بریده‌هایی از کتاب دختران جسور (جلد اول)

روزی روزنامه‌نگاری از او پرسید: «چگونه چنین فشاری را تحمل می‌کنی؟» و او در پاسخ گفت: «سعی می‌کنم به آن فکر نکنم. در حال حاضر هدف من این است که بیشتر روی میله‌های ناهموار متمرکز باشم.»

مادر از او خواست بیرون برود و با آن‌ها روبه‌رو شود، در غیر این‌صورت زورگویان بدون جنگ پیروز می‌شوند.

اشلی یک یدک‌کش داشت که در مسیر اختصاصی موتورسواری‌اش پارک بود. روی سپر این یدک‌کش برچسبی با این مضمون چسبانده شده بود: «هرقدر دوست دارید بوق بزنید، من ناشنوا هستم.»

«خطر کردن جزئی از شغل من است. می‌دانم که ممکن است اتفاقات ناخوشایندی برای من بیفتد؛ اما من فقط می‌خواهم با مقالاتم دنیا را کمی بهتر کنم.»

«هرکاری بکنید غیر از ازدواج بدون عشق.»

وقتی پیپی لانگ‌استاکینگ چاپ شد، بسیاری از بزرگ‌سالان مطالب آن را ناپسند دانستند. آنان گفتند: «پیپی خیلی سرکش است و کودکان ما با خواندن آن تصور خواهند کرد که سرکشی کاری پسندیده است.»؛

او همیشه می‌دانست چه می‌خواهد و تا به آن دست نمی‌یافت، از حرکت بازنمی‌ایستاد. بسیاری این روش را کلیدی برای به دست آوردن هرچیز بزرگ در زندگی می‌دانند.

ضحی راهش را خود هموار می‌کرد و هرگز از متفاوت‌بودن نترسید.

او همیشه می‌گفت: «کلید پیروزی، شناختن چگونگی شکست است. هیچ‌کس همیشه برنده نیست. اگر بتوانی بعد از شکستی سنگین برخیزی و برای پیروزی ادامه دهی، حتماً روزی قهرمان خواهی شد.»

دکتر گفت: «من مطمئن نیستم که بتواند دوباره راه برود.» مادرش گفت: «عزیزم، من قول می‌دهم که دوباره بتوانی راه بروی.» مادر ویلما هر هفته او را برای مداوا به شهر می‌برد. هر روز ۲۱ خواهر و برادرش پای ضعیف او را ماساژ می‌دادند. او برای راه رفتن از عصا استفاده می‌کرد و به همین دلیل بچه‌های همسایه او را مسخره می‌کردند. گاهی دور از چشم والدینش سعی می‌کرد بدون عصا راه برود. کار سختی بود، ولی ویلما کم‌کم قوی‌تر شد. ویلما نُه‌ساله بود که گفته مادرش به حقیقت پیوست و او توانست راه برود. او حتی شروع به بازی بسکتبال کرد. او عاشق دویدن و پریدن بود، بدین‌رو وقتی مربی به او پیشنهاد کرد به تیم دومیدانی صحرایی بپیوندند، نیاز به تأمل نداشت. ویلما در بیست مسابقه شرکت کرد و در همه هم برنده شد. او گفت: «نمی‌دانم چرا این‌قدر سریع می‌دوم. من فقط می‌دوم.» ویلما سریع‌ترین زن دنیا و دلگرمی بزرگی برای خانواده و مردم کشورش بود. او در المپیک ۱۹۶۰ سه رکورد را شکست.

«واقعیت این است که ماه‌گرفتگی زمانی اتفاق می‌افتد که ماه در سایه زمین قرار می‌گیرد.»

امروزه افسردگی درمان می‌شود؛ اما بهترین پیشنهاد برای زمانی که بسیار خوشحالید یا ناراحت یا حالی بین این دو دارید، نوشتن و ثبت آن احساس است درست مانند ویرجینیا. با این کار به دیگران در درک احساسشان کمک و زندگی را پویا و پر امید می‌کنید.

او از بیماری افسردگی رنج می‌برد. این تغییرات احساسی در طول زندگی او را تحت تأثیر قرار می‌داد؛ اما با این‌حال به نوشتن ادامه داد. او یادداشت برمی‌داشت، شعر می‌سرود، داستان می‌نوشت و بازنویسی می‌کرد. نوشتن راهی بود که احساسات و کارهایی را که انجام می‌داد، شفاف‌تر ببیند و همچنین احساسات دیگران را نشان دهد.

مادر سیمون او را زمانی که سه‌ساله بود به فرزندی پذیرفت. او باور داشت اگر سیمون متواضع بماند و تمام نیرویش را در راه هدفش به کار بگیرد، زندگی پرباری خواهد داشت و برای اطرافیانش الهام‌بخش خواهد بود. سیمون در المپیک ریو پنج مدال به دست آورد که چهار مدال طلا بودند.

موفقیت همیشه مدال آوردن نیست

ونوس و سرنا با تمام توان تمرین می‌کردند. نوجوانی بیش نبودند که پدرشان گفت اگر این چنین در راه خود ثابت قدم بمانند، بهترین تنیس‌بازان جهان خواهند شد و این اتفاقی بود که افتاد و دو خواهر رتبه اول جهانی را به دست آوردند. آن‌ها همچنان ادامه می‌دهند تا رائول، پدرشان، و تمام مردم کمپتون به آن‌ها افتخار کنند.

روت در هشتادسالگی روزی بیست شنای سینه می‌رفت و خود را روی فرم نگه می‌داشت.

تیتر روزنامه محلی توجهش را جلب کرد «دختران برای چه‌کاری مناسبند». نویسنده آن مقاله دخترانی را که کار می‌کردند «هیولا» توصیف کرده بود، زیرا بر این باور بود که جای زنان در منزل است.

ساکنان جزیره می‌دانستند که فقط پسران اجازه دارند درام بنوازند. آن‌ها سر میلو فریاد می‌کشیدند: «به خانه برگرد این کار زنانه نیست.» آن‌ها نمی‌دانستند میلو برای انجام این کار مصمم‌تر از آن است که بشود او را از انجام آن بازداشت.

«هیچ‌کس دانا به دنیا نیامده است. شما می‌توانید با تلاش زیاد دانا شوید.»