بریده‌هایی از کتاب پنج قطعه از پازل زندگی

برای رسیدن به رؤیاها، هر فردی به کمک دیگران احتیاج دارد. همهٔ ما به یکدیگر نیازمندیم؛ در دنیای کسب وکار، به بازار و ایده‌های یکدیگر، و در دنیای شخصی، به همکاری و الهام‌گیری از یکدیگر نیاز داریم. رفتار و منش دیگران بر روی ما تأثیر می‌گذارد، همان‌طور که رفتار ما چنین قابلیتی را دارد و سایر مردم را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

خوشبختانه، برای ما این امکان وجود دارد که آینده‌مان را با دقت و به وضوح، طوری برنامه‌ریزی کنیم که وقتی کامل شد، بتوانیم از این برنامه الهام بگیریم و «نقشهٔ باشکوه‌مان» شود.

وعدهٔ آینده رایگان نیست، و باید بهای هر پاداش آینده را پرداخت کرد. بهایی که برای آینده باید بپردازیم، شامل نظم و ترتیب، کار، ثبات و آرزوی قلبی می‌شود، تا بتوانیم آینده‌ای بهتر از گذشته و حتی بهتر از زمان حال را بسازیم. این موارد، برچسب‌های قیمت پیشرفت هستند، بنابراین، اگر وعدهٔ آینده شفاف و واضح باشد، هزینه‌ها به آسانی پرداخت می‌شوند.

امروز به هریک از ما، ۱۴۴۰ دقیقه، یعنی ۸۶۴۰۰ ثانیه هدیه می‌دهد؛ فقیر و غنی، ۲۴ ساعت فرصت دارند و زمان، تمایزی برای هیچ‌کس قائل نیست! امروز صرفاً می‌گوید: «من این‌جا هستم. می‌خواهی با من چه کنی؟» استفادهٔ بهینه از هر روز، به طور گسترده‌ای نتیجهٔ عملکرد نگرش ماست. با نگرش درست می‌توانیم این روز را تحت اختیارمان درآوریم و از آن، نقطهٔ آغازی بسازیم. امروز، به شکست‌های دیروز و یا تأسف‌های فردا اهمیتی نمی‌دهد! تنها کاری که می‌کند این است: هدیهٔ ارزشمند دیگری به ما می‌دهد، یعنی ۲۴ ساعت دیگر، و امیدوار است که عاقلانه از آن استفاده کنیم.

با گوش سپردن به آن‌چه ذهن فرزندان‌مان را پر می‌کند، می‌توانیم خود را به دنیای آن‌ها نزدیک‌تر کنیم؛ و زمانی‌که فرزندان‌مان متوجه شوند با آن‌ها همسو شده‌ایم، آن‌ها نیز درمورد صداهایی با ما همسو می‌شوند که برای ما خوشایند است، و از این طریق می‌توانیم دنیایی همراه یکدیگر داشته باشیم و فاصلهٔ موجود بین نسل‌ها را تا حدودی از بین ببریم.

گزینهٔ دیگر برای حفاظت از نگرش خود، معاشرت با افراد مشخصی است. ما نمی‌توانیم بقیهٔ عمر را با همکاران‌مان صحبت نکنیم، و یا برای همیشه، از برخی خویشاوندان کناره بگیریم، ولی می‌توانیم مدت زمانی را که اکنون با آن‌ها می‌گذرانیم، محدود کنیم! و به این ترتیب، تأثیرشان را بر خود نیز محدود نماییم. درمورد برخی از افراد هم می‌توانیم فقط چند دقیقه را با ایشان بگذرانیم، نه چند ساعت! و افرادی هستند که فقط چند ساعت را می‌توان با آن‌ها گذراند، نه چند روز! همهٔ این مراقبت‌ها به این دلیل است که مبادا رؤیاهای‌مان به خطر بیفتند.

منظور این نیست که گذشته را کلاً فراموش کنیم، چون کار غیرممکنی است! نکته این است که زندگی گذشته را باید چون کلاس درسی بدانیم که راهنمای آینده‌مان باشد. با خواندن این مطلب، مطمئناً مجموعه‌ای از خاطرات گذشته به‌سوی شما می‌آید، و این هنر من و شماست که چگونه این افکار مربوط به گذشته را، یا به خدمت خود درآوریم و برای آینده‌ای پر موفقیت، راهی هموار بسازیم؛ و یا با بی‌هنری کامل، به این افکار دست و پای کاذب دهیم و به خدمت آن‌ها در بیاییم. راستی! آیا شما هنرمند هستید یا بی‌هنر؟

ولی ما باید فرهیخته‌تر از این باشیم! اگر در پایان روزی‌که اولین اشتباه را مرتکب شدیم، آسمان به زمین می‌آمد و اتفاق خاصی می‌افتاد، برای جلوگیری از تکرار آن، بدون شک، تصمیماتی فوری اتخاذ می‌کردیم! درست مانند کودکی که با وجود هشدار والدینش، به شعلهٔ آتش دست می‌زند، چه می‌شد اگر ما هم تجربه‌ای فوری از اشتباهات‌مان می‌داشتیم؟!  متأسفانه، شکست مانند هشدار والدین، صدای بلندی ندارد! به همین دلیل است که در ارتباط با انتخاب‌های بهتر، باید حکمت زندگی‌مان را اصلاح کنیم. توسط حکمت شخصی قوی‌ای که راهنمای ما در تمام مراحل زندگی است، نسبت به اشتباهات‌مان آگاه‌تر می‌شویم و به این نتیجه می‌رسیم که هر اشتباه، هرقدر هم کوچک، واقعاً اهمیت دارد.

بزرگ‌ترین خطر شکست، ظرافت آن است. اشتباه‌های کوچک، در کوتاه‌مدت تفاوت چندانی ایجاد نمی‌کنند و به‌نظر نمی‌آید که درحال شکست باشیم. در واقع، بعضی از اوقات این انباشتگی اشتباه‌ها در حین شادمانی و کامیابی زندگی‌مان روی می‌دهد. چون اتفاق وحشتناکی برای‌مان نمی‌افتد و برای جلب توجه ما، عواقب آنی وجود ندارد، روزها را سپری و اشتباهات را تکرار می‌کنیم؛ اشتباه می‌اندیشیم، به صداهای اشتباه گوش می‌دهیم و انتخاب‌های اشتباه می‌کنیم! و چون دیروز آسمان به زمین نیامد و اتفاق خاصی روی نداد، بنابراین اشتباه‌مان بی‌ضرر بوده و تکرار آن نیز بی‌ضرر است!

هر روز، ما کارهایی را انجام می‌دهیم که به نظرمان ارزشمند می‌آیند. اگر فردی تصمیم بگیرد که هر روز ساعت پنج صبح بیدار شود تا بتواند برای تأمین رفاه خانواده‌اش، فرصت بیش‌تری داشته باشد، به‌نظر شما، واقعاً او درحال انجام دادن چه کاری است؟ او کاری را انجام می‌دهد که بر اساس حکمتش، ارزشمند است.

اگر صادقانه خواهان زندگی بهتری باشیم، باید از خود بپرسیم: در آینده‌مان چه چیزی می‌بینیم که عطش اعتماد و اشتیاق‌مان را بیش‌تر می‌کند؟ چقدر از این آینده‌ای که اکنون می‌بینیم و در اعماق روح‌مان باورش داریم، قابل دسترسی است؟ آیا در ذهن و قلب‌مان، به‌قدری روشن و شفاف هست که هر صبح ما را از رختخواب بیرون بکشد و تا دیروقت سر پا نگه دارد؟ آیا درمورد هدفی که برای خود انتخاب کرده‌ایم، آن‌قدر ثابت‌قدم و استوار هستیم که بتوانیم هر ناامیدی و مانعی را پشت سر بگذاریم؟ آیا در تمنای تغییرمان و شرایط فعلی، کاملاً آمادگی داریم تا از همهٔ فراز و فرودها و هر چالشی عبور کنیم که زندگی جلوی پای‌مان می‌نهد؟ اگر باور داشته باشیم که با هدف، تلاش و همت می‌توانیم زمین و زمان را به‌خدمت خویش بگیریم، کارها بسیار آسان می‌شود.

رؤیاهای ما، در پندار، کردار و احساس‌مان، الهام‌بخش‌مان می‌شوند و به‌طور دقیق، همان انسانی می‌شویم که باید باشیم تا رؤیاهای‌مان تحقق یابند.

وقتی با عزمی راسخ، مشغول طراحی آینده و تعیین اهداف جدید در ذهن‌مان هستیم، جادوی هیجانی ویژه‌ای شکل می‌گیرد. از آن‌جایی‌که با چشم بصیرت، آینده را به روشنی می‌بینیم، هنگامی‌که رؤیاهای‌مان به حقیقت می‌پیوندند، سطحی از شور و هیجان را تجربه می‌کنیم. هرقدر آینده را روشن‌تر ببینیم، بیش‌تر می‌توانیم از الهامات آن بهره‌مند شویم

افرادی که زیاد سیگار می‌کشند و یا نوشیدنی‌های الکلی می‌نوشند، این کار اشتباه را دائماً تکرار می‌کنند! از نظر آن‌ها، این موضوع بی‌اهمیت است، اما درد و پشیمانی حاصل از این اشتباه‌ها، فقط تا مدتی به تأخیر می‌افتد! عواقب و نتایج منفی این نگرش‌ها، معمولاً آنی نیستند ولی، به تدریج روی هم انباشته می‌شوند و سرانجام روزی می‌رسد که این افراد متوجه می‌شوند و هزینهٔ انتخاب‌های اشتباه‌شان را باید پرداخت کنند، همان انتخاب‌هایی که روزی به نظرشان بی‌اهمیت بودند!

فرادی که مدام غذاهای ناسالم می‌خورند، در زیان رساندن به سلامتی‌شان سهیم هستند اما، شادی آن لحظه را بر عاقبت تلخ این‌کار ترجیح می‌دهند! از نظر آن‌ها، این موضوع بی‌اهمیت است، و با این‌که در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی به وفور از مضرات این فست‌فودها گفته می‌شود، هر روز بر تعداد فست‌فودها اضافه شده و درآمدهای میلیونی کسب می‌کنند! به‌راستی، چرا این‌گونه است؟! بله! چون خوشمزه هستند و هر بار به خود می‌گوییم: «این آخرین بار است!» درست مانند رفتارهای روزانهٔ اشتباه‌مان، که شکست را در پی دارد و با خود می‌گوییم: «ببینیم این بار چه می‌شود، و اگر نشد، این آخرین بار است اما...»

هر انتخابی در لحظات تصمیم‌گیری، مسیری را به‌سمت مقصدی در آینده مشخص می‌کند. درست مانند مجموعه تصمیماتی که در گذشته گرفتیم و به شرایط فعلی منجر شدند، تصمیمات امروزمان هم به پاداش یا تأسفی در آینده منتهی می‌شوند.

اشخاصی‌که بر اساس حکمتی صحیح عمل نمی‌کنند، معمولاً کارهایی را انجام می‌دهند که لزومی به انجام‌شان نیست! و بالعکس، کارهایی را رها می‌کنند که نیازمند توجه فوری هستند!

پاداش‌ها و پیشرفت‌های ما، به علت کارهای سنگین و دشواری نیستند که انجام داده‌ایم، به دلیل اتفاقی است که در ما رخ داده و ما شده‌ایم