بریده‌هایی از کتاب بر باد رفته

قبلاً هم بهت گفته بودم که دو زمان می‌شه پولدار شد، یه بار موقع آباد کردن و یه بار موقع ویران کردن کشور. موقع آباد کردن پول كمی ‌گیرت می‌آد اما موقع فروپاشی و ویرانی، سریع و زیاد پول گیرت می‌آد.

یه آدم و یه ملتی فقیرن که یه جا بشینن و همش داد بزنن و شکوه کنن كه زندگی اون طوری که دلشون می‌خواد نیست.

مردها دل‌شان می‌خواست در دنیا به زن‌ها همه چیز بدهند اما حاضر نمی‌شدند ارزشی برای هوش آن‌ها قائل شوند.

اسکارلت بی‌قرار جواب داد: "آه پاپا، اگه باهاش ازدواج کنم همه این رفتاراشو تغییر می‌دم!" جرالد برافروخته به اسکارلت نگاهی انداخت و با بدخلقی گفت: "تغییرش می‌دی؟ می‌تونی تغییرش بدی؟ تازه، تو تجربه کافی در مورد زندگی با مردا رو نداری. اشلی رو به حال خودش بذار. هیچ زنی تا حالا نتونسته شوهرشو حتی یه ذره هم عوض کنه، اینو فراموش نکن.

چاپلوسی، لبخند و ملایمت مطمئن‌ترین راه برای معامله و پول درآوردن است.

در واقع نسل کودکان در جهل و بی‌سوادی بزرگ می‌شدند و بذرهای بی‌سوادی را در طی سال‌ها پخش می‌کردند.

هیچ‌كسی با به دوش کشیدن بار سنگین خاطرات آزار‌دهنده نمی‌تواند گامی به جلو بردارد.

او جواب داد: "منظورم اینه که ناپلئون‌... شاید راجع به اون شنیده باشی؟ یه بار گفت که خدا طرفدار ارتش‌های قویتره!"

برای جنگ فقط یه دلیل وجود داره و اون هم پوله. در واقع همه جنگ‌ها بر سر پوله اما آدمای كمی ‌اینو می‌فهمن.

‌"خدا خودش بهتر می‌دونه! من یکی که دلم نمی‌خواد یکی از این سیاه‌ها به خونم بیاد. حتی فکرش هم نمی‌کنم!" ‌"من دورادور هم نمی‌تونم بهشون اعتماد کنم، چه برسه به این‌كه بچه‌هامو بهشون بسپرم..." اسکارلت ناخودآگاه به یاد دست‌های مهربان و زمخت مامی افتاد که برای خدمت به الن، خودش و وید زبر و خشن شده بود. این غریبه‌ها از دست‌های سیاه‌ها چه می‌دانستند که چقدر عزیز و تسلی‌بخش هستند. آن‌ها از معجزه آن دست‌های آرامش بخش، نوازشگر و با محبت چه می‌دانستند؟ اسکارلت با بی‌اعتنایی خندید. ‌"خیلی عجیبه شما در مورد کسایی که خودتون آزادشون کردین این‌طوری فکر می‌کنین."