بریده‌هایی از کتاب خوش شانس تر از همه بودیم

. او به خود قول داده بود گریه نکند. به خود می‌گوید: قوی باش.

آلمانی‌ها برای لهستانی‌هایی که به یهودیان پناه داده‌اند مجازات اعدام مقرر کرده‌اند.

یک یهودیِ اسیر، ارزشش به‌اندازهٔ یک کیسه شکر یا یک شانه تخم‌مرغ است.

آدام خانوادهٔ گورسکی را از طریق سازمان زیرزمینی پیدا کرده بود. اسمشان در فهرست لهستانی‌هایی بود که حاضر بودند در ازای پول به یهودیان جایی برای مخفی‌شدن بدهند.

هیتلر اعلام کرده بود رشوه گرفتنِ آلمانی‌ها از یهودی‌ها به قیمت جانشان تمام خواهد شد

نمی‌تواند دربارهٔ این مسائل حرفی بزند. غم او در قالب کلمات نمی‌گنجد.

چهارم آگوست ۱۹۴۲: اواخر بعدازظهر، گتوی گلینیس رادوم را پلیس محاصره می‌کند، و سپس با نورافکن روشن می‌شود. درآنِ‌واحد، یک‌صد تا یک‌صدوپنجاه کودک و فرد مسن کشته می‌شوند. فردای آن روز حدود ده‌هزار نفر دیگر از طریق راه‌آهن به اردوگاه مرگ تربلینکا فرستاده می‌شوند.

برای یک مادر هیچ‌چیز بدتر از بی‌خبری و دل‌نگرانی از سرنوشت فرزندانش نیست؛

حاضر است همه‌چیزش را بدهد، حتی زندگی‌اش را، تا خبر سلامتی و زنده‌بودن آنها را بشنود.

آرزو می‌کرد که ای‌کاش می‌توانست جلو برود و او را لمس کند، هرطور شده آرامش کند، اما می‌دانست نتیجهٔ این کار، گلوله‌ای در مغزش یا طنابی دور گردنش خواهد بود.

شرایط کنونی‌شان کاملاً متفاوت است. مسئله فقط گرسنگی و فقر نیست و حتی شکنجه، بلکه مسئله کشتار انسان‌هاست.

طبق گزارش‌های سازمان زیرزمینی، آلمانی‌ها هزاران یهودی را از گتوی رادوم به اردوگاه کار اجباری در روستایی نزدیکی خلمنو فرستاده‌اند. یهودیان فکر می‌کردند به اردوگاه کار فرستاده می‌شوند، اما چند روز بعد، دو زندانی خودشان را به ورشو رساندند و حقیقت ماجرا را آشکار کردند، حقیقتی که ذهن نچوما را درگیر کرده است. گفتند در خلمنو اصلاً اردوگاهی نبود. درعوض، یهودیان را که حدوداً صدوپنجاه نفر بودند، داخل چند ون با گاز خفه کردند-زنان، مردان، کودکان و نوزادان-تنها در چند ساعت.

قدم‌هات رو بشمر. یک... دو... آرام به عقب حرکت می‌کنند. سه... چهار... قدم چهارم را که برمی‌دارد می‌تواند دیوار بیرونی ورودی را ببیند. روی تابلوی سردر آن می‌خواند: خطر بیماری‌های واگیردار. ورود ممنوع.

حکومت‌نظامی شروع شده و گتو در سکوت فرو رفته است.

هنوز برای این گفتگو و برای قلبی که پس از آن شکسته خواهد شد، آمادگی ندارد.

ادی تکیه‌گاه اِلیسکا، و اِلیسکا ریسمانی‌ست که ادی را به دنیای پشتِ‌سرش وصل می‌کند. در چشم‌های او، اروپا را می‌بیند. او یادآور زندگی گذشته‌اش است.

فلیشیا از ترس چشم‌هایش را می‌بندد، اما همه‌چیز را فهمیده است. می‌داند که قرار است چه اتفاقی بیفتد و با اولین صدای شلیک خفه‌شدهٔ گلوله، درمی‌یابد که ذهن سه‌سال‌ونیمه‌اش هرگز این روز را فراموش نخواهد کرد؛

بیستم ژانویهٔ ۱۹۴۲: رئیس ادارهٔ اصلی امنیت رایش، راینهارد هایدریش، در کنفرانس وانزه در برلین، طرح کلی نقشهٔ «آخرین راه چاره» را این‌گونه صورت‌بندی می‌کند که میلیون‌ها یهودیِ باقیمانده در نواحی تحتِ تصرف آلمان باید به اردوگاه‌های مرگ در شرق فرستاده شوند.

یازدهم دسامبر ۱۹۴۱: آدولف هیتلر علیه آمریکا اعلان جنگ می‌کند؛ در همان روز، آمریکا نیز علیه آلمان و ایتالیا اعلان جنگ می‌کند. یک ماه بعد، اولین گروه از ارتش آمریکا وارد اروپا می‌شود و در ایرلند شمالی مستقر می‌شود.

هیچ یهودی‌ای اجازهٔ پیوستن به ارتش آندرز را ندارد. گنک سرش را تکان می‌دهد. از آلمانی‌ها برمی‌آمد که یهودیان را از جنگیدن برای کشورشان محروم کنند، اما از لهستانی‌ها نه! ا