بریده‌هایی از کتاب اعتماد به نفس؛ دستیابی به آن و زندگی با آن

زندگی با اعتمادبه‌نفس پایین مزیت بسیار بزرگ دیگری نیز دارد، اینکه تضمین می‌کند دیگران از دور و بر شما پراکنده نشوند و تنهایتان نگذارند و همیشه سعی کنند حالتان را خوب کنند. به‌خصوص «منجی‌ها» و شخصیت‌های «والد» از نوع حمایت‌گر. این افراد پیوسته دنبال «قربانی‌هایی» (مثل شما) می‌گردند تا بتوانند نقش «منجی» و نجات‌دهنده را در حق آن‌ها بازی کنند و بدین وسیله احساس مهم بودن و برتری کنند و بگویند: «ببین دیگران چقدر به من نیاز دارند!» باید گفت که این افراد بدین شیوه از روبه‌رو شدن با مسائل و موضوع‌های خودشان سرباز می‌زنند. اگرچه بعدها هنگامی‌که نصایح، پندها و اندرزهایشان پذیرفته نشود، ممکن است عصبانی شوند و به نقش زجردهنده تغییر وضعیت دهند. هرچه شما در بازی کردن نقش بیچاره من! (یا همان قربانی) مهارت بیشتری داشته باشید، عشق و محبت بیشتری دریافت خواهید کرد. مشکل اینجاست که هرگز نمی‌توانید به این نوع عشق و محبت اعتماد کنید؛ زیرا برخاسته از قربانی بودن شماست.

هنگامی‌که اعتمادبه‌نفس و خودباوری خود را بر اساس آن که و آنچه به‌راستی هستید بنا می‌کنید و نه براساس موفقیت‌ها و دست‌یابی‌ها با شکست‌ها و ناکامی‌های خود، چیزی را در خود خلق می‌کنید که هیچ‌کس و هیچ‌چیز یارای گرفتنش را از شما نخواهد داشت.

باور کنم اگر مایل باشم شکست را تحمل کنم، بی‌شک موفق خواهم شد.

اگر احساس می‌کنید تمام‌مدت منتظر این بوده‌اید که در زمینه‌ای خاص، تخصص کافی به دست آورید تا سرانجام احساس اعتمادبه‌نفس کنید و درنهایت دست‌به‌عمل بزنید، بیش از این وقت خود را تلف نکنید! تنها راه موفقیت در هر چیز این است که نخست به‌قدر کافی احمق، شکست‌خورده، ناموفق و... باشیم. بی‌شک همیشه در ابتدا اشتباه‌های احمقانه زیادی مرتکب می‌شویم؛ اما اگر جا نزنیم، بی‌گمان بهتر خواهیم شد. باور کنید! برخی از ما منتظریم که خیلی راحت و بی‌هیچ زحمتی از راه برسیم و همان بار اول پیروزمندانه صحنه را ترک کنیم و تا زمانی‌که مطمئن نباشیم این همان پیروزی‌ای است که انتظارش را داشتیم، دست به هیچ کاری نمی‌زنیم؛ اما این همان «غرور» است؛ غرور و منیّت که سبب می‌شود به کارهایی که در آن مهارت نداریم دست نزنیم و هیچ‌وقت نیز چیز جدیدی یاد نگیریم.

من مطمئن نبودم که تمامی پاسخ‌ها را می‌دانم؛ اما می‌دانستم که هرگز نمی‌خواهم باز ایستم

اعتمادبه‌نفس واقعی براساس این باور که به یقین موفق خواهید شد بنا نشده است. فردی که اعتمادبه‌نفس دارد هرگز مطمئن نیست که اشتباه نخواهد کرد. او از اینکه شکست بخورد و تحقیر شود یا بد جلوه کند ترسی ندارد. او فقط به جلو نظر دارد.

من فردی هستم که به «خواست» و «تمایل» خود اعتماد دارم. می‌دانم اگر بخواهم کاری را انجام دهم، حتماً چگونگی درست انجام دادنش را خواهم آموخت. بارها و بارها تلاش خواهم کرد، اشتباه خواهم کرد و از اشتباه‌های خود خواهم آموخت تا آنجا که هنگام انجام دادن آن احساس خوبی داشته باشم؛ حتی اگر آنچه انجام دادم با موفقیت بی‌سابقه و کم‌نظیری نیز روبه‌رو شود، باز هم آن موفقیت منبع اصلی اعتمادبه‌نفس واقعی من نخواهد بود. اعتمادبه‌نفس من برخاسته از این حقیقت است که عزم و اراده انجام دادن هر آنچه را لازم باشد دارم تا درنهایت به چیزی که می‌خواهم برسم.

اعتمادبه‌نفس من برای این است که می‌دانم اگر لازم باشد برای انجام دادن کاری دانش یا مهارت جدیدی کسب کنم، حتماً مطالعه خواهم کرد. درس خواهم خواند و هر آنچه را لازم باشد خواهم آموخت. من به این سبب که می‌دانم می‌توانم کتاب بنویسم احساس اعتمادبه‌نفس نمی‌کنم. خودباوری من برخاسته از این حقیقت است که می‌دانم حتماً پای میزم خواهم نشست و خواهم نوشت و نوشته‌های خود را به دیگران نشان خواهم داد و اگر آنان از نوشته‌هایم خوش‌شان نیاید آن‌ها را پاره خواهم کرد و دوباره از نو خواهم نوشت و سپس آن‌ها را هم به مردم نشان خواهم داد و دوباره از نو خواهم نوشت و اگر بازهم خوش‌شان نیامد، گریه خواهم کرد؛ اما باز هم خواهم نوشت و آن‌قدر می‌نویسم تا سرانجام موفق شوم! اعتمادبه‌نفس و خودباوری واقعی و راستین من زاییده تمایل، عزم و اراده‌ام است، نه نتایج کارم.

اعتمادبه‌نفس من برخاسته از این حقیقت است که می‌دانم اگر تصمیم بگیرم کاری را انجام دهم، حتماً آن را انجام خواهم داد.

هنگامی‌که اعتمادبه‌نفس و خودباوری خود را بر اساس آن که و آنچه به‌راستی هستید بنا می‌کنید و نه براساس موفقیت‌ها و دست‌یابی‌ها با شکست‌ها و ناکامی‌های خود، چیزی را در خود خلق می‌کنید که هیچ‌کس و هیچ‌چیز یارای گرفتنش را از شما نخواهد داشت.

این اعتماد که هر اتفاقی در زندگی‌تان بیفتد و با هر مشکلی روبه‌رو شوید، آنچه لازم است و باید انجام دهید، انجام خواهید داد. مهم نیست که آن کارها را انجام خواهید داد یا نه. موضوع مهم این است که با میل و رغبت کامل آن را انجام می‌دهید. اگر در مقام یک «فرد» به خودتان اعتماد و خود را باور داشته باشید به رغم آنچه با آن روبه‌رو می‌شوید، اقدامات لازم را انجام می‌دهید و به چیزی که می‌خواهید می‌رسید. با این دید، اعتمادبه‌نفس واقعی، اعتماد به یک توانایی شما نظیر وکالت، نوازندگی، فروشندگی یا ... نیست، بلکه اعتماد به توانایی شما در «عمل کردن» و «اقدام کردن» است. آیا تفاوت این دو را می‌بینید؟

اعتمادبه‌نفس حقیقی این نیست که نترسید، اعتمادبه‌نفس واقعی آن است که بدانید و مطمئن باشید با اینکه می‌ترسید اما بی‌گمان دست به عمل خواهید زد.