونت کردن است. اصولاً دربارهٔ هر چیزی که باید مالکش شود یا به کنترل خودش درش بیاورد همین را می‌گوید.

مادر همیشه می‌گوید معنای جهان در تنْ است. هر چیزی‌ام که باشد می‌گوید به تنم فکر کنم

پردهٔ ۱۳: در باب آتش؛ بوها تنها بازماندگان زمین‌اند

در همین تنهایی است که من شروع می‌کنم به دیدن، دیدن چیزهایی که آدم‌های معمولی به چشم‌شان نمی‌آید. آن‌ها به‌قدری به دیدن چیزها با دو چشم عادت کرده‌اند که توانایی حقیقی دیدن را از دست داده‌اند. در کتابی شنیده‌ام حسِ دیدن مانند حس جهت‌یابی به مرور زمان در نوع آدمیزاد از بین رفته است. قدیم‌ها که نه نقشه‌ای در کار بود و نه جاده و خیابانی، آدم‌ها مانند پرندگان چشم‌های‌شان را بستند و مسیرشان را حدس می‌زدند، اما حالا ناچارند نام خیابان‌ها و کوچه‌ها را حفظ کنند و مدام توی نقشه‌ها بگردند تا خودشان را پیدا کنند. دیدن هم همین‌طور است، اگر از آن استفاده نکنی ذره‌ذره از دستش می‌دهی. در این صورت وقتی به یک چیز نگاه می‌کنی فقط خود آن چیز را می‌بینی نه چیزهای دیگری را. حسِ دیدن را فقط می‌توانی در تنهایی بازبیابی و تنهایی چیزی است فراوان در خانهٔ ما.

تنهایی چیزِ پُری است و همزمان خالی.

انتخابِ هر امکانی امکانی دیگر را ازم خواهد گرفت

بیدار شدن عجیب‌ترین کار جهان است. تا مدت‌ها بعد از نابینا شدنم متوجه زمان درست بیدار شدن نمی‌شوم. مدت‌ها طول می‌کشد تا بفهمم آدم وقتی بیدار می‌شود چه فرقی با وقت خوابیدنش می‌کند.

اگر می‌خواهید انسانی آزاد باشید باید هر روز آزادی خود را فتح کنید. باید اول فاتح خود بود، بعد خانه و بعد بقیهٔ جهان، این یعنی باید دقیق به کوچک‌ترین علایم بدن خود، تغییرات در وضع باغچه یا حیاط یا دیوار کوچه توجه کرد

به قول تولستوی همه‌چیز برای کسی که می‌داند چگونه صبر کند، به‌موقع اتفاق می‌افتد

مادر مهربان‌ترین شبحی است که می‌تواند از کنار آدم بگذرد و به یادش بیاورد که در جهان هیچ‌چیزی برای ترسیدن نیست.

به قول تولستوی همه‌چیز برای کسی که می‌داند چگونه صبر کند، به‌موقع اتفاق می‌افتد.

به‌نظر من همیشه انتخابی در کار است و هیچ‌کس در این جهان مجبور به انجام کاری نیست

خلاصه مادر شبیهِ مهربان‌ترین شبحی است که می‌تواند از کنارت عبور کند و به یادت بیاورد که در جهان هیچ‌چیزی برای ترسیدن نیست.

مُردهٔ خوشبخت کسی است که روی زمین دلبستگی نداشته باشد.

مُردهٔ خوشبخت کسی است که روی زمین دلبستگی نداشته باشد.

مُردهٔ خوشبخت کسی است که روی زمین دلبستگی نداشته باشد.

یا همان رسالهٔ نبض است که مادر از پیرمرد همسایه گرفت و با خودش به تهران آورد. رساله عربی است و مادر همیشه یک لغت‌نامهٔ عربی ـ فارسی کناردستش دارد که به کمک آن رسالهٔ شیخ را برای‌مان می‌خواند و ترجمه‌اش را حاشیهٔ کتاب یادداشت می‌کند. بوعلی در کتاب قانون توضیح می‌دهد که مغز، قلب و کبد اعضای حیاتی بدن انسان‌اند و آن‌ها را تریگوم پلاتو یا مثلث افلاتون می‌نامد.

اصولاً دربارهٔ هر چیزی که باید مالکش شود یا به کنترل خودش درش بیاورد همین را می‌گوید. مثلاً وقتی بی‌دلیل غمگین می‌شود و چند روزی توی خودش فرو می‌رود، عاقبت که با خودش می‌جنگد و از لاکش بیرون می‌آید، می‌گوید خودش را فتح کرده

مُردهٔ خوشبخت کسی است که روی زمین دلبستگی نداشته باشد

مادر می‌گوید آدم‌ها آن بیرون وقتی می‌میرند که تازه وارد جهان خیال شده‌اند. وقتی که فهمیده‌اند همهٔ عمر در چه فریب بزرگی زندگی کرده‌اند