بریده‌هایی از کتاب کشتن شوالیه‌ی دلیر (۱)

شوالیه با صدای آهسته گفت: " نمی‌توانی به نقاشی اجازه بدهی آنچه را خودش در دل دارد آشکار کند اگر نقاشی حرفی برای گفتن دارد، پس بهتر است او را به حال خود بگذاری تا شخصآ صحبت کند. استعاره‌ها را رها کن تا همیشه استعاره باقی بمانند. یک رمز همیشه یک رمز است و یک غربال همیشه یک غربال باقی می‌ماند.

شوالیهٔ دلیر: " من از داخل نقاشی نگریخته‌ام." یک بار دیگر به نظر می‌رسید که او افکار مرا می‌خواند." خیر! ابداً! آن نقاشی... که حقیقتآ یک شاهکار است... هم‌چنان سالم و دست نخورده است. شوالیهٔ دلیر هنوز هم در حال مرگی اسفبار است. خون فراوانی از قلبش جریان یافته است. من فقط برای مدتی کوتاه شکل ظاهری او را قرض کرده‌ام. من به یک بدن نیاز داشتم تا بتوانم با یکی از دوستانم سخن بگویم.

من اکنون زندگی واقعی را تجربه می‌کنم، یا بهتر است بگویم واقعیت مرا بلعیده است. در یک چنین موقعیتی، چه کسی به استعاره نیاز دارد؟

فرض کن طبق معمول داری راه می‌ری و مطمئنی که مسیرت رو درست انتخاب کردی، اما یه دفعه مسیر پیش رو ناپدید می‌شه! تو با یه فضای تهی مواجه می‌شی که اصلاً امکان جهت‌یابی نداره. نمی‌دونی به کدوم سمت باید حرکت کنی... فقط بی‌هدف در حرکتی. الان حس من دقیقآ همین بود که گفتم

دگرگونی‌های احساسات انسانی تحت سلطهٔ آداب و رسوم یا منطق یا قوانین حقوقی نیست. احساسات انسانی کاملا جاری، ناپایدار و آزادند؛ بنابراین هر لحظه ممکن است پرکشیده و به سمت دیگری بروند. احساسات انسانی همانند پرندگان مهاجرند که مرز بین کشورها را نمی‌شناسند.

مسائل زیادی در تاریخ وجود دارند که بهتر است به آن‌ها نپردازیم تا همیشه در پردهٔ ابهام بمانند. داشتن دانش و اطلاعات صحیح در بسیاری از موارد باعث بهبود زندگی انسان‌ها نمی‌شود. می‌دانی؟ در بسیاری موارد عینیت الزاماً برتر از ذهنیت نیست. همیشه واقعیت مهم‌تر از رؤیا نیست

گاهی‌اوقات دونستن برخی حقایق باعث تنهایی بیشتر آدم می‌شه.

حریم شخصی برای کسانی که بلدن چطوری تو اینترنت جست‌وجو کنن، معنی نداره."

با خود اندیشیدم که چقدر خوب و لذت‌بخش خواهد بود اگر قضاوت کردن در مورد دیگران و رویدادها را به‌طور کلی‌ترک کنم.

گاهی اوقات هم بهتر است هرگز برخی مسائل را نشنود؛ اما این کار تا ابد امکان‌پذیر نیست. زمانی خواهد آمد که واقعیت آشکار می‌شود! حتی اگر گوش‌هایت را محکم با هر دو دست بگیری، باز هم حقایق سینهٔ هوا را خواهند شکافت تا قلبت را نشانه بگیرند. راه گریزی نیست! اگر این وضعیت را دوست نداری، تنها راه حل این است که در خلأ کامل زندگی کنی.

گاهی اوقات هم بهتر است هرگز برخی مسائل را نشنود؛ اما این کار تا ابد امکان‌پذیر نیست. زمانی خواهد آمد که واقعیت آشکار می‌شود! حتی اگر گوش‌هایت را محکم با هر دو دست بگیری، باز هم حقایق سینهٔ هوا را خواهند شکافت تا قلبت را نشانه بگیرند. راه گریزی نیست! اگر این وضعیت را دوست نداری، تنها راه حل این است که در خلأ کامل زندگی کنی.

هیچ چیز ساکن و ثابت نیست و فقط در این میان، زمان مفقود می‌شود. پشت سرم، زمان همچون دانه‌های شن بی‌صدا است و هر ثانیه به ترتیب راه خود را در پیش گرفته و ناپدید می‌شود.

اصولا برخی پرسش‌ها بی‌پاسخ هستند. دست‌کم تصور من این‌گونه است. مهم نیست میزان موفقیت و رفاه مردم تا چه حد باشد، همهٔ ما همیشه مسائل خاصی برای تفکر و حتی رنجش احساس می‌کنیم.

احتمالا به موضوعاتی فکر می‌کرد که هنوز پاسخی برای آن‌ها نیافته بود، اصولا برخی پرسش‌ها بی‌پاسخ هستند. دست‌کم تصور من این‌گونه است. مهم نیست میزان موفقیت و رفاه مردم تا چه حد باشد، همهٔ ما همیشه مسائل خاصی برای تفکر و حتی رنجش احساس می‌کنیم.

شهامت ایجاد تغییر در شیوهٔ زندگی، اهمیت دادن به خود و اختصاص دادن زمانی برای علایق شخصی و از همه مهم‌تر کشف زمینه‌ها و سبک‌های منحصر به فرد و خلاقانه! هیچ‌یک از این موارد ساده نیستند. اما برای خلق یک اثر جاودانه با نوآوری محض لازم است که گام در مسیر بگذارید.

فقط می‌خواستم یا بهتر است بگویم نیاز داشتم که یک بار دیگر، آن جرقه‌های مثبت، ارادهٔ آهنین و شوق زندگی را در کنار خود داشته باشم. همهٔ ما انسان‌ها به چنین منابع گرمابخش برای تداوم زندگی نیاز داریم.

دگرگونی‌های احساسات انسانی تحت سلطهٔ آداب و رسوم یا منطق یا قوانین حقوقی نیست. احساسات انسانی کاملا جاری، ناپایدار و آزادند؛ بنابراین هر لحظه ممکن است پرکشیده و به سمت دیگری بروند. احساسات انسانی همانند پرندگان مهاجرند که مرز بین کشورها را نمی‌شناسند.

اما مقایسهٔ آن‌ها یک نوع استعارهٔ ادبی است و من اکنون زندگی واقعی را تجربه می‌کنم، یا بهتر است بگویم واقعیت مرا بلعیده است. در یک چنین موقعیتی، چه کسی به استعاره نیاز دارد؟

یوزو گفته بود که آنچه در آینه می‌بیند، فقط بازتاب فیزیکی است. اما از نظر من؛ آنچه در آینه می‌دیدم، تکه‌ای مجازی از خود واقعی من بود، گویی خود واقعی من به دو بخش تقسیم شده است؛ خود مجازی که هر روز در آینه می‌دیدم آن تکه‌ای بود که شخصآ انتخاب نکرده بودم، اما درهر حال، فقط یک بازتاب فیزیکی هم نبود.

به نظر من، در چشمان او جهانی عمیق لانه کرده بود که فراتر از زمان بود.