بریده‌هایی از کتاب وزارت ترس

رویاهایی هستند که فقط بخشی از آن‌ها به ضمیر ناخودآگاه‌مان تعلق دارد؛ و این‌ها همان رویاهایی هستند که در بیداری کاملاً به یادشان می‌آوریم و به طور ارادی دنبال می‌کنیم. یعنی بیدار می‌شویم، دوباره می‌خوابیم و دوباره بیدار می‌شویم و باز به خواب می‌رویم و رؤیا بی‌هیچ وقفه‌ای و با ردپایی از منطق که خوابِ کامل فاقد آن است، ادامه می‌یابد.

«البته من گزافه‌گویی نمی‌کنم، ولی به‌هر صورت این روزها باید در هر حال و هر جایی آمادگی رویارویی با جنایتکاران را داشته باشید؛ آن‌ها که ارتکاب به قتل را آرمان‌گرایی می‌نامند و چنان درباره‌اش سخن می‌گویند که انگار در حق مقتول لطف و بخششی عظیم کرده‌اند.»

قاتل‌های عادی گذشته یا از ترس دست به قتل می‌زدند، یا از نفرت و گاهی حتا از روی عشق و خیلی به‌ندرت به خاطر به دست آوردن مبالغ قابل توجهی پول، البته هیچ‌کدامِ این‌ها قابل قبول یا محترمانه نیست، اما وقتی کسی برای به دست آوردن مقامی دست به قتل می‌زند... خب این داستان دیگری است ــ چون وقتی به مقام دلخواهش می‌رسد، دیگر کسی نمی‌تواند او را برای روش رسیدن به آن مقام سرزنش کند. فقط کافی است فکر کنید چند نفر از سران این مملکت با هیتلر دست داده‌اند.

هنوز هم به ضربه‌های غیرمنتظره عادت نکرده بود: تنها زمانی که معشوق دست‌نیافتنی باشد عشق کامل می‌شود.

صدایی در گوشش زمزمه می‌کرد: «می‌گویی از سرِ ترحم قتل کرده‌ای، پس چرا به خودت ترحم نمی‌کنی؟» و واقعاً هم چرا نمی‌کرد؟ شاید کشتن کسی که عاشقش هستید آسان‌تر از کشتن خودتان است.

پیش خود ــ مثل همیشه ــ فکر کرد نباید این دنیای پرهرج‌ومرج را جدی بگیرد، با این‌همه، حقیقت این بود که آن را تا سرحد مرگ جدی می‌گرفت.

انفجار چیز غریبی است؛ همان‌قدر که می‌تواند اثر یک خواب شرم‌آور را داشته باشد، می‌تواند شبیه انتقام آدم از آدمی دیگر باشد، می‌تواند لخت‌وعور پرت‌تان کند به خیابان یا در حال خوابیدن غافلگیرتان کند یا وقتی در دستشویی نشسته‌اید در معرض دید همسایگان قرارتان بدهد.

کر کرد که شاید اگر در زندگی برای آن‌ها که دوست‌شان دارد به اندازهٔ کافی فداکاری کند، بتواند به‌راحتی به استقبال مرگ برود.