بریده‌هایی از کتاب ماندن در وضعیت آخر

انتقال عقاید به اندازه خود عقاید اهمیت دارد

جنبه شگفت و شیرین جوان بودن این است که اگر مجبور شدیم چیزی را از نو شروع کنیم، می‌توانیم.

"بالغ" فکر می‌کند و دلیل می‌آورد و پیش‌بینی می‌کند و چگونگی انجام کارها را کشف می‌کند. "بالغ" به‌تدریج به تأمل درباره نتایج و پیامد کارها می‌پردازد. در حالی که "کودک"، "میخوام" را تأمین می‌کند، "بالغ" چگونگی را فراهم می‌آورد و در این رهگذر، از آنچه "کودک" از والدین آموخته است، بسیار بهره‌گیری می‌کند. والدین خوب، رشد توانایی‌های جنبه "بالغ" طفل خود را ترغیب و تشویق می‌کنند و اظهارنظرهای او را درباره زندگی می‌ستایند

"تقدیر" روی زندگی ما سنگینی می‌کند. ولی چیزهایی هم هست که امروز می‌توان از نو به دست آورد. خوبی کار در این است که ما می‌توانیم "فکر کنیم". فکر کردن فی‌نفسه چیزهای بدیع و تازه به‌وجود می‌آورد. نه‌تنها می‌توانیم به گذشته بنگریم و آن را بررسی کنیم، بلکه می‌توانیم به آینده بیندیشیم. می‌توانیم خودمان و والدینمان و فرزندانمان را از دیدگاهی تاریخی بررسی کنیم و ببینیم که هر یک در خلق وضع موجود چه سهمی داشته است. کنترل همه چیز از ما ساخته نیست، ولی می‌توانیم بعضی چیزها را کنترل کنیم. اگر ما بخشی از مسأله هستیم می‌توانیم بخشی از جواب هم باشیم. این است مبارزه خلاق بودن و احساسات داشتن و ماندن در وضعیت "خوب"

یکی از قوی‌ترین راه‌هایی که "والد" از طریق آن وارد زندگی حال حاضر ما می‌شود، "گفتگوی درونی" است که در آن بارک‌اللّه‌ها و تشرها و هشدارها و اتهام‌ها و تنبیه‌های زمان بچگی را می‌شنویم. کسی که طرف مقابل این گفتگو است، "کودک" است، همان بچه هنوز به مدرسه نرفته‌ای که در ذهن ما است

"احساس‌ها نشت می‌کنند!" احساس‌ها به هر حال بیرون ریخته می‌شوند، چه با کلمات، چه با هیأت زبان، و چه به درون بدن ما

از لحاظ اخلاقی احساس‌ها نه خوب هستند و نه بد. رویدادها و حقایق وجودی ما هستند. کاری که ما با آن‌ها می‌کنیم ممکن است خوب یا بد باشد.

کسی را تحقیر نکنید و اجازه ندهید که کسی شما را خوار و خفیف کند.

بچه‌های کتک‌خورده غالبا کسانی هستند که وقتی بزرگ شدند، نه‌تنها بچه‌های خود، بلکه والدین سالخورده خود را نیز کتک می‌زنند، یعنی همان کسانی را که در ابتدا این روش را به آنان یاد داده بودند.

"کسی که مرا می‌ترساند مستعد ترسیدن است.

آگاهی زمانی امکان‌پذیر است که ما با درک مکالمه درونی خود، آن را متوقف کنیم تا "بالغِ"مان آزاد باشد که دیگران را ببیند.

اطلاعاتی را که به‌تازگی از راه "ردیابی" در مورد "والد" و "کودک" به دست آورده‌ایم می‌توانیم در بانک وارده‌های "بالغ" ثبت کنیم، و آن‌ها را برای "ردیابی" بعدی و مقابله با "ناراحتی" بعدی آماده نگه داریم

زندگی لذتبخش نه‌تنها به دانش نیاز دارد مستلزم ایمان نیز هست. وقتی حرکت را آغاز کردید، شجاعت نیز پیدا می‌کنید.

هدف او راضی کردن مردم است. خودش چمدان‌هایش را حمل می‌کند چون نگران آن است که مبادا انعام کم او باعث ناراحتی باربر شود. قبل از آمدن مستخدم، خودش اتاقش را تمیز می‌کند. وقتی که به سختی مریض شده و پیش دکتر می‌رود، در جواب سؤال "حالت چطوره؟" می‌گوید: "خوبم، الحمدللّه". هر کاری را خودش انجام می‌دهد

زندگی برای تلاشگران ابدی، مبارزه‌ای است بی‌حاصل برای به‌دست آوردن چیزی که اصلاً وجود ندارد.

خوبی کار در این است که اگرچه نمی‌توانیم جلوی احساس‌های بد را بگیریم، می‌توانیم از ماندنشان جلوگیری کنیم.

چه بسا روزی از خواب بیدار شویم و احساس کنیم که عرش را سیر می‌کنیم. ولی گاهی فقط در عرض یک ثانیه، یک اخم، یک بی‌احترامی، یا یادآوری یک شکست، می‌تواند همه چیز را خراب کند

ما آنچنان ترسیده و مضطرب هستیم که "سعی می‌کنیم با کناره‌گیری از واقعیت و بی‌عاطفه شدن، آن را پرده‌پوشی کنیم."

"احساس‌ها نشت می‌کنند!" احساس‌ها به هر حال بیرون ریخته می‌شوند، چه با کلمات، چه با هیأت زبان، و چه به درون بدن ما: زخم معده، سردرد، انقباض‌های عضلانی، سوءِهاضمه، یا افسردگی.

ما بر این باوریم که هیچ‌کس نمی‌تواند به ما آسیب وارد کند، یا به زبان مشخص‌تر، هیچ‌کس نمی‌تواند به احساس‌های ما آسیب وارد کند مگر آنکه "والدِ" ما را به قلاب بیندازد که در این صورت این "والدِ" ماست که ما را در درون شماتت می‌کند.