بریده‌هایی از کتاب جهان هستی هوایت را دارد

هرکدام به نحوی عشق جهان هستی را انکار و ترس از جهان را انتخاب می‌کنیم. تصمیم می‌گیریم به ترس‌هایی که در اخبار آمده‌اند، ترس‌های کلاس درس و ترس‌های خانگی‌مان بچسبیم. با هدفمندکردن رنج و اندوه و امید کسب قدرت از منابع بیرونی، از عشق جهان هستی جدا می‌شویم. قدرت عشق را انکار می‌کنیم و ایمانمان را برای ترس نگه می‌داریم. ما عشق را به طور کامل فراموش می‌کنیم.

دلیل احساس غم، ناکامی و ناامنی اکثر مردم این است که فراموش می‌کنند شادی، موفقیت و امنیت حقیقی‌شان در کجا نهفته است.

درسی از جهان هستی: برای هماهنگ‌شدن با ارتعاش مهرآمیز جهان هستی می‌توانیم شادی، موفقیت، و امنیتمان را بر اساس ظرفیت حقیقی‌مان اندازه‌گیری کنیم.

زیگموند فروید، زمانی که بسیاری از بیمارانش بهبود نمی‌یافتند، به پدیدهٔ مقاومت پی برد.

می‌دارد. به‌خاطر این مقاومت در الگوهایی گیر می‌کنیم که ما را از کامیابی بازمی‌دارند. شاید متوجه شده باشید که اغلب با مراقبه، دعا، تأییدهای مثبت، مداوا، یا هر نوع رشد شخصی آسایشی را تجربه می‌کنید و کمی بعد آن احساس فوق‌العاده را با باوری بسته و محدودکننده، اظهارنظری منفی یا الگویی اعتیادی خراب می‌کنید.

هرچه عشق بیشتری به دنیا ارزانی کنید، الهام‌بخش افراد بیشتری برای زندگی در عشق می‌شوید. سپس آنها هم همین کار را انجام خواهند داد. این تأثیر موج‌گونهٔ عشق، الگوها را تغییر می‌دهد، انقلاب‌های صلح‌آمیز ایجاد می‌کند و جنگ‌ها را از بین می‌برد. شاید احساس کنید که قدرتتان در دستان مدیری دیوانه، یک تروریست یا رهبری ترسو از دست رفته است، اما این‌طور نیست. قدرت شما در توانایی گسترش عشق است.

درسی از جهان هستی: جهان کلاس درس شماست و مردم تکالیف شما هستند.

درسی از جهان هستی: زمانی که اراده‌مان را در برابر قدرت جهان هستی از دست می‌دهیم و تسلیم می‌شویم، از معجزه‌ها برخوردار می‌گردیم.

برای آزادبودن باید وجود مقاومتمان را به رسمیت بشناسیم.

یک تغییر کوچک می‌تواند برای همیشه عوضتان کند.

ما مسئول دیده‌هایمان نیستیم. ما مسئول درک دیده‌هایمان هستیم.

توجهتان روی هر موضوعی متمرکز باشد انرژی هم به همان سمت جریان پیدا می‌کند

یوگی ماهاریشی ماهش آموزگاری معنوی بود که در دههٔ پنجاه میلادی جنبش مراقبهٔ اشراقی را در هند پایه‌گذاری کرد و سپس آن را به غرب آورد. او پیش‌بینی کرد که اگر یک درصد جمعیت مراقبه کنند، پیوستگی و انسجامشان می‌تواند زندگی کل اجتماع را بهبود ببخشد. او باور داشت که هماهنگی، شادی و انرژی آرامش‌بخش گروه می‌تواند آرامش و هماهنگی بیشتری برای کل اجتماع به ارمغان بیاورد. طبق نظریهٔ ماهاریشی وقتی گروه‌های مردم با هدف رسیدن به صلح و آرامش با هم مراقبه می‌کنند، امواج آلفای مغزشان هماهنگ می‌شود. این انسجام امواج مغزی باعث می‌شود افرادی هم که مراقبه نمی‌کنند، در ذهن ناخودآگاهشان همان ویژگی‌ها را دریافت کنند.

"جهان هستی از تو سپاسگزارم که به ما کمک می‌کنی تا پذیرای احتمالات سازنده باشیم. برنامه‌هایمان را به تو تسلیم می‌کنیم. آنچه را تدارک دیده‌ای به ما نشان بده."

جهان هستی هرگز چیزی که در حد توانتان نیست به شما نمی‌دهد. تکلیف شما هرقدر هم که دشوار به نظر برسد، می‌توانید با این نکته آرامش پیدا کنید که جهان هستی همواره حامی چیزی است که بیشترین منفعت را برایتان دارد. با در آغوش کشیدن جهان هستی به‌منزلهٔ سیستم حمایتی،‌ دیگر برای حل مشکلات فقط به قدرت خودتان اتکا نمی‌کنید.

درسی از جهان هستی: شفا زمانی اتفاق می‌افتد که تاریکی گذشته دیگر نتواند با ایمانتان همنشین باشد؛ با ایمانتان به نور لحظهٔ حال. چنین اتفاقی زمانی رخ می‌دهد که خودتان را بسیار دوست داشته باشید. هنگامی که تمرین دوست داشتن مشفقانه را به عقل سلیمتان قبولاندید، آماده هستید که از جهان هستی درخواست کمک کنید.

در فضایی امن و راحت و بدون مزاحم بنشینید. نفس بکشید و مکان درد عصبانیت، تنفر و خشم را در بدنتان پیدا کنید. سپس دستتان را روی آن ناحیه قرار دهید و به آن انرژی و توجه بدهید. آرام و عمیق روی آن ناحیه از بدنتان بدمید و درد جسمی و روانی جمع‌شده در آن نقطه را احساس کنید. به دمیدن روی محل رنج و ناراحتی ادامه دهید. در حین کاویدن اعماق احساسات، با خودتان آرام و عاشقانه رفتار کنید. در هر بازدم درد را رها کنید.

احساس درد باعث می‌شود که ترس از درونتان بگذرد و قدرتش را با خودش ببرد. اگر به خودتان اجازهٔ لمس درد را بدهید، از ترس رها می‌شوید. به جای صرف کردن تمام انرژی برای اجتناب از ناراحتی، می‌توانید آن را احساس کنید.

در لایهٔ زیرین تمام فرافکنی‌های ترس‌آلود، زخم‌های عمیق و پنهانی وجود دارند که آن‌ها را نادیده گرفته‌اید. زیرا از احساس‌کردن آن ترس قدیمی وحشت دارید. به جای اینکه به ترس اجازهٔ حضور بدهید آن را به افراد دیگر، شرایطتان و حتی بدنتان فرامی‌افکنید. بخش وحشت‌زدهٔ ذهنتان هر کاری که لازم باشد انجام می‌دهد تا شما را از احساس‌کردن این ترس منحرف کند. زیرا به‌محض اینکه آن را حس کنید درمانش را آغاز می‌کنید. ما از روی عادت به ترس می‌چسبیم. متقاعد شده‌ایم که کتمان احساسات آزاردهنده‌مان مطمئن‌تر است. اما زمانی که چیزی را سرکوب می‌کنیم، هرقدر هم از آن دوری کنیم، باز هم باقی می‌ماند. شاید مواجهه با عمیق‌ترین زخم‌هایمان ترسناک باشد اما همیشه در سمت دیگر آزادی وجود دارد.

مشتاق باشید با احساس درد ایجاد شده، شفا پیدا کنید. خیلی از کسانی که در مسیر معنوی قرار دارند از این گام بسیار مهم اجتناب می‌کنند. تأیید ترس یا تلاش برای حذف آن بسیار ساده است. اما در لایهٔ زیرین تجربه‌های دشوارمان خشم، تنفر و ترسی احساس نشده وجود دارد. با پذیرش وجود رنج، تمرین شفای آن آغاز می‌شود. بگذارید شاهد خشم، عصبانیت و تنفرهای پنهانتان باشید.