بریده‌هایی از کتاب تحلیل رفتار متقابل؛ به همراه متن کامل بازی‌ها

چنین نتیجه‌گیری می‌کنیم که فرد خوشبخت را می‌توان تعریف کرد، اما هیچکس نمی‌تواند همیشه خوشبخت باشد.

«دختر بودن چقدر مزخرف است. فقط می‌توانم سعی کنم امتیازات ناچیزی که امکان دارد به‌دست بیاورم، بعد عقب‌نشینی کنم و به لیسیدن زخمهای خودم بپردازم.»

«آدم روان‌رنجور برای این پیش روانپزشک می‌رود تا یاد بگیرد چگونه روان‌رنجور بهتری خواهد بود.»

آزمودنی همان هیجانی را که در موقعیت اصلی تجربه کرده بود دوباره احساس می‌کند و آگاهانه می‌تواند تعبیری را که، درست یا غلط، از آن موقعیت داشت دوباره به‌یاد آورد. بنابراین در مغز انسان خاطره‌هایی که بر اثر تحریک به‌یاد می‌آیند فقط پدیده‌های تصویری یا صوتی از رویدادهای گذشته نیستند، بلکه این خاطره‌ها تولید مجددی است از آنچه بیمار در موقعیت اصلی دیده و شنیده و احساس کرده و درک نموده است.

«والد» راهنمای گرایشهای اخلاقی و تمایلات عالی است، «بالغ» با واقعیتهای عینی زندگی روزمره سر و کار دارد، و «کودک» برزخ و گهگاه دوزخی برای امیال قدیمی است.

در بعضی از حرفه‌ها افراد از راه نمایش یک «حالتِ من» ثابت امرار معاش می‌کنند، مثلاً روحانیون با «والد»، بیماری‌شناسان با «بالغ» و دلقکها با «کودک»

وقت‌گذرانیها و بازیها به‌طور کلی جانشین صمیمیت واقعی‌اند. به‌همین دلیل است که آنها را می‌توان اشتغالات مقدماتی نامید و نه پیوندهای یگانگی که درواقع آنها صور ناگوار بازی هستند.

امتیازها: (۱) «روانی درونی» ـکوششی است برای توضیح این امر که چگونه هر بازی می‌تواند در تثبیت درونی روحیه بازیگر سهمی داشته باشد. (۲)«روانی برونی» ـکوششی است برای توضیح این امر که چگونه بازیگر می‌تواند از موقعیتهای هیجان‌انگیز و پیوندهای صمیمانه احتراز کند. (۳) «اجتماعی درونی» ـدر اینجا عبارت مشخصی که در بازی با نزدیکان بکار می‌رود ارائه می‌گردد. (۴)«اجتماعی برونی» ـدر اینجا واژه‌های اصلی که در مشتقات بازی یا وقت‌گذرانیها و بازی با افرادِ نه‌چندان نزدیک بکار می‌رود ارائه می‌گردد. (۵) «زیستی» ـنوازشی را که طرفین درگیر بازی ممکن است نصیبشان شود توضیح می‌دهد. (۶) «وجودی» ـوضعیتی را که بازی بطور معمول براساس آن انجام می‌شود توضیح می‌دهد.

افراد ضعیف‌النفس (asthenic) که دارای هویت قوی نیستند به‌آسانی از یک «حالتِ من» به «حالتِ من» دیگر می‌لغزند. به‌عبارت دیگر دارای حد و مرز «حالات من» سست هستند. «کودک» و «والد» اگرچه هردو ضعیف می‌باشند، ولی به‌سهولت، چه به‌طور تدریجی یا به‌طور ناگهانی، می‌توانند به‌درون حد و مرز «حالتِ من» «بالغ» نفوذ کنند، و «خود واقعی» تحت فشارهای کوچک روحی جابه‌جا می‌شود.

وقت‌گذرانیها در سه موقعیت تکرار می‌گردد: ۱) وقتی عضو جدیدی وارد گروه می‌شود؛ ۲) وقتی گروه از صحبت درباره موضوعی طفره می‌رود؛ یا ۳) وقتی رهبر گروه (درمانگر) غایب باشد.