بریده‌هایی از کتاب کلمات تنم را کبود کرده اند

جلوِ گلوله‌ها فرستادی فرمانده! حالا بگو برای پس گرفتن آغوشی که تمام وطنم بود به کجا لشگر بکشم؟

مغزم هفت طبقه تا رهایی از تو فاصله دارد، دست از شکنجه بردار لاکردار حداقل زمان را با خودت می‌بردی

همیشه وحشتناک‌ترین کوه‌ها چهره‌ای فریبنده دارند

بازوهایت ارتش مقتدری است هربار که به آغوشت می‌آیم اسیر می‌شوم

من مانده‌ام و خاکسترهایی که از روحم به جا مانده است

تاس را انداختیم من باختم «تنهایی» اتاقم را تصاحب کرد

سخت است لباس مترسک‌ها را به تن داشته باشی و کلاغ‌ها روی اندامت ولوله برپا کنند

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است

هرگز کسی تنهایی‌هایم را درک نکرد یک خلوتم را فقط کاردی شناخت که وقتی به استخوان‌هایم رسید خودکشی کرد دو تیغ عاشق رگم شد من قربانی شدم سه تیغ قصد خودکشی داشت رگم را روی خودش کشید

 حل خواهیم شد در زمان در عقربه‌هایی که با نفس‌های بی‌رمق کُند می‌چرخند