بریده‌هایی از کتاب ماندن در وضعیت آخر

کودک در اعتماد خود راسخ است، چون احتیاجش به دیگران زیاد است. بنا بر این، کودک ممکن است قبل از اینکه تصمیم به "خلاص شدن از" شرّ چیزی را بگیرد، بارها حوادث "بد" را پشت سر بگذارد

بسیاری از امر و نهی‌ها هرگز به طفل داده نشده است. طفل خیال می‌کند، اختراع می‌کند، سوءتعبیر می‌کند، و بدین‌ترتیب خودش امر و نهی‌ها را به خود می‌دهد.

شایع‌ترین علت احساس‌های منفی، شکست در انطباق و سازگار کردن خود با شرایطی است که اساسا تصور می‌کردیم برای "خوب" بودن باید به آن عمل کنیم.

"والد" یک ضبط است. ما با آن فکر نمی‌کنیم، بلکه صرفا با بازنواخت آن عمل می‌کنیم. یکی از قوی‌ترین راه‌هایی که "والد" از طریق آن وارد زندگی حال حاضر ما می‌شود، "گفتگوی درونی" است که در آن بارک‌اللّه‌ها و تشرها و هشدارها و اتهام‌ها و تنبیه‌های زمان بچگی را می‌شنویم

یکی از نشانه‌های مشهود رنج بردن بسیاری از مردم از "کثرت مکاتبات" و کثرت اطلاعات وارده به مغز، کثرت حرف‌های این و آن و کثرت عقاید متضاد، کثرت کارهایی که باید انجام شود و کثرت تصمیم‌هایی که باید گرفته شود، خستگی است

مقابله مستقیم، همراه با توجه کامل به "کودک" دیگری، راه سالمی برای رسیدگی به مشکلات است. محل نگذاشتن و به حساب نیاوردن و تحقیر طرف مقابل، نمی‌تواند گره مشکلات را باز کند.

ما مجبور نیستیم به هر نوع دعوتی تن در دهیم. هنر نه گفتن با استفاده از روش "من خوب هستم ــ شما خوب هستید" یعنی انجام هر کار ممکن به منظور جریحه‌دار نکردن "کودک" طرف و در عین حال مراقبت از "کودک" خودتان

ما مجبور نیستیم به هر نوع دعوتی تن در دهیم. هنر نه گفتن با استفاده از روش "من خوب هستم ــ شما خوب هستید" یعنی انجام هر کار ممکن به منظور جریحه‌دار نکردن "کودک" طرف و در عین حال مراقبت از "کودک" خودتان

ما مجبور نیستیم به هر نوع دعوتی تن در دهیم. هنر نه گفتن با استفاده از روش "من خوب هستم ــ شما خوب هستید" یعنی انجام هر کار ممکن به منظور جریحه‌دار نکردن "کودک" طرف و در عین حال مراقبت از "کودک" خودتان

ما مجبور نیستیم به هر نوع دعوتی تن در دهیم. هنر نه گفتن با استفاده از روش "من خوب هستم ــ شما خوب هستید" یعنی انجام هر کار ممکن به منظور جریحه‌دار نکردن "کودک" طرف و در عین حال مراقبت از "کودک" خودتان

از این‌گونه عبارات تحریک‌کننده بسیار زیاد است، اما شما می‌توانید با یک پاسخ "بالغ" از آن‌ها رد شوید و خود را از شرّ بازی خلاص کنید. شوخ‌طبعی نیز اگر درست به‌کار گرفته شود، مؤثر است.

"تو زیاد خرج می‌کنی" زجر می‌دهد و جمله‌ای است که طرف را به انجام یک بازی دعوت می‌کند. حال آنکه "توی حساب پس‌اندازمان کم پول داریم و من نگرانم، چون فکر می‌کنم درست خرج نکرده‌ایم" مقابله با مشکل است و مخاطب را به همکاری دعوت می‌کند

کسانی که عینک می‌زنند گاهی وقت‌ها که به مهمانی می‌روند عینکشان را نمی‌برند، چون خیال می‌کنند بی‌عینک جذاب‌تر می‌شوند. اما ممکن است احساس کنند که از دور خارج‌اند زیرا همه را تیره و تار می‌بینند. دل‌مشغولی آن‌ها این است که "قیافه‌ام چطوره؟"، نه "قیافه دیگران چطوره؟

بهترین تأییدی که می‌توانیم به دیگران بدهیم، اولاً آگاهی از حضور آن‌هاست، و سپس دادن پاسخی بر اساس آنچه می‌گویند و می‌کنند، و نه آنچه "والد" یا "کودک" ما دلش می‌خواهد. عشق و محبت زمانی آغاز می‌شود که ما "کودک" درون دیگری را ببینیم، و این کار موقعی امکان‌پذیر است که ما از طریق "ردیابی" با خواسته‌های خود کنار آمده باشیم. وقتی با تمرکز دادن آگاهی کامل خود بر حضور دیگری توانستیم به‌روشنی همه چیز را ببینیم، آنگاه می‌توانیم به نیاز او پی ببریم: آیا لازم است دست روی شانه او بگذاریم یا فقط سکوت کنیم و به چشم‌هایش خیره شویم؟ سؤالی بکنیم یا اصلاً سؤال نکنیم؟ پیشنهاد کمک کنیم یا تقاضای کمک؟

چقدر این گفته دوست فقیدمان پروفسور ادسون کالدول آرامش‌دهنده است که می‌گفت: "عالی‌ترین هدیه‌ای که یک فرد می‌تواند به فردی دیگر ارزانی دارد، حضور بی‌ادعای خود اوست." نوازش دیگران، تنها به این دلیل که ما می‌خواهیم، یا چون فرض بر این است که باید این کار را بکنیم، هر چند در ابتدا می‌تواند کام دیگران را شیرین کند، اما شیرینی بیش از اندازه نیز ممکن است دلزدگی بیاورد. دستورالعملِ ما ممکن است نوازش دیگران باشد، اما هیچ معلوم نیست که دیگران طالب آن باشند. آیا تاکنون به چهره مات و مبهوت بچه‌ای نگاه کرده‌اید که پدرش برای سرگرم کردن و قطع شدن گریه‌اش او را بالا و پایین می‌اندازد؟

سازمان‌هایی با هدف مشخص مثل کلیسا و مؤسسات خدماتی و خیریه و افراد آن مهمند. وقتی شما شصت‌وپنج‌ساله شدید، اعضاء تیم فوتبال شما کجا هستند؟ همکارانتان کجا هستند؟ رفقای محله کجا هستند؟ جواب هر یک از این سؤال‌ها چندان مهم نیست، اما خود سؤال مهم است. با هر دست که می‌دهیم از همان دست پس می‌گیریم

گاهی آنچه می‌دانیم این است که در شُرف افتادن بر کف رینگ هستیم تا داور شمارش را شروع کند. افراد شرکت‌کننده در گروه‌های درمانی ما فهرستی از کمک‌های اولیه را برای نجات "کودک" کتک‌خورده تنظیم کردند. این راه‌حل‌ها درازمدت نیست ولی می‌تواند مسکنی موقت برای رهایی از بدرفتاری‌های درونی باشد: "والد" را خاموش می‌کند و "بالغ" را درگیر مشاهده ساده وضعیت می‌کند و "کودک" را غلغلک می‌دهد

از بیهوشی نیز، خودبه‌خود از آن استفاده می‌کند. ما نیز وقتی "بالغ" خود را از دست می‌دهیم، "از هوش می‌رویم"، و این زمانی است که مکالمه درونی ما خاموش نمی‌شود. اگر ما هم روش‌ها و فنونی را که آموخته و تمرین کرده‌ایم، دم دست داشته باشیم، می‌توانیم از تنبیه کردن درون خود جلوگیری کنیم. ما این روش‌های اضطراری را مسدودکننده‌های "والد" می‌نامیم زیرا می‌توانند ما را به زمان حال، یعنی قلمرو "بالغ" برگردانند. با به‌کار انداختن "بالغ" می‌توانیم موقتا گذشته را خاموش کنیم، و بدین ترتیب از بازنواخت اتهامات ضبط‌شده جلوگیری نماییم. این تدابیر، تجزیه و تحلیل یا تفکر نیست، اعمالی است که باید تا شروع مرحله تفکر انجام دهیم. بعضی اوقات از بس برای باز کردن کلاف سردرگمی از گذشته تقلاّ کرده‌ایم، احساس فرسودگی می‌کنیم:

۷: مسدودکننده‌های"والد" بعضی روزها از روزهای دیگر بدتر است. کار "بالغ" که مقابله با احساس‌های بد است به‌خوبی پیش نمی‌رود و ناگهان انبوهی از احساس‌های بد بر ما غلبه می‌کند. عاجز می‌شویم. مأیوس می‌شویم. احساس پوچی می‌کنیم. اگر خودمان را تنبیه کنیم، "بالغ" کاملاً از کار می‌افتد و ما دیگر حتی نه می‌توانیم به "ردیابی" فکر کنیم و نه به رفتار متقابل و حمایت "بالغ". قدرت پیش‌بینی و درون‌بینی و درک ماوَقَع را نیز از دست می‌دهیم.

کنند. جایزه هم تعیین می‌کردم. اما کم‌کم به این نتیجه رسیدم که هیچکس حتی آن را نمی‌خواند. آنچه که فهمیدم مؤثرتر است، یادداشتی بود حاوی سه نکته که زیر آن را با مداد بنفش خط کشیدم: (۱) ظرف‌ها را جمع کنید. (۲) میز را تمیز کنید. (۳) همین الآن! امضاء مدیریت. این روش تا به امروز مؤثر بوده است