بریده‌هایی از کتاب ماندن در وضعیت آخر

آیا از احساس‌های دیگران می‌ترسید؟ آیا احساس می‌کنید که برای حفظ صلح و آشتی ــ به هر قیمت که شده ــ تحت فشار قرار دارید؟ آیا گاهی احساس‌های "غیر خوب" بچه‌های خودتان باعث می‌شود که احساس کنید به‌عنوان یک پدر شکست خورده‌اید؟ آیا وقتی دیگران احساس ترس یا خشم یا پوچی خود را ابراز می‌کنند شما به‌عنوان یک منجی خودبرگزیده احساس ضعف و سستی می‌کنید؟

در بسیاری از جوامع دود را "صدای سفید" نام نهاده‌اند. دود بین ما و دیگران پرده می‌کشد و بدین ترتیب بین ما و آن‌ها فاصله و حمایت ایجاد می‌کند. دلایل بصری سیگار یا پیپ کشیدن اغلب نادیده گرفته می‌شود. آیا شما که دودی هستید، از سیگار یا پیپ کشیدن در تاریکی لذت می‌برید؟

کمال‌طلبی نیز ممکن است موفقیت را عقیم کند. "اگه نمیتونی کاری رو درست انجام بدی، اصلاً نکن."

وقتی کودکی دست به کار خطرناکی می‌زند و نهی یا تنبیه می‌شود، می‌فهمد که کار اشتباهی کرده است. یعنی او "خوب" نیست. او اشتباه کرده است. اما تصور اینکه او "خوب" نیست غلط است. با این حال چنین احساسی دارد. بنا بر این، تصمیم او مبنی بر اینکه "من می‌توانم خوب باشم، اگر به مادر اهمیت بدم"، یک واقعیت از محبت مشروط می‌شود.

وقتی یک اتومبیل شیک قرمز می‌بینید، "مدار اتومبیل ــ قرمز" مغزتان همراه با تمام احساس‌هایی که آن وقت‌ها درباره اتومبیل قرمز شیک داشتید به کار می‌افتد. اگر اولین بار که عاشق شدید همراه "او" با یک اتومبیل روباز قرمز بیرون رفتید، امروز دیدن یک اتومبیل روباز قرمز ممکن است سیل احساس‌های مسرت‌بخش را در شما برانگیزد. اما اگر با آن اتومبیل روباز قرمز تصادف کرده باشید و در نتیجه هشت ماه نصف بدنتان توی گچ مانده باشد، امروز دیدن یک اتومبیل روباز قرمز احساس‌هایی متفاوت از احساس‌های نخستین عشق در شما برمی‌انگیزد. خاطرات اولیه قوی‌ترین خاطره‌ها هستند.

اگر کسی مادرش را در سن چهار سالگی از دست داده باشد، این احتمال هست که تجربه "از دست دادن" برای او در تمام طول زندگی‌اش دردناک‌تر از دیگران باشد. در زندگی این فرد، از دست دادن یک عزیز، یا یک شغل، یا گم کردن یک کارت اعتباری و یا هر حادثه‌ای نظیر آن، احتمالاً با یأس و سرخوردگی بیشتری توأم خواهد بود تا کسی که در چهار سالگی چنین رنجی را تجربه نکرده است.

همین که از سرما یخ نبندید و تشنگی و گرسنگی به درونتان چنگ نزند، کافی است. اگر پشتتان نشکسته، اگر پاهایتان هنوز قدرت راه رفتن دارد، اگر هر دو دستتان را می‌توانید خم کنید، اگر چشم‌هایتان می‌تواند ببیند، و اگر گوش‌هایتان می‌تواند بشنود، به چه کسی باید حسادت کنید؟ و چرا؟

" ... در دنیایی که مال ماست مدام به همه‌چیز دزدکی نگاه کنیم، یا مثل یک بچه یتیم یا حرامزاده خود را از همه‌چیز و همه کس پنهان کنیم؟"

در زندگی هم، مثل پرواز، اشتباه است اگر فکر کنیم که می‌توان قبل از کنده شدن از روی زمین شجاعت به دست آورد. ما می‌توانیم همه‌چیز را با سعی و کوشش و پشتکار فراوان یاد بگیریم، اما این جهشِ ایمان ماست که باعث می‌شود کارهای سخت را به انجام برسانیم، حتی اگر این کارها تا سرحد مرگ ترس‌آور باشند.

در این موقع است که هر دو حسّاس می‌شوند. گلایه "دیگه هیچ‌وقت به من نمیگی دوستت دارم،" پاسخِ "میدونی که دوستت دارم" را به دنبال دارد که ضمنا کمی هم چاشنی عصبانیت به آن زده‌اند. شرط لازم برای روابط سالم اجتماع است: بودن در جمع دوستان و آشنایان و همکاران، شرکت همه خانواده در گروه‌های اجتماعی، و یا گروه‌هایی با علایق و هدف‌های مشترک که هریک از اعضای خانواده شخصا در آن عضو باشد. اگر زندگی شما بر پایه "فقط و فقط یکی" استوار است، منتظر "هیچ‌کس و تنهایی" باشید.

اتکاء به یک شخص برای برآورده ساختن همه نیازهای عاطفی برنامه‌ای است محکوم به شکست. حرارت زیبای "فقط من و تو، عزیزم" خیلی زود سرد می‌شود. این نکته به هر حال واقعیت دارد، حتی اگر هر دو طرف هم احساسی همانند داشته باشند. وقتی هیچ‌کس دیگری جز همان یک نفر در زندگی وجود نداشته باشد، اتکاء متقابل سیستمی بسته ایجاد می‌کند. عشق و محبت رفته‌رفته تبدیل به ترس می‌شود، ترسِ از دست دادن تنها منبع تسکین‌های عاطفی. حالت نزدیکی اوایل آشنایی به‌تدریج جای خود را به احساس مراقبت می‌دهد. "اگر تو همه چیز منی، من به خود اجازه نمی‌دهم که ترا برنجانم." وقتی تا این حد به کسی نیاز داشتیم واقع‌بینی مشکل می‌شود. شکل این رابطه به‌سرعت چارچوبی ثابت پیدا می‌کند.

یکی از وظایف مهم "بالغ" امروزی کردن "والد" است.

النور روزولت گفته است: "هیچ‌کس نمی‌تواند بدون رضایت شما، شما را مجبور به احساس حقارت کند."

. اگر زندگی شما بر پایه "فقط و فقط یکی" استوار است، منتظر "هیچ‌کس و تنهایی" باشید.

وقتی با تمرکز دادن آگاهی کامل خود بر حضور دیگری توانستیم به‌روشنی همه چیز را ببینیم، آنگاه می‌توانیم به نیاز او پی ببریم: آیا لازم است دست روی شانه او بگذاریم یا فقط سکوت کنیم و به چشم‌هایش خیره شویم؟ سؤالی بکنیم یا اصلاً سؤال نکنیم؟ پیشنهاد کمک کنیم یا تقاضای کمک؟

همانطور که در اوایل زندگی به معلم نیاز داشتیم، در سراسر زندگی نیز به معلم نیاز داریم، زیرا یادگیری فرآیندی است به وسعت یک زندگی.

احساس‌ها هم، مثل خواب‌هایی که می‌بینم، از رویدادهای مشخصی سرچشمه می‌گیرد که در گذشته‌ای بسیار نزدیک اتفاق افتاده است

واقعیت مهم‌ترین ابزار درمانی ماست. احساس‌ها واقعیتی هستند مقدماتی، دانش مستقیم ما هستند از زندگی درونی خودمان، و اعتراف به احساس‌ها اولین گام برای تغییر است.

موفقیت زمانی برای کودک لذت‌بخش است که او بداند والدینش قبل از آنکه او دست به عملی بزند بدون قید و شرط به او علاقه‌مندند، نه به‌خاطر آن عمل.

موفقیت زمانی برای کودک لذت‌بخش است که او بداند والدینش قبل از آنکه او دست به عملی بزند بدون قید و شرط به او علاقه‌مندند، نه به‌خاطر آن عمل.