بریده‌هایی از کتاب تحلیل رفتار متقابل؛ به همراه متن کامل بازی‌ها

تشخیص «حالات من»، مستلزم دقت در مشاهده، و حساسیت شهودی می‌باشد. الزام نخست را می‌توان آموخت، درحالی‌که دومی را فقط می‌توان پرورش داد

طرد «کودک» بر اثر بیگانگی در مورد آقای اِنات (Ennat)، زیست‌شناس ۲۴ ساله مجرد، مشاهده شد. او شکایت می‌کرد که روزی هنگام شکار، ناگهان همه‌چیز در نظرش بی‌معنی جلوه کرد و از آن به بعد نیز این حالت در او باقی مانده بود. به‌هرحال او، بدون هیچ‌گونه انگیزش آگاهانه یا احساس لذت، کارهای روزانه خود را انجام می‌داد.

اگرچه علائم بیماری ممکن است ناشی از تضاد یا تبانی یا آلودگی بین «حالاتِ من» مختلف باشند، ولی هر علامت نمایشی از یک «حالتِ من» واحد و مشخص است ـچه فعال و چه تحریم‌شده

از نقطه‌نظرهای ذکر شده، شخص «منظم» کسی است که دارای حد و مرز «حالاتِ من» مشخص ولی نفوذپذیر باشد. او ممکن است دچار درگیریهای درونی شدید بشود ولی قادر است به‌گونه‌ای «والد» و «بالغ» و «کودک» خود را از هم جدا نگه دارد تا هریک بتوانند به‌نحوی نسبتاً ثابت عمل کنند. (این عمل تفکیک یکی از انواع خفیف طرد است ولی سالم‌تر و با قاطعیتی کمتر.)

اگر این تمثیل را به زبان بالینی برگردانیم بدین معنی خواهد بود که یک ضربه عصبی ممکن است ستون را از حالت عمودی به‌صورت کج درآورده، ضربه‌ای دیگر می‌تواند آن را منحرف‌تر کرده، و ضربه‌های بعدی می‌توانند آن را ناپایدارتر و متزلزل‌تر سازند، درحالی‌که در بعضی موارد، سکه بالای ستون ممکن است هیچ نشانه‌ای از غُرشدگیهای زیرین را بروز ندهد. نکته حائز اهمیت آن است که برای اصلاح این وضع احتمالاً درست کردن یک یا دو سکه می‌تواند کافی باشد.

این سه جنبه نسبت به یکدیگر نیز واکنش نشان می‌دهند. «والد» ممکن است بر اثر خیالبافیهای «کودک» تحریک (و در معنا مضطرب» گردد؛ «کودک» به‌ویژه در برابر انگیزه‌های بازدارنده «والد» حساس و عصبی می‌شود. این تأثیرات معمولاً برگردانی واقعی از روابط کودک ـوالد است که فرد قبلاً تجربه کرده است.

پس از اینکه «بالغ» بیمار موقعیت را به‌طور صحیح درک کرد، آزاد گذاشته می‌شود تا خود به‌طوری که صلاح می‌داند در مورد اینکه آیا باز باید مرفین جمع‌آوری و گهگاه هم به خود تزریق کند، تصمیم بگیرد.

از این دیدگاه، کار رؤیاهای انسان جذب تجربیات روز گذشته است. هر روز زندگی با یک «حالت من» نسبتاً تازه آغاز می‌شود و این فرآیند تکرار و تکرار می‌گردد. اگر چنانچه چیزی جذب نشود، رؤیاها نیز به تکرار می‌گرایند و منِ بیدار رفته‌رفته دچار رکود می‌شود. این مفهوم به اندازه کافی آشنا است.