بریده‌هایی از کتاب طوطی فلوبر

مردم به غذا می‌مانند. بورژواهای زیادی هستند که در نظرم شبیه گوشت گاو آب‌پزند: همه‌اش بخار، بی‌عصاره و بی‌طعم (بلافاصله سیرتان می‌کند و بیش‌تر قوت دهاتی‌هاست). بقیهٔ آدم‌ها شبیه گوشت سفیدند، ماهی آب شیرین، مارماهی‌های لاغرِ بستر رودخانه‌های گل‌آلود، صدف (با درجات شوری متفاوت)، کلهٔ گوساله و حلیم شیرین. من؟ من شبیه ماکارونی پنیری بویناک و وارفته‌ای هستم که باید آن‌قدر به خوردنش ادامه دهید تا به آن عادت کنید. بالاخره به آن علاقه‌مند می‌شوید، اما تنها پس از این‌که از خوردنش بارها دل‌پیچه گرفتید.

اعماق وجودم کسالتی افراطی، شخصی، تلخ و بی‌وقفه نهفته که مرا از لذت بردن از هر چیزی بازمی‌دارد و روحم را خفه می‌کند.

«قلبم دارد به یک گورستان بدل می‌شود.» سال‌های آخر عمر گوستاو بی‌بار و سرشار از انزواست. نزد خواهرزاده‌اش اعتراف می‌کند که از ازدواج نکردن پشیمان است.

گوستاو پس از شش سال می‌نویسد: «اگر زن بودم، دلم نمی‌خواست مال کسی باشم. هم‌خوابگی موقت چرا، اما رابطهٔ صمیمی هرگز.»

دو مثال مشخصاً شگفت‌زده‌ام کردند: اولی کشف قابل‌توجهی دربارهٔ رمان سالار مگس‌ها ست. در صحنهٔ معروفی که از عینک پیگیبرای کشف دوبارهٔ آتش استفاده می‌شود، ویلیام گلدینگ دربارهٔ نوع عدسی اشتباه می‌کند؛ یعنی در واقع کاملاً وارونه می‌گوید. چشم پیگی نزدیک‌بین است و امکان ندارد از عینکی که برای چنین چشمی تجویز می‌شود بتوان به عنوان ذره‌بین برای روشن کردن آتش استفاده کرد. این‌جور عدسی‌ها را از هر طرف که بگیرید کاملاً از متمرکز کردن اشعه‌های آفتاب عاجزند.

«بزرگ‌ترین اتفاقات زندگی‌ام معدودی فکر، مطالعات، چند غروب خاص کنار دریا در تروویل و چهار پنج ساعت گفت‌وگویم حین سواری کردن با دوستی [آلفرد لو پوئتوان] است که حالا ازدواج کرده و ارتباطش با من قطع شده است.»

جای تعجب ندارد که زندگیِ این زن نوعی از بودن است که در آن پریشانی‌های یک زندگی دشوار با تسلی‌بخشی‌های دین جبران می‌شود.

«هنرمند باید هر طور شده آیندگان را مجاب کند که هرگز وجود نداشته است.»

ناامیدها همیشه تشویق می‌شوند که از خودخواهی پرهیز کنند، ابتدا به فکر دیگران باشند. به نظر ناعادلانه است. چرا وقتی مسئولیت خودشان بارشان را سنگین کرده، باید بار مسئولیت خوش بودن دیگران را بر شانه‌هاشان بگذاریم؟