بریده‌هایی از کتاب تحلیل رفتار متقابل؛ به همراه متن کامل بازی‌ها

بازیها به دو دلیل کاملا مشخص از رویه‌ها و مناسک و وقت‌گذرانیها قابل تشخیص و متمایزند ـاولا به دلیل نهفته‌بودنشان، و ثانیآ به این دلیل که «برد» (pay-off) دارند. ممکن است رویه‌ها موفقیت‌آمیز، مناسک مؤثر، و وقت‌گذرانیها سودمند باشند، اما تمام آنها بنا بر تعریف، روشن و آشکارند. ممکن است رقابتی در آنها وجود داشته باشد، اما از درگیری اثری نیست و پایان آنها نیز ممکن است با احساسات شدید توأم باشد، ولی تکان‌دهنده و به اصطلاح دراماتیک نیستند. از طرف دیگر، هر بازی اساسآ با خدعه و نیرنگ توأم است و کیفیت پایان کار هم به‌جای این که فقط تحرک‌پذیر باشد تکان‌دهنده است.

این نوع خاص از تبادل متقاطع، که در آن محرک خطاب به «بالغ» است ولی پاسخ از «کودک» نشأت می‌گیرد، احتمالاً شایع‌ترین علت بروز سوءِتفاهم در زندگی اجتماعی روزمره، در ازدواجها و در موقعیتهای شغلی می‌باشد. از نظر بالینی مشخصه این‌گونه تبادل متقاطع عکس‌العمل کلاسیک انتقال است. درواقع می‌توان گفت که این نوع تبادل متقاطع، بزرگ‌ترین اِشکال تکنیک روانکاوی سنتی است.

به‌دنبال تحلیل رفتار متقابل، تحلیل بازیها و تحلیل پیش‌نویس صورت می‌گیرد. تحلیل رفتار متقابل پیش‌نیازی برای دو تکنیک بعدی است، زیرا در غیر این‌صورت ممکن است از بازیها و پیش‌نویسها، به‌جای روش کارهای درمانی معقول، به‌صورت وقت‌گذرانی استفاده شود. تحلیل بازیها برای دستیابی به کنترل اجتماعی ضروری است.

وضعیت انرژی یا به‌صورت «ترخیص» یا «اضافه‌بار» مشخص می‌گردد. (برای مثال: چراغ سبز نشانگر لذت، رضایت یا تحسین. یا چراغ قرمز که نشانگر «احساس عجز»، یأس، یا خشم و ناراحتی است) این ویژگی، تحت شرایط و احتمالات مختلف، به‌طور بسیار گویایی توضیح‌دهنده «غریزه تسلط» و همچنین تحسین هر تلاشی برای دستیابی به ارزشهایی چون احساس مسئولیت، قابل اعتماد بودن، صداقت و شجاعت است

ب) حالت من «بالغ» به‌وسیله مجموعه‌ای مستقل از احساسات و بازخوردها و الگوهای رفتاری مشخص می‌گردد که با واقعیت حاضر منطبق می‌شوند.

پس از پرورش نیروی مشاهده و درک شهودی، دانشجو می‌تواند آموخته‌های خود را جهت بهبودی بیماران بالینی به‌کار گیرد.

بیمارانی که در گذشته مورد روانکاوی یا درمانهای دیگری در ارتباط با روانکاوی قرار گرفته باشند، با ظرافت و به‌آسانی اقدام به تحلیل ساخت می‌نمایند. پزشکانی نظیر دکتر اندیکوت و روانپزشکانی مانند دکتر کوینت، که دلایلی برای مقاومت در برابر هر نوع روان‌درمانی تحلیلی دارند، نتیجه‌ای از روش تحلیل ساختاری نمی‌گیرند. از سوی دیگر، پزشکان و روانپزشکانی که از نظر پویایی‌شناسی روانی توجه به این روش را به‌نفع خود می‌یابند، بیماران بسیار موفقی می‌شوند، چرا که عادت دارند در قالب واژه‌های تشخیصی و روانشناختی فکر کنند.

به‌طور کلی، این بازخورد «کودک» نسبت به درمانگر یا آموزگار فعلی، یا درمانگران و آموزگاران پیشین است (یعنی آنچه در زبان روانکاوی شامل واژه «انتقال» می‌شود) که قدرت تشخیص نهایی بیمار یا شاگرد را تعیین می‌کند (در صورتی که سایر مقاومتها برابر باشد.)

پس از مدتی تجربه کاری کافی، فقدان بینش تشخیصی را می‌توان ناشی از مقاومت درونی دانست، نه از عدم توانایی،

با وجود این، مهارت در این نوع تشخیص بستگی به آموزش تخصصی یا میزان هوشمندی ندارد، بلکه بیشتر به عوامل پویایی‌شناسی روانی (psychodynamic) مربوط می‌شود. کسانی که از فهمیدن بیمی ندارند، حتی اگر ندانند چطور می‌فهمند، قادر خواهند بود این کار را به‌خوبی انجام دهند، حال آنکه کسانی که از دانش بدون بینش بیم دارند، آن را ناقص انجام خواهند داد.