بریده‌هایی از کتاب دختران جسور (جلد اول)

جنگیدن با تمام توان برای هدف ساده نیست

اشلی در طول پنج سال چهار عنوان ملی کسب کرد؛ بارها زمین خورد؛ بازوی چپ، مچ دست راست، قوزک پای راست، دو دندان جلو و سه‌بار تره‌قوه او شکستند؛ اما هربار بعد از بهبودی به‌سراغ موتورش رفت.

«توانایی شنیدن در مسابقات موتورسواری صحرایی بسیار مهم و حیاتی است، چون صدای موتور به تو می‌گوید چه موقع زمان عوض کردن دنده است و با شنیدن متوجه می‌شوی که شرکت‌کنندگان دیگر کجا قرار دارند.»

اشلی عاشق این کار بود و رؤیای مسابقات موتورسواری را در سر می‌پروراند.

امنا معتقد است هرکس باید ورزش مورد علاقه‌اش را پیدا کند و آن را انجام دهد. او می‌گوید: «ورزش برای هر سن، دین و قومیتی خوب و لازم است. ورزش صلح و اتحاد ملت‌ها را به ارمغان می‌آورد.

امنا نمی‌خواست دختری باشد که از پسران ضعیف‌تر است. او می‌خواست قوی باشد، حتی قوی‌تر از پسران.

ریاضی‌دان دختری بود به نام آدا. آدا عاشق خودروها و پرواز بود. او در مورد پرواز پرندگان و چگونگی آن تحقیق می‌کرد و می‌خواست بداند پرندگان چگونه تعادل خود را در پرواز حفظ می‌کنند؟ ارتباط وزن بدنشان با بال‌هایشان چیست؟ او روش‌های متفاوت را با وسایل مختلف تجربه کرد؛ اما موفقیت‌آمیز نبود. او هرگز نتوانست مانند یک پرنده اوج بگیرد؛ اما کتابی زیبا مملو از نقاشی‌های چشمگیر تهیه کرد و هر آنچه را تجربه کرده بود در آن نوشت. یک شب آدا به مهمانی رفت و در آنجا با ریاضی‌دانی پیر و ترش‌رو به نام چارلز بابیج روبه‌رو شد. آدا خودش نیز یک ریاضی‌دان عالی بود. آن‌ها خیلی زود دوستانی خوب برای هم شدند. چارلز، آدا را برای دیدن دستگاهی دعوت کرد که ساخته بود.

ملاله گفت: «آن‌ها تصور می‌کنند گلوله می‌تواند ما را ساکت کند؛ اما اشتباه می‌کنند. بیایید کتاب‌ها و قلم‌هایمان را برداریم که اسلحه‌هایی قوی برای ما هستند. فقط یک کودک، یک معلم، یک کتاب و یک قلم کافی است تا دنیا را تغییر دهد.»

ضحی راهش را خود هموار می‌کرد و هرگز از متفاوت‌بودن نترسید.

«کلید پیروزی، شناختن چگونگی شکست است. هیچ‌کس همیشه برنده نیست. اگر بتوانی بعد از شکستی سنگین برخیزی و برای پیروزی ادامه دهی، حتماً روزی قهرمان خواهی شد.»

«اگر انجام هر کاری ممکن باشد، پس تو هم می‌توانی آن را انجام دهی.»

تصور می‌کرد کلمات به دیگران صدمه می‌زنند، بنابراین به خود قول داده بود هرگز صحبت نکند.

در شانزده‌سالگی مامایی می‌خواند؛ ولی آرزویی بزرگ‌تر در سر داشت، او می‌خواست پزشک شود. زمانی که به مدرسه ملی داروسازی قدم گذاشت، متوجه شد تنها دختری است که آنجا تحصیل می‌کند. بارها به او می‌گفتند که زنان هرگز نمی‌توانند پزشک شوند؛ اما او پشتوانه قوی مادر و دوستانش را داشت. پایان سال اول مدرسه تلاش کردند ماتیلدا را اخراج کنند. ماتیلدا به رئیس‌جمهور مکزیک نامه نوشت و از او کمک خواست. رئیس‌جمهور هم به دانشگاه نامه نوشت و آن‌ها را از این تصمیم ناعادلانه بازداشت. او تحصیلاتش را به پایان رساند؛ اما دانشکده مانع حضور او در امتحانات نهایی شد. ماتیلدا دوباره به رئیس‌جمهور نامه نوشت. این بار قانونی تصویب شد که براساس آن زنان اجازه یافتند در رشته داروسازی تحصیل کنند و همین‌طور پزشک شوند. رئیس‌جمهور خودش به دانشگاه آمد تا مطمئن شود ماتیلدا امتحان می‌دهد. این یک لحظه تاریخی بود. روز بعد کلیه روزنامه‌های کشور فارغ‌التحصیل شدن اولین زن پزشک مکزیک، سینیوریتا ماتیلدا مونتویا را جشن گرفتند.

ماری می‌خواست پزشک شود، بنابراین به مدرسه داروسازی رفت. او جزء اولین زنانی بود که در امریکا پزشک شد.

فرود آپولو با عنوان «یک گام کوچک یک فرد یک قدم عظیم برای بشر است» مورد تحسین قرار گرفت؛ اما این واقعه بدون مهارت درخشان برنامه‌ریزی یک زن امکان‌پذیر نبود و آن زن کسی نیست جز مهندس ناسا، مارگارت همیلتون.

مارگارت دختری بود که باعث شد انسان به ماه سفر کند. او تبحر زیادی در زمینه کامپیوتر داشت و ۲۴ سالگی عضو ناسا شد. (آژانسی که درباره فضا تحقیق می‌کند.) او برای حمایت از همسر و دخترش شروع به کار کرد؛ اما خیلی زود رهبر یک انقلاب علمی شد تا جهان را تغییر دهد. مارگارت مهندسی بود که تیم برنامه‌نویس سفینه آپولو ۱۱ را رهبری کرد تا سالم روی سطح ماه بنشیند.

در عربستان سعودی که طبق قوانین، رانندگی زنان ممنوع است، دختری عاشق رانندگی زندگی می‌کرد. او روزی تصمیم گرفت این قانون را نقض کند، بنابراین ماشین برادرش را برداشت و در خیابان‌های شهر گشت زد. این دختر از رانندگی خود ویدئویی تهیه کرد و در یوتیوب گذاشت. با این کار دیگران نیز شجاعت انجام این کار را پیدا کردند. منال در ویدئو گفته بود: «اگر مردان می‌توانند رانندگی کنند پس چرا ما نتوانیم؟» صاحبان قدرت از این حرکت او خوش‌شان نیامد و گفتند: «اگر دیگر زنان نیز رانندگی کنند، کنترل اوضاع از دستمان خارج خواهد شد.» منال دستگیر شد و تعهد داد دیگر رانندگی نکند. ویدئوی او در مدت کوتاهی هزاران بازدیدکننده داشت. چند هفته بعد صدها زن شجاع سعودی با ماشین به خیابان‌ها آمدند و با این کار صاحبان قدرت را به مبارزه طلبیدند. دوباره منال به زندان افتاد؛ اما همچنان زنان را به رانندگی و جنگ برای گرفتن حقشان ترغیب می‌کرد. «نپرسید چه زمانی این ممنوعیت برداشته می‌شود، فقط بیرون بیایید و رانندگی کنید.»

زمانی بود که مردها باور داشتند زنان به دنیا می‌آیند تا زندگی را برای آن‌ها مطلوب‌تر کنند. آن‌ها تصور می‌کردند زنان باید لباس زنانه بپوشند، یعنی لباسی بلند با بندهای محکم و چسبان. مهم نبود این لباس چقدر جلوی حرکت و حتی تنفس آن‌ها را می‌گرفت، آن‌ها فقط باید زیبا به نظر می‌رسیدند. داشتن شغل، ورزش، اداره مملکت و… خارج از محدوده مجاز زنان بود. آن‌ها حتی حق رأی هم نداشتند. کیت اعتقاد داشت که زنان باید به اندازه مردان آزادی داشته باشند، بتوانند نظریاتشان را ابراز کنند، به کسی که می‌خواهند رأی دهند و لباس راحت بپوشند. روزی کیت برخاست و گفت: «زنان باید حق رأی داشته باشند و دیگر این لباس‌های تنگ را نپوشند.» مردم از این ایده کیت متعجب و خشمگین شدند. کیت و دوستانش درخواستی نوشتند و شروع به جمع‌آوری امضا برای آن کردند. آن‌ها مجبور شدند کاغذهای زیادی را به هم بچسبانند و آن را لوله کنند. آن‌ها این طومار را مانند فرشی جلوی پارلمان پهن کردند. آنجا ۷۵ ماشین بستنی‌فروشی پارک شده بود؛ اما طول این طومار از آن‌ها بیشتر بود. این درخواست بزرگ‌ترین درخواست تا آن زمان بود. قانون‌گذاران حرفی برای گفتن نداشتند. نیوزلند اولین کشور در سراسر دنیا بود که زنانش حق رأی به دست آوردند.

«هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که چون در یک لیوان آب ماهی‌ای نیافته‌ایم در دریا ماهی وجود ندارد.»

در آن زمان دختران بسیار مشتاق ازدواج بودند؛ اما جین علاقه‌ای به ازدواج نداشت. او هیچ‌گاه ازدواج نکرد و در یکی از رمان‌هایش نوشته است: «هرکاری بکنید غیر از ازدواج بدون عشق.» جین آستن یکی از نویسندگان مشهور کشور انگلستان در زمینه ادبیات انگلیسی است.