بریده‌هایی از کتاب نقطه‌ی عطف

جرم، ناشی از شخصیت افراد است. افرادی که مشکل شخصیتی دارند به معیارهای جامعه بی‌توجه‌اند. از سویی، افرادی که از نظر روانی رشد نکرده‌اند از برقراری رابطهٔ سالم عاجزند. افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد انجام کارهای خلاف‌اند در شرایط بحرانی به‌شدت عصبی شده، از کوره در می‌روند، درحالی که یک فرد عادی، با خونسردی همان بحران را به‌سادگی پشت سر می‌گذارد. هم‌چنین افرادی که خوب و بد زندگی را نیاموخته‌اند بین رفتار پسندیده یا رفتار ناشایست تفاوتی نمی‌گذارند. افرادی که در خانواده‌های تهی‌دست بزرگ شده‌اند یا بی‌سرپرست بوده و یا از تبعیض رنج برده‌اند، در مقایسه با افرادی که در خانواده‌های سالم رشد یافته‌اند، دربارهٔ معیارهای جامعه کمتر متعهدند.

روان‌شناسان عقیده دارند اگر شخصی از نظر روانی رشد نکند یا با پدر و مادر خود مشکل داشته‌باشد و الگوی مناسبی را از آنان نگیرد، دست به کارهای مجرمانه خواهد زد. به‌تازگی دربارهٔ نقش ژن در رفتارهای انسان زیاد گفت‌وگو می‌شود. دانشمندان معتقدند ممکن است در برخی، ژن‌ها نقش بازدارندگی داشته‌باشند یا او را مستعد کارهای مجرمانه کنند.

فرضیهٔ شیشه‌های شکسته و قدرت محیط__ هر دو __ یک مفهوم را تداعی می‌کنند و بر این فرض بنا شده‌اند که هر همه‌گیرشدنی می‌تواند با کوچک‌ترین نیرویی که از محیط وارد می‌شود، وارونه و معکوس یا زیرورو شود.

به‌جای پی‌گیری جرم‌های سنگین، با جرم‌های کوچک مانند ندادن بلیت، مبارزه کرد. دلیل او این بود که ندادن بلیت مانند خط‌خطی‌کردن روی دیوارهای قطار است. گرچه این جرم در برابر جرم‌های دیگر کوچک بود، ولی همین کار کوچک نشان‌دهندهٔ وجود بی‌نظمی در نظام بود.

وقتی می‌خواهید نظامی را دوباره سازمان‌دهی کنید و به آن جان و روح ببخشید باید با این نوشته‌ها بجنگید. اگر در این نبرد پیروز نشوید، کارهایی که در زمینهٔ اصلاح مدیریت یا تغییرات فیزیکی کرده‌اید بی‌اثر خواهد بود. می‌دانستیم که باید تعدادی قطار نو بخریم که ارزش هرکدام ده میلیون دلار بود. ازاین‌رو اگر برای محافظت از این سرمایه‌ها کاری نمی‌کردیم دوباره این‌ها هم مانند قطارهای قبلی، سیاه و کثیف می‌شدند. البته شاید برای یک روز کار می‌کردند ولی حتماً روز بعد خرابکاران به حساب آنها می‌رسیدند.

عامل گسترش جرم، رابط‌ها (مانند لوئیس وایزبرگ) یا خبره‌های بازار (مانند مارک آلپرت) نیستند، بلکه عواملی چون دیوارنوشته‌ها یا چهرهٔ زشت شهر، باعث گسترش جرم می‌شوند.

اگر پیام از نظر محتوا و شرایط محیطی قوی باشد، در آن صورت می‌تواند در همه‌گیرکردن ایدهٔ مدنظر موفق شود.

همه‌گیرشدن مدل لباس یا کفش، به‌دلیل سروکار داشتن با یک کالا یا پیام، این نوع همه‌گیرشدن‌ها از قوانین ساده‌ای پیروی می‌کنند؛ ولی چون جرم و جنایت، عنصر واحدی نیست ممکن است معنا و مفهوم پیچیده‌تری داشته‌باشد.

این عقیده که ممکن است جرم هم به‌نوعی همه‌گیر شود، کمی به ذهن، عجیب و غیرعادی می‌آید. هنگامی که دربارهٔ همه‌گیرشدن خشونت، تجاوز یا موج جرم گفت‌وگو می‌کنیم، درواقع نمی‌دانیم آیا این نوع همه‌گیرشدن‌ها از همان قوانین مربوط به همه‌گیرشدن کفش‌های هاش‌پاپیز یا تاخت شبانهٔ پال ریوری تبعیت می‌کنند یا نه.

قانون حداقل می‌گوید که برای همه‌گیرشدن، همواره افرادی هستند که قادرند دست به این کار بزنند؛ فقط باید آنها را پیدا کنید. دربارهٔ گیرابودن پیام (چسبناکی پیام) نیز همین شرایط وجود دارد. بدیهی است برای همه‌گیرشدن پیام، راه‌هایی وجود دارد که باعث می‌شود مردم نتوانند در برابر پیام مقاومت کنند؛ فقط باید این راه‌ها را پیدا کرد.

گاه فاصلهٔ بین مخالفت یا موافقت، همه‌گیرشدن یا نشدن، باریک‌تر از آن‌چیزی است که فکر می‌کنید.

"کودکان باور نمی‌کنند چیزی ممکن است دو اسم متفاوت داشته باشد؛ ازاین‌رو اگر یک اسم را بپذیرند، دومی را باید از ذهن خود بیرون کنند." کودک با این کار، یادگیری را برای خود آسان می‌کند؛ برای مثال اگر کودک فیل را بشناسد یقین دارد که باسگ تفاوت اساسی دارد. حال اگر به او بگویید که سگ اسم دیگر فیل است، در آن صورت دنیا را برایش بسیار پیچیده و دشوار خواهید کرد. اگر کودک معنای سیب و رنگ قرمز را بداند ولی به او بگویید سیب گِرد است، در آن صورت اگر معنی گِرد را نداند فکر می‌کند سیبِ گِرد موضوع دیگری است که با سیبِ قرمز تفاوت دارد.

قرن اطلاعات به‌رغم پیشرفت‌های شگفت‌آورش، مشکل بزرگی را به‌نام فراموشی اطلاعات به وجود آورده‌است.

به‌هم‌ریختگی و شلوغی اطلاعاتی باعث شده پیام‌های ارسالی به‌ندرت در خاطر مردم باقی بماند؛

در صنعت تبلیغات، این حجم انبوه ارائهٔ اطلاعات را "مسئلهٔ به‌هم‌ریختگی" نامیده‌اند.

اگر پیام یا ایده، عامل چسبناکی را نداشته‌باشد، احتمال اینکه در خاطره‌ها بماند بسیار کم خواهد شد.

اگر پیام یا ایده، عامل چسبناکی را نداشته‌باشد، احتمال اینکه در خاطره‌ها بماند بسیار کم خواهد شد.

افرادی که در کار تبلیغات تلویزیونی‌اند معتقدند برای اینکه مطلبی در حافظه‌ها بماند، تماشاگر دست‌کم باید شش‌بار آن را ببیند.

هوارد فریدمن، روان‌شناس دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید، برای سنجش شدت انتقال احساس به فرد سوم، آزمایشی انجام داد که به آن آزمون ارتباط عاطفی__ جَذْبه__ می‌گویند.

روان‌شناسان به افرادی که قادرند هیجانات درونی خود را ظاهر کرده، آن را به دیگری منتقل کنند "افراد ناقل" می‌گویند. اینان ضمن آنکه شخصیت ویژه‌ای دارند، از نظر فیزیولوژیکی نیز با دیگران تفاوت دارند.