بریده‌هایی از کتاب کلمات تنم را کبود کرده اند

جلوِ گلوله‌ها فرستادی فرمانده! حالا بگو برای پس گرفتن آغوشی که تمام وطنم بود به کجا لشگر بکشم؟

اعتراضم را ریخته‌ام توی چشم‌هایم

مغزم هفت طبقه تا رهایی از تو فاصله دارد، دست از شکنجه بردار لاکردار حداقل زمان را با خودت می‌بردی

همیشه وحشتناک‌ترین کوه‌ها چهره‌ای فریبنده دارند

بازوهایت ارتش مقتدری است هربار که به آغوشت می‌آیم اسیر می‌شوم

حداقل زمان را با خودت می‌بردی

من مانده‌ام و خاکسترهایی که از روحم به جا مانده است

تاس را انداختیم من باختم «تنهایی» اتاقم را تصاحب کرد

سخت است لباس مترسک‌ها را به تن داشته باشی و کلاغ‌ها روی اندامت ولوله برپا کنند

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است

در جهانی که گرد آفریده شده است هیچ کنجی وجود نخواهد داشت تا با احساست خلوت کنی

هرگز کسی تنهایی‌هایم را درک نکرد یک خلوتم را فقط کاردی شناخت که وقتی به استخوان‌هایم رسید خودکشی کرد دو تیغ عاشق رگم شد من قربانی شدم سه تیغ قصد خودکشی داشت رگم را روی خودش کشید

 حل خواهیم شد در زمان در عقربه‌هایی که با نفس‌های بی‌رمق کُند می‌چرخند

صدای لولای دری که به روی سرباز شکست‌خورده از جنگ باز می‌شد مستأصل ماشه را به سمت عقربه‌ها گرفته است شاید تاریخ دست از لجاجت بردارد سربازی درون کلیسا نشسته است و به زیبایی دختری اعتراف می‌کند که ردِ وحشتش هنوز روی زمستان جا مانده است.

ظهر دوشنبهٔ مرداد زمان مناسبی برای دل بستن به آدم‌برفی‌ها نیست زمان هم از زیستن خسته است راهی برای مُردن می‌جوید

از من نخواه مُردنم را فراموش کنم در هوایی که اکسیژنش، قصد خودکشی دارد. فرق چندانی ندارد که نفس را بکِشی یا حبس کنی ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

جلوِ گلوله‌ها فرستادی فرمانده! حالا بگو برای پس گرفتن آغوشی که تمام وطنم بود به کجا لشگر بکشم؟

خیابانی که با خودم به خانه آوردم به کف کفش‌هایم چسبیده بود

کسی دارد از مرزهای تنم فرار می‌کند