بریده‌هایی از کتاب اعتماد به نفس؛ دستیابی به آن و زندگی با آن

۲. وقت بیشتری را در طبیعت بگذرانید و به آنچه می‌بینید توجه کنید. طبیعت، آموزگاری «همیشه حاضر» و بسیار نیرومند است. هنگامی‌که از لابه‌لای درختانی درهم‌فشرده رد می‌شوید و به جزئیات و زیبایی‌های یک گل خیره می‌شوید، یا به امواج سهمگین اقیانوس که به ساحل کوبیده می‌شوند چشم می‌دوزید یا در شب، ستارگان آسمان را نظاره می‌کنید که همه‌جا را پر کرده‌اند، بی‌درنگ به شکوه، جلال، عظمت و هوش و ذکاوت نامحدود و لایتناهی وصل می‌شوید که مسئول خلقت تمامی آفرینش است. هرچه عجایب و شگفتی‌های عالم وجود را با چشم دل ببینید و بنگرید، اعتمادبه‌نفس روحی و معنوی را با سادگی و سهولت بیشتری تجربه خواهید کرد.

۳. هر روز، دنبال شناسایی معجزه‌هایی باشید که بی‌توجه و بی‌تفاوت از کنارشان رد می‌شوید، هر روز، دنبال شواهد و نشانه‌هایی باشید که نشان می‌دهد خالق شما را نیز بسیار دوست دارد و به شما عشق می‌ورزد. هر روز، شواهد بسیاری را می‌توانید بیابید که نشان می‌دهد خداوند چقدر شما را دوست دارد؛ زیرا زنده هستید. هر روز می‌توانید نشانه‌هایی بیابید که بیان می‌کند دوست‌داشتنی هستید. خورشید هر روز با سخاوت تمام طلوع می‌کند تا راهتان را روشن کند و چراغی پیش پایتان باشد و به زندگی‌تان گرمی بخشد.

زمین غذایتان را می‌رویاند و پرورش می‌دهد. درست در آن زمانی‌که غمگین هستید، پرنده‌ای نغمه‌سرایی می‌کند تا شما را از خودتان بیرون آورد. درست و در همان لحظه که احساس می‌کنید به آخر خط رسیده‌اید و مغلوب مشکلی شده‌اید، راه‌حلی پیش پایتان گذاشته می‌شود. شخصی را می‌بینید، کتابی را می‌خوانید یا... ناگهان به پاسخی از درون خود می‌رسید، در جست‌وجوی نشانه‌ها و شواهدی باشید که حاکی از آن است که کسی دوست‌تان دارد، مراقبتان است و راه را به شما می‌نمایاند. در جست‌وجوی شواهدی باشید که نشان می‌دهد معشوق بر شما عاشق است.

می‌توان گفت که اعتمادبه‌نفس روحی و معنوی درنهایت، حسی از آرامش و صلح درونی است. اعتمادبه‌نفس معنوی قلبتان را سیراب و روحتان را از خود سرشار می‌کند و به شما امکانی می‌دهد که با اطمینان‌خاطر در راه قدم بگذارید و بدانید که راه، خودِ راه را به شما نشان خواهد داد. اعتمادبه نفس روحی و معنوی به شما اجازه می‌دهد تا دریابید و اعتماد کنید که هرجا هستید همان‌جایی است که باید باشید؛ همان‌جایی که نیاز دارید باشید.

سخن آخر بدانید که: تمامی آنچه بدان نیاز دارید تا بتوانید به رؤیاهای خود در زندگی جامه عمل بپوشانید، هم‌اکنون از آن شماست. *** هرگونه فقدان یا کمبود اعتمادبه‌نفسی که در خود احساس می‌کنید فقط توهمی بیش نیست. شما مخلوق باشکوه و بی‌کم‌وکاست خالقی مهربان و صاحب‌شعور هستید. شما مقتدرتر از آنید که فکرش را بکنید.

هرچه خودتان را بیشتر دوست داشته باشید و از زندگی خود بیشتر لذت ببرید خالق خود را نیز بیشتر ارج می‌نهید و او را به بزرگی و عظمت خواهید ستود. *** هرچه زیبایی‌های واقعی خود را بیشتر آشکار کنید و موهبت منحصربه‌فرد و بی‌همتای خود را ابراز دارید، هستی و موجودات نیز زندگی شما را قرین شور و شعف و شادمانی و سرور بیشتری خواهند ساخت. *** به همین دلیل است که اینجایید: اینکه تا سرحد امکان به اعجاز و نهایت وجودی بی‌مثال و بی‌همتای خودتان نزدیک شوید. پس منتظر چه هستید؟

من می‌توانستم به توانایی و تمایلم به انجام دادن هر آنچه لازم بود انجام شود اعتماد و ایمان داشته باشم.

هرگونه فقدان یا کمبود اعتمادبه‌نفسی که در خود احساس می‌کنید فقط توهمی بیش نیست. شما مخلوق باشکوه و بی‌کم‌وکاست خالقی مهربان و صاحب‌شعور هستید. شما مقتدرتر از آنید که فکرش را بکنید.

هرجا هستید همان‌جایی است که باید باشید؛ همان‌جایی که نیاز دارید باشید.

افسوس خوردن به حال کسی که در زندگی خود به دست‌وپازدن و تقلا افتاده و ترحم در حقش طبیعت ما انسان‌هاست. بنابراین، سعی می‌کنیم به او فشار نیاوریم و در تنگنا قرارش ندهیم. توقعی هم از او نداریم. می‌گوییم: «بیچاره، حتی نمی‌تواند راه برود. مدام با سر زمین می‌خورد، چه توقعی می‌توان از او داشت؟» از طرف دیگر، هنگامی‌که کسی باسرعت مشغول دویدن است و ناگهان پایش پیچ می‌خورد یا می‌افتد با پوزخندی می‌گوییم: «این یکی را، چه دست‌وپا چلفتی! نتوانست خودش را جمع کند.» خلاصه اینکه انتقاد و سرزنش، نصیب دونده و ترحم و دلسوزی و مهربانی نصیب پای لنگ می‌شود. این همان چیزی است که باعث می‌شود بسیاری از ما ترجیح دهیم یک عمر بلنگیم و خودمان آرزو داریم که ای کاش می‌شد دونده باشیم و کمی هم بدویم! اما می‌ترسیم که اگر بدویم پایمان بلغزد و دیگران ببینند و به ما بخندند؛ پس ترجیح می‌دهیم همان‌طور لنگان‌لنگان برویم.

هرچه بدبخت‌تر باشیم یک جورهایی- البته ناخودآگاه- احساس خوشبختی زیادتری می‌کنیم. دلیلش هم این است که دیگر مجبور نیستیم مسئولیت انتخاب‌هایمان را بپذیریم و به گردن بگیریم. به عبارت دیگر، بدحال بودن به‌نحوی احساس خیلی خوبی است!

اعتمادبه‌نفس یا خودباوری هرگز با غرور و خودبزرگ‌بینی یکی نیست. اعتمادبه‌نفس به این معناست که خودتان را باور کنید. غرور و منیت آن است که بخواهید به دیگران اثبات کنید از آنان بهتر و برترید.

اعتمادبه‌نفس حقیقی این نیست که نترسید، اعتمادبه‌نفس واقعی آن است که بدانید و مطمئن باشید با اینکه می‌ترسید اما بی‌گمان دست به عمل خواهید زد.

من ترس خودم را نشان‌دهنده متوقف شدن و دست از عمل کشیدن تعبیر نمی‌کنم و هرگز ترسم را عذر و بهانه‌ای برای فراموش کردن رؤیاهایم قرار نمی‌دهم؛ برعکس هنگامی‌که ترسیده‌ام فوراً می‌فهمم و متوجه می‌شوم که این رؤیای جدید، من را بر آن داشته تا منطقه امن و راحت خود را ترک کنم و فراتر از توانایی‌ها و محدودیت‌هایم در جهتی نو، گام بردارم و رشد کنم. به عبارت دیگر، ترس برایم بدین معناست که به احتمال بسیار قوی، خیلی خوب عمل می‌کنم و شانس موفقیت بسیار بالایی دارم!

هنگامی‌که رؤیاهای خود را محدود می‌کنید زندگی و شور و حال خود را محدود کرده‌اید.

هنگامی‌که فقط دست به کارهایی می‌زنید که مطمئن هستید از دست‌تان بر می‌آید و توان انجامش را دارید، هرگز به اعتمادبه‌نفس واقعی دست نخواهید یافت.

آیا بهتر نیست همین حالا خودتان را دوست داشته باشید. خودتان را همین‌طور که هستید بپذیرید تا اینکه به خویشتن وعده سرخرمن بدهید؟ شما شایستگی این را دارید که همین حالا خودتان را دوست داشته باشید. هربار که خودتان را همین‌جوری که هستید محترم و گرامی بدارید به خودتان نیرو بخشیده‌اید تا قدم بعدی را در راه رشد و موفقیت با احساس بهتری بردارید.

این فکر را «همین حالا احساس بسیار خوبی به خودم دارم؛ زیرا...» جانشین این فکر «هنگامی احساس خوبی به خود خواهم داشت که...» کنید.

هرچه بیشتر منتظر تعقیب رؤیاهایتان بمانید، اعتمادبه‌نفس خود را بیشتر از دست خواهید داد و در عوض بر ترس‌ها و نگرانی‌های شما افزوده خواهد شد. این ترس که شاید هرگز به خواسته‌ها وآرزوهایتان نرسید.

به خودتان اعتماد داشته باشید که می‌توانید ترس‌های خود را کنار بگذارید و تسلیم نشوید.