بریده‌هایی از کتاب بر باد رفته

"فکر کنم که مجبورم پایین برم. تازه اون پدر منه و اگه پیتی بیچاره بخواد بره پایین، قبلش از ترس می‌ایسته."

‌"اسکارلت، من آدمی نیستم که بخوام گذشته‌ی شکسته شده رو به هم بچسبونم و بعدش خودمو راضی کنم که هیچ اتفاقی نیفتاده و همه چیز مثل قبله. چیزی که شکست برای همیشه شکسته... و من ترجیح می‌دم همونطوری اونا رو به یاد بیارم و تا موقعی که زنده هستم شکسته‌های زندگیمو ببینم.

‌"چرا یه دختر برای این‌كه شوهر کنه مجبوره این‌قدر احمق باشه؟"

اسکارلت دیگر تاب نیاورد و اشک وحشت و جنون در چهره‌اش سرازیر شد و با مشت به سینه رت می‌کوبید و جیغ می‌کشید: "می‌خوام برم! می‌خوام برم! حتی اگه قرار باشه پیاده برم!" ناگهان در آغوش او قرار گرفت، گونه‌های خیسش روی پیراهن مرتب آهارزده‌اش بود و مشت‌هایش آرام گرفت. رت موهای به هم ریخته‌ اسکارلت را آرام نوازش کرد و لحنش هم آرام‌تر و مهربان‌تر شد، لحنی ملایم، آرام و عاری از هرگونه تمسخر. به نظر نمی‌آمد آن صدای رت باتلر باشد و انگار صدای مهربان مردی غریبه بود که بوی عطر، تنباکو، اسب و بوی آرامش می‌داد و همه این‌ها او را به یاد جرالد می‌انداخت. رت با ملایمت گفت: "باشه، باشه عزیزم، گریه نکن. دختر کوچولوی شجاع من، می‌ری خونه. می‌ری خونه، گریه نکن."

دو زمان می‌شه پولدار شد، یه بار موقع آباد کردن و یه بار موقع ویران کردن کشور. موقع آباد کردن پول كمی ‌گیرت می‌آد اما موقع فروپاشی و ویرانی، سریع و زیاد پول گیرت می‌آد.

بله، وطن مرده و از نظر او جنگ کار احمقانه‌ و صلح بهتر بو

قبلاً هم بهت گفته بودم که دو زمان می‌شه پولدار شد، یه بار موقع آباد کردن و یه بار موقع ویران کردن کشور. موقع آباد کردن پول كمی ‌گیرت می‌آد اما موقع فروپاشی و ویرانی، سریع و زیاد پول گیرت می‌آد. حرفام یادت بمونه شاید یه روزی به دردت بخوره."

اسکارلت با ناخرسندی گفت: "اون‌جا شبیه محراب کلیسا می‌مونه، اگه مردم بخوان همین‌طوری در مورد این دو نفر پیش برن مثل مقدسات باهاشون رفتار می‌کنن!"

دو زمان می‌شه پولدار شد، یه بار موقع آباد کردن و یه بار موقع ویران کردن کشور. موقع آباد کردن پول كمی ‌گیرت می‌آد اما موقع فروپاشی و ویرانی، سریع و زیاد پول گیرت می‌آد.

هیچ‌كسی با به دوش کشیدن بار سنگین خاطرات آزار‌دهنده نمی‌تواند گامی به جلو بردارد.