بریده‌هایی از کتاب کلمات تنم را کبود کرده اند

زمان هم از زیستن خسته است راهی برای مُردن می‌جوید

تنهایی  زنی است  که مقابل آینه  اولین چروک روی صورتش را  کشف می‌کند

دیگر از فکر کردن می‌ترسم

کاش جاذبه آن‌قدر قدرت داشت تا آرامش را روی زمین بند کند

جهان دست به توطئه زده است هیچ خیابانی مسیر رفتنت را لو نمی‌دهد

سلول‌های مغزم تنها  به بی‌قراری کردن برای تو  فرمان می‌دهند

۳۲: رفتنت   شاعرم کرده است  زورم به ذهنم نمی‌رسد کلمه‌ها  تمام تنم را کبود کرده‌اند

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

تو وحشتناک‌ترین کوهستانی هستی که می‌شود از لب‌هایش سقوط را بوسید

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است

۳: توفانی را که در وجودم به راه افتاده در کدام سرزمین رها کنم؟

کاش جاذبه آن‌قدر قدرت داشت تا آرامش را روی زمین بند کند

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم

فرق چندانی ندارد که کجا ایستاده باشی؛ وقتی که غربت تا درون خانه‌ات پیش آمده باشد خیابان از نوک پاهایت آغاز می‌شود

عجله کن تا لب‌هایت را قیچی نکرده‌اند بوسه‌هایت را درون سبدی بگذار و به رودخانه بینداز شاید هنوز معجزه‌ای وجود داشته باشد

کودکی‌ام زیاد کنار کودکی‌ام دوام نیاورد هنگامی که سوراخ کوچک کف کفشم دریچه‌ای شد به روی جهان واقعیت‌ها

در جهانی که گرد آفریده شده است هیچ کنجی وجود نخواهد داشت تا با احساست خلوت کنی

شاید مرگی که به انگشت‌هایم چسبیده است از خواب برخیزد و چراغ را روشن کند تا سیاهی سایه‌ای که از تنهایی‌ام برخواسته است راه خروج از خانه را پیدا کند

آینده  با ظاهری ژولیده  و کفش‌هایی که به پایش تنگ است  می‌آید از رویت می‌گذرد می‌رود

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند