بریده‌هایی از کتاب پایی که جا ماند

توفیق که شاهد علاقه‌ی اسرای مجروح به آقا اباعبدالله‌الحسین بود، گفت: من روزی فهمیدم خدا شما ایرانی‌ها رو در این جنگ ذلیل نمی‌کنه که خمینی رو از اون همه دربه دری و تبعید، رهبر ایران کرد و شاه ایران فرار کرد.

به دستور سرهنگ تعدادی را از جمع بچه‌ها بیرون کشیدند؛ بعد دستور داد اسرا دو نفر، دو نفر در مقابل یکدیگر قرار بگیرند. سرهنگ گفت: به همدیگه سیلی بزنید! بچه‌ها مانده بودند، چه‌کار کنند. آن‌ها دو اسیر، دو همرزم و دو دوست را وادار می‌کردند به صورت یکدیگر سیلی بزنند. بچه‌ها حاضر به این کار نبودند

دژبان‌ها ابروهای یکی از اسرا را با آتش سیگار سوزانده بودند. جرمش فقط داشتن ریش بود!

بعثی‌ها از جمله ستوان فاضل می‌گفتند: با مرگ رهبرتون، حکومت ایران از هم می‌پاشد. اصغر اسکندری در جوابشان گفت: آیا پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) اسلام شکست خورد؟ انقلاب ایران قائم به شخص نیست، همان‌طوری که اسلام قائم به شخص نبوده و نیست.

امروز صبح سراغ حسن بهشتی‌پور رفتم. حرف‌هایش روحیه می‌داد. وقتی دورش جمع شدیم، به بچه‌ها گفت: ما سوار قطاری شدیم که باید تلاش کنیم تا ایستگاه آخر رو بریم، کمپ ملحق ایستگاه آخر نیست؛ ایستگاه عاقبت به خیری ایستگاه آخره!

در کمپ دو طیف فکری وجود داشت. یک طیف معتقد بودند: حالا که اسیر شده‌ایم عراق، ایران نیست، باید به تمام قوانین و مقررات عراقی‌ها عمل کنیم. معتقد بودند باید گوش به فرمان عراقی‌ها باشیم و هر جور آن‌ها می‌خواهند، عمل کنیم. طیف دوم که بهشتی‌پور رهبر آن بود، شعارشان هیهات من‌الذله بود. این گروه که بیشتر بسیجی‌ها و پاسدارها بودند، اعتقاد داشتند حالا که اسیر عراقی‌ها شده‌ایم، چه بخواهیم و چه نخواهیم تن ما اسیر دشمن است. نباید اجازه دهیم اعتقادات‌مان به این راحتی اسیر عراقی‌ها شود. معتقد بودیم باید در جنگ اعتقادی مثل دفاع مقدس به تکلیف‌مان عمل کنیم و روی باورها و آرمان‌هایمان بایستیم و پافشاری کنیم. عراقی‌ها رفتارشان با طیف دوم دشمنانه بود.

باقر آدم اهل دل و از دنیا بریده‌ای بود. وقتی بچه‌ها در مورد صورتش دلداری‌اش دادند، خندید و گفت: شما نمی‌خواد نگران من باشید. نگران خودتون باشید. بعد به من گفت: آقا سید! زیبایی صورت، دنیوی و کوتاهه، آنقدر آدم‌ها با صورت‌های خوشکل اومدن و از این دنیا رفتن، امروز هیچ نامی از اونا نیست. عمل‌مون باید زیبا باشه، این چیزا نباید آدم مؤمن رو زیاد دلبسته کنه.

با بچه‌ها انس گرفته بودم. هادی بهم گفت: خوش به حالت سید! پای تو رفته بهشت؛ یه کاری کن خودت هم بری! شوخی هادی پیام داشت و درس‌آموز بود. هادی در ادامه شوخی‌هایش گفت: سید! تو دو تا قبر داری، یکی قبر پاته، دومی هم قبر خودته؛ زمانی که بمیری تو قبر خودت خاکت می‌کُنن. معلوم نیست فردای قیامت، شما می‌ری بهشت، پیش پات؛ یا پات میاد جهنم پیش خودت! به شوخی‌های معنادار بچه‌ها که فکر می‌کردم، خیلی چیزها در حرف‌هایشان نهفته بود. حرف‌هایی که مرا به فکرکردن و مراقبت از نفس وامی‌داشت. به حرف‌های هادی که فکر می‌کردم با خودم می‌گفتم، اگر مسیر و راه راست خداوند را بروم، می‌روم پیش پای راستم؛ اگر غیر از این باشد، نه!

با بچه‌ها انس گرفته بودم. هادی بهم گفت: خوش به حالت سید! پای تو رفته بهشت؛ یه کاری کن خودت هم بری! شوخی هادی پیام داشت و درس‌آموز بود. هادی در ادامه شوخی‌هایش گفت: سید! تو دو تا قبر داری، یکی قبر پاته، دومی هم قبر خودته؛ زمانی که بمیری تو قبر خودت خاکت می‌کُنن. معلوم نیست فردای قیامت، شما می‌ری بهشت، پیش پات؛ یا پات میاد جهنم پیش خودت!

این اسارت هیچی که برامون نداشته باشه، درک و شعورمونو نسبت به آقا امام حسین (ع) و مصیبت‌هایی که بر اهل بیتش گذشته، بیشتر می‌کنه. هر چی تو روضه‌ها در باره‌ی آقا امام حسین (ع) و اهل بیت‌ اون حضرت شنیدیم، این‌جا می‌بینیم و درک می‌کنیم. این‌جا به خوبی می‌فهمیم یزید ملعون چه به روز اهل بیت آورد. این اسارت برای ما ارزش اینو داره، که به این درک و شعور برسیم!