بریده‌هایی از کتاب کاکا کرمکی پسری که پدرش درآمد

بالاتر از سیاهی رنگ نیست، اما سیاهی خودش هزار رنگ دارد

همیشه وقتی کار زندگی روی غلتک می‌افتد به طرز شگفت‌آوری دلهره همهٔ جانم را فرامی‌گیرد. یاد گرفته‌ام که خوبی‌ها و بدی‌ها هیچ‌کدام پایدار نیستند، اما نه در اندازه، نه در تعداد، نه در ماندگاری و نه در پایان‌شان ابداً به هم نمی‌روند. حالا دیگر مطمئنم بعضی از زندگی‌ها هست که به خوشی راه نمی‌دهد. گِل بعضی‌ها را انگار از پریشانی گرفته‌اند. خوشی‌ها برای‌شان فقط گداری است که روی رود خروشان تلخی‌های بی‌پایان قرار دارد.

آدم‌ها وقتی برای انجام کاری دست‌به‌یکی می‌کنند حماقت و جسارت‌شان بالا می‌زند.

کاکا شبیه‌ترین آدم به جهان خودش بود؛ ناآرام، بی‌قواره و یک‌دنده.

«خیالت راحت باشه، پسرم! دیگه مرگ هم نمی‌تونه ما رو از هم جدا کنه.» کسی که این حرف را می‌زند یا دروغ می‌گوید یا هنوز مرگ را به‌درستی نمی‌شناسد. مرگ ایستگاه آخر است. هر زمان که سر برسد می‌تواند به ریش ناگسستنی‌ترین پیوندها بخندد.

آدم‌ها وقتی برای انجام کاری دست‌به‌یکی می‌کنند حماقت و جسارت‌شان بالا می‌زند.

عمراً اگر چیزی در این زندگی شکل اولش شود. این را حالا می‌فهمم.

ببین چه‌جوری با جیگرگوشه‌شون تا می‌کنن. بچه که فقط زاییدن نیست، بزایی و زیرش نزایی شرطه.

اما در دنیایی که خوبی «باید» نیست، دیگر بدی هم «نباید» نیست

برعکس آن‌چه همه فکر می‌کنند نقطهٔ مقابل تردید یقین نیست، فراموشی است.

تو فقط سعی کن خوشحال باشی. هیچ‌چیز ارزش این را ندارد که حالت را به خاطرش بد کنی، حتی رسیدن به حال خوب.

اگر خدای‌نخواسته روزی یتیم شدید پای‌تان را خانهٔ هیچ دیارالبشری نگذارید، آن‌ها محبت نمی‌کنند، ترحم می‌کنند. بعد از مدتی هم همان ترحم جایش را به تحقیر می‌دهد.

بعضی وقت‌ها به‌قدری از چیزی که واقعاً هستم فاصله می‌گیرم که هیچ بعید نیست با یک آدم دیگر اشتباه گرفته شوم.

آدم‌ها معمولاً وقتی از تنهایی صحبت می‌کنند دارند از رفتن کسی گلگی می‌کنند، اما یالقوز ماندن من بیش‌تر به نیامدن مربوط می‌شد.

چیزی که در مورد عشق اول خیلی جذاب است این است که عاشق هیچ تصوری از پایانش ندارد. برای همین آدم جاهل بدون در نظر گرفتن درد عاشقی می‌زند وسط معرکه! اسم عشق اول رویش هست، بالاخره روزی به آخر می‌رسد.

«گریه نکن، داداش. میترا الآن پیش موناست. جاش خوبه.» «مونا کجاست خب؟» «پیش خدا. بابابزرگ می‌گفت بچه‌ها مستقیم می‌رن بهشت.» «خدا کجاست؟»

اما در دنیایی که خوبی «باید» نیست، دیگر بدی هم «نباید» نیست

هیچ‌چیز ارزش این را ندارد که حالت را به خاطرش بد کنی، حتی رسیدن به حال خوب.

تمام شدنِ چیزی برای کسی که شروعش را به یاد ندارد کلاً بی‌معناست. برای خواهرهایم یا تمام کسانی که زمانی صلح را دیده بودند یک چیزی، ولی من که زندگی را وسط آن آشوب آغاز کرده بودم نمی‌فهمیدم دنیای بدون جنگ چه‌طور دنیایی است.

از وقتی چشم باز کردم همه‌جا بوی تیروترقه می‌داد. یک موشک هم که دشت کرده بودیم. حالا می‌گفتند به خیروخوشی تمام شده. چی‌چی را تمام شد؟ به حرف که نبود. جنگ‌ها با کینه شروع می‌شوند، اما با مهر پایان نمی‌گیرند.