بریده‌هایی از کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی

بوعلی می‌گوید فکر نکردن به هیچ‌چیز قدرتی است که هر کس ندارد. به هیچ‌چیز فکر می‌کنم.

آدم‌ها یکدیگر را به توهمِ ساختن جهانی بهتر می‌کُشند اما جهان به‌هیچ‌وجه بهتر نمی‌شود.

مادر می‌گوید حرف زدن دربارهٔ خوانده‌ها از خواندن‌شان مهم‌تر است، تازه آن وقت است که می‌توانیم رابطه‌مان را با کتاب‌ها بفهمیم و خودمان را در آن‌ها پیدا کنیم.

مادرْ کتابی است با صفحات سوخته.

دیدنْ حجم سفیدی است که زندگی به‌آرامی درونش اتفاق می‌افتد، گسترشش می‌دهد و به آن ته‌مانده‌ای از بوی عسل می‌دهد.

در این جهان چیزهایی هست که هیچ‌وقت نمی‌شود کامل گفت‌شان، چیزهایی که وقتی به کلمه درمی‌آیند از ابعادشان کاسته می‌شود.

هر انسان دور خودش جهانی دارد؛ جهانی که رنگ، بو و حتا کلمات خاص خودش را دارد و هر فرد آن را با خودش این‌طرف و آن‌طرف می‌برد. هنگامی که آدم‌ها از کنار یکدیگر عبور می‌کنند یا به‌هم فکر می‌کنند و یا با یکدیگر حرف می‌زنند، این جهان‌ها درهم فرو می‌روند و مشترکاتی پیدا می‌شوند. دلیل تفاوت جملات و افکار آدم‌ها، تفاوت همین جهان‌هاست.

اشتباه بزرگی است که از خودت دست بکشی و بیفتی دنبال بهتر کردن وضع جهان.

پدر از ته همین کوچه می‌آید. آمدنش را مدت‌هاست که احساس می‌کنم. فقط کافی است سرجایم بایستم و به اندازهٔ کافی زل بزنم به انتهای کوچه. مادر همیشه می‌گوید در این جهان هر چیزی وقتی دارد. وقتش که برسد ته همین کوچه می‌بینمش.

ترس کاری با آدم می‌کند که یا فراموشکار شود یا نتواند چیزی را از یاد ببرد.

سورئال به چیزی می‌گویند که در جهان واقعی نیست، یعنی بخشی از آن هست و بخشی‌اش نیست. در واقع چیزی که در جهان دیگری اتفاق می‌افتد که همان جهان خیال است.

مادر می‌گوید آدم‌ها وقتی می‌نویسند چیزهای نادیدنیِ درون‌شان را هم می‌زنند و از دل‌شان چیزی درمی‌آورند که قابل‌دیدن است. کیمیاگر هم وقتی جیوه و گوگرد و نمک را در تنورش حرارت می‌دهد تا به اکسیر برسد، دارد درون خودش همین کار را می‌کند. مادر می‌گوید تا درون انسان عوض نشود بیرونش تغییر نمی‌کند.

مادر مهربان‌ترین شبحی است که می‌تواند از کنار آدم بگذرد و به یادش بیاورد که در جهان هیچ‌چیزی برای ترسیدن نیست.

بوعلی می‌گوید مرگ‌هایی هستند که آرام‌آرام اتفاق می‌افتند.

شیخ می‌گوید ببین! جهان پیش از آن‌که اتفاق بیفتد، اتفاق افتاده.

می‌گوید برخلاف تصورم انسانی کاملاً آزادم و می‌توانم هر کار دلم خواست بکنم، هر جا دلم خواست بروم و با هر کس دلم خواست زندگی کنم. فقط باید به یاد داشته باشم انتخابِ هر امکانی امکانی دیگر را ازم خواهد گرفت. می‌گوید آن بیرون جهان طور دیگری است. آنی نیست که من خیال می‌کنم. تجربهٔ من از آن بیرون فقط‌وفقط کمی بو و صداست و از ماهیتش چیزی نمی‌دانم.

به قول تولستوی همه‌چیز برای کسی که می‌داند چگونه صبر کند، به‌موقع اتفاق می‌افتد.

مادر شبیهِ مهربان‌ترین شبحی است که می‌تواند از کنارت عبور کند و به یادت بیاورد که در جهان هیچ‌چیزی برای ترسیدن نیست. مادرْ کتابی است با صفحات سوخته. به همین خاطر خیلی کم از گذشته حرف می‌زند. من فقط می‌توانم با کنار هم چیدن تکه‌های پراکنده‌ای از خاطراتش تصویر مخدوشی از گذشته‌اش بسازم

مادر می‌گوید باید به جای چیزهای بزرگ بر چیزهای کوچک تمرکز کرد. می‌گوید راز رستگاری بشر همین است. راه رهایی از قید وسواس ذهنی برای چیزِ دیگری بودن. زندگی در چیزهای کوچک گسترده است، یعنی همین چیزهای روزمرهٔ کسالت‌بار.

سورئال به چیزی می‌گویند که در جهان واقعی نیست، یعنی بخشی از آن هست و بخشی‌اش نیست. در واقع چیزی که در جهان دیگری اتفاق می‌افتد که همان جهان خیال است