بریده‌هایی از کتاب خوش‌شانس‌تر از همه بودیم

به این فکر می‌کند که در جای دیگری از این شهر، خیابان‌ها ساکت و متروک هستند. بیشترِ مغازه‌ها تا ظهر باز نخواهند شد. حتی برخی که صاحبانشان به اطراف شهر گریخته‌اند، هیچ‌وقت باز نخواهند شد. در ویترین چنین مغازه‌هایی اعلانِ «برای مدت نامحدودی بسته است» دیده می‌شود

اکنون که به گذشته نگاه می‌کند، چقدر دور از ذهن و باورنکردنی‌ست، انگار همه رؤیا بوده.

حاضر به انجام هر کاری بودند که از چنگال حکومت استبدادی رها شوند و

عطر و بوی زودگذر آزادی در مشامشان می‌پیچد، رایحه‌ای شیرین و رسیده مثل بوی گل‌های درخت زیرفون که از شیشهٔ ماشین وارد می‌شود و تمام وجودشان را دربر می‌گیرد.

به این فکر می‌کند که قبل از جنگ، پنجاه زلوتی چه پول کمی بود. شاید با آن می‌شد شال‌گردن حریر جدیدی خرید یا شبی را در گراند تئاترِ ورشو گذراند. حالا پول یک هفته غذا، بلیت قطار یا راه فرار از زندان است. اکنون رگ حیات است.

دو شب در ساحل پهلوی و زیر آسمان خوابیدند، تا اینکه کاروانی از وانت برای بردنشان به تهران از راه رسید. به آنها گفتند در تهران لشکری از ارتش لهستان در انتظارشان است.

آلمانی‌ها اکنون برای سرگرمی آدم می‌کشند. میلا می‌داند هر روز می‌تواند آخرین روز زندگی‌اش باشد.

در بازار سیاه همه‌چیز وجود داشت، اما مردم بی‌نصیب بودند و کارت‌های شناسایی آریایی، در گتوی والوا به‌درد نمی‌خورد.

بیست‌وهفتم سپتامبر ۱۹۴۰: آلمان، ایتالیا و ژاپن معاهدهٔ سه‌جانبه‌ای را منعقد می‌کنند؛ بدین‌ترتیب اتحاد محور را تشکیل می‌دهند.

درست است، حواسشان باید جمع باشد، اما او به هرچه اراده کند می‌رسد؛ همیشه این‌طور بوده است؛ در این کار استعداد خاصی دارد.