بریده‌هایی از کتاب کلمات تنم را کبود کرده اند

زمان هم از زیستن خسته است راهی برای مُردن می‌جوید

تنهایی  زنی است  که مقابل آینه  اولین چروک روی صورتش را  کشف می‌کند

دیگر از فکر کردن می‌ترسم

کاش جاذبه آن‌قدر قدرت داشت تا آرامش را روی زمین بند کند

جهان دست به توطئه زده است هیچ خیابانی مسیر رفتنت را لو نمی‌دهد

سلول‌های مغزم تنها  به بی‌قراری کردن برای تو  فرمان می‌دهند

۳۲: رفتنت   شاعرم کرده است  زورم به ذهنم نمی‌رسد کلمه‌ها  تمام تنم را کبود کرده‌اند

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

تو وحشتناک‌ترین کوهستانی هستی که می‌شود از لب‌هایش سقوط را بوسید

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است