بریده‌هایی از کتاب کلمات تنم را کبود کرده اند

حداقل زمان را با خودت می‌بردی

صدای لولای دری که به روی سرباز شکست‌خورده از جنگ باز می‌شد مستأصل ماشه را به سمت عقربه‌ها گرفته است شاید تاریخ دست از لجاجت بردارد سربازی درون کلیسا نشسته است و به زیبایی دختری اعتراف می‌کند که ردِ وحشتش هنوز روی زمستان جا مانده است.

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است

در جهانی که گرد آفریده شده است هیچ کنجی وجود نخواهد داشت تا با احساست خلوت کنی

از من نخواه مُردنم را فراموش کنم در هوایی که اکسیژنش، قصد خودکشی دارد. فرق چندانی ندارد که نفس را بکِشی یا حبس کنی ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

جلوِ گلوله‌ها فرستادی فرمانده! حالا بگو برای پس گرفتن آغوشی که تمام وطنم بود به کجا لشگر بکشم؟

خیابانی که با خودم به خانه آوردم به کف کفش‌هایم چسبیده بود

ظهر دوشنبهٔ مرداد زمان مناسبی برای دل بستن به آدم‌برفی‌ها نیست زمان هم از زیستن خسته است راهی برای مُردن می‌جوید

عجله کن تا لب‌هایت را قیچی نکرده‌اند بوسه‌هایت را درون سبدی بگذار و به رودخانه بینداز شاید هنوز معجزه‌ای وجود داشته باشد

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند