بریده‌هایی از کتاب کاکا کرمکی پسری که پدرش درآمد

جنگ‌ها با کینه شروع می‌شوند، اما با مهر پایان نمی‌گیرند.

کاش خود خدا می‌آمد چند کلمه‌ای با بنده‌هایش حرف می‌زد تا دل آدم قرص شود، حداقل با بنده‌هایی که از نظر روانی دارند پاره می‌شوند. کنجکاوم بدانم اصلاً زندگی در مورد چی هست.

آدم باید چیزهایی را که دوست می‌دارد، دودستی بچسبد. نباید بگذاریم دوستی‌ها با فاصله‌ها آزمایش شوند. امروز فکر می‌کنم که این جملهٔ «دوری و دوستی» حرف مزخرفی بیش‌تر نیست. آدم‌ها بعد از دوری‌های طولانی آرام‌آرام زندگی کردن بدون هم را یاد می‌گیرند، آن وقت دیگر یا برنمی‌گردند یا همان بهتر که برنگردند.

می‌خوام یه جایی باشم که ته دل‌شون با بودنم غنج بره، نه این‌که نبودنم عذاب‌شون بده.

آدم برای این‌که باقی بماند به ریزودرشتِ همه‌چیز عادت می‌کند

آدم‌ها وقتی برای انجام کاری دست‌به‌یکی می‌کنند حماقت و جسارت‌شان بالا می‌زند.

سفرکرده‌ها تأثیری مثل مرگ باقی می‌گذارند، نه آن‌قدر نیستند که بشود با نبودن‌شان کنار آمد، نه آن‌قدر هستند که بتوان بغل‌شان زندگی کرد.

لذت حمایت کردن کم از حمایت شدن نیست.

آن‌ها که قوانین فراگیر را نوشته‌اند قابلیت سرپیچی ذاتی آدمیزاد را دست‌کم گرفته‌اند.

گاهی برای نشکستن باید تسلیم شد.

در مدرسه فقط این را یاد گرفتم که در مدرسه چیزی برای یاد گرفتن وجود ندارد

از من می‌شنوید، اگر خدای‌نخواسته روزی یتیم شدید پای‌تان را خانهٔ هیچ دیارالبشری نگذارید، آن‌ها محبت نمی‌کنند، ترحم می‌کنند. بعد از مدتی هم همان ترحم جایش را به تحقیر می‌دهد.

«اگه بخوای خیلی بد باشی اشتباهه، ولی اگه زیادی خوب باشی خیلی‌خیلی اشتباهه. چون حقت رو می‌خورن یه آب هم روش. بد بودنِ من بقیه رو می‌کُشه. خوب بودنم خودم رو. اگه بخوام یه روزی آدم خوبی بشم، باید زنده بمونم یا نه؟ واسه زنده موندن هم فعلاً همین یه راه رو بلدم، عمر کلاغ ندارم که تو همه کار اوستا بشم...»

کاش خود خدا می‌آمد چند کلمه‌ای با بنده‌هایش حرف می‌زد تا دل آدم قرص شود، حداقل با بنده‌هایی که از نظر روانی دارند پاره می‌شوند.

سفر سختی داشتم، اما هرگز فکر نکنید که از کسی گله‌ای دارم. نه؛ من تجربه کردم، زیستم، زمین خوردم، شکستم و خودم تکه‌های خودم را از نو به هم چسباندم. خسته‌ام، اما هنوز دارم نفس می‌کشم.

حرف‌های نزده را همیشه می‌شود زد، ولی پس گرفتن حرف‌هایی که زده شده چندان ساده نیست.

اوضاع جهان وارو شده بود، پیرها بودند و جوان‌ها دسته‌دسته پرپر می‌شدند. هفته‌ای نبود که جنازهٔ جوانی را سرِ دوش نگیرند. یک عده در جبهه روی خاک می‌افتادند، یک عده توی همین تهران. کوچه پُر شده بود از حجله و اعلامیه. مُردن‌های عادی که هیچ، آن روزها اصلاً به حساب نمی‌آمد.

داشت با تمام زورش خانهٔ خدا را نشانم می‌داد که من را آرام کند. گفتم «پس شاید واسه همین صِدامون رو نمی‌شنوه. خیلی دوره. اگه بخواد ما رو ببینه باید یه‌کم بیاد پایین‌تر. یه قدری که دستش به هواپیماهای صدّام برسه.»

من تازه آمده بودم و معلوم نبود کی هستم و چه می‌خواهم بکنم، اما او آردش را بیخته و الکش را آویخته بود. از این نظر فکر می‌کنم غم‌وشادی را باید به بعد از مرگ آدم‌ها موکول کرد، نه لحظهٔ تولد.

شاید زیاد خطا کرده باشم، اما زندگی کردم. زندگی بدون این لغزش‌ها چنگی به دل نمی‌زند