بریده‌هایی از کتاب کلمات تنم را کبود کرده اند

عجله کن تا لب‌هایت را قیچی نکرده‌اند بوسه‌هایت را درون سبدی بگذار و به رودخانه بینداز شاید هنوز معجزه‌ای وجود داشته باشد

شرط سر اتاقم بود تاس را انداختیم من باختم «تنهایی» اتاقم را تصاحب کرد

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

در جهانی که گرد آفریده شده است هیچ کنجی وجود نخواهد داشت تا با احساست خلوت کنی

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

دست‌هایم را به نشانی مردی پست می‌کنم که برای گرفتن‌شان دست ندارد

آن‌قدر فراموش‌شده‌ام  که بتوانم   درون اقیانوس قدم بزنم

با قدم‌های سنگین گنجشک‌های روی تنم را به پریدن وا می‌دارند

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

خودم را از تنم درآوردم

من دریا شدم و کبودی‌های تنم ماهی‌های کوچکی که روی اندامم لیز می‌خوردَند.

آغوشی که تمام وطنم بود

در کدام سرزمین رها کنم؟ چند قدم باید به مرگ نزدیک شده باشم تا بپذیرند یوزپلنگ وحشی‌ای را که سرگردان، در خیابان‌ها به التماس آغوش گربه‌ای افتاده برای گریستن گاوبازی هستم که نیزه‌اش را به کتف‌های خودش فرو کرده وحشی شده از تماشای پرچمی که جلوِ دیدگانش به رقص درآورده‌اند

من دریا شدم و کبودی‌های تنم ماهی‌های کوچکی که روی اندامم لیز می‌خوردَند.

ظهر دوشنبهٔ مرداد زمان مناسبی برای دل بستن به آدم‌برفی‌ها نیست

فرق چندانی ندارد که کجا ایستاده باشی؛ وقتی که غربت تا درون خانه‌ات پیش آمده باشد خیابان از نوک پاهایت آغاز می‌شود  دیگر از فکر کردن می‌ترسم کسی رؤیاهایم را دید می‌زند و من حال زنی را دارم که دست سربازی بیگانه روسری‌اش را از سرش برداشته

رفتنت   شاعرم کرده است  زورم به ذهنم نمی‌رسد کلمه‌ها  تمام تنم را کبود کرده‌اند

کاش جاذبه آن‌قدر قدرت داشت تا آرامش را روی زمین بند کند

آینده  با ظاهری ژولیده  و کفش‌هایی که به پایش تنگ است  می‌آید از رویت می‌گذرد می‌رود

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند