بریده‌هایی از کتاب ماندن در وضعیت آخر

عشق و محبت زمانی آغاز می‌شود که ما "کودک" درون دیگری را ببینیم

اگر بچه‌ای بگوید فلان احساس را دارد و در جوابش گفته شود که این جور احساس کردن "بد" است، یا اگر پدر و مادری به کودک خود بگویند "بچه‌ای مثل تو چه دلیلی دارد غمگین باشد؟"، طفل ممکن است تصمیم بگیرد که از آن پس دیگر احساس‌هایش را بروز ندهد و به اصطلاح "همه چیز را تو خودش نگه دارد". اگر احساس‌های ابرازشده کودکان را نفی یا مخدوش کنیم، آن‌ها ممکن است از اعتماد کردن به احساس‌ها و تصوراتشان بترسند و کم‌کم عادت کنند که احساس‌های خود را پس بزنند.

خیالبافی‌های من ادامه یافت و مرا به نقاط مختلف دنیا و سال‌های مختلف زندگی‌ام کشاند. راستی از چه ناراحت بودم؟ الآن که این کلمات را می‌نویسم ۲۰۰۸۹ روز زندگی کرده‌ام. چرا باید اجازه بدهم که جریان دیشب همه آن‌ها را بی‌ارزش جلوه دهد. باید مانند اسکی‌بازان روی دریا، از روی امواج حوادث بگذرم و فکرم را با چیزهای بهتری مشغول کنم. این کار یکی از بهترین "مسدودکننده‌های والد" است.

آرزوی راضی کردن "والد" هرگز وجود ما را ترک نمی‌کند. تأیید "والد" یک ضبط دائمی است و امروز نیز آن تحسینِ درونی احساس خوبی ایجاد می‌کند.

یک اشتباه احمقانه نمی‌تواند کسی را بکشد، اما خودخوری و احساس بدبختی می‌تواند.

احساس‌های خوب تنها از طریق تجربیات جمعی حاصل می‌شود. با مردم زندگی کنید. از افراد خانواده خود کمک بگیرید. تنهایی را از خود دور کنید و با پیوستن به گروه با دیگران بجوشید.

بهترین لطف، حضور خود شماست. مردم از یک گوش شنوا بیشتر استقبال می‌کنند تا از یک ورّاج اندرزگو.

برای حمایت خود، از پاسخ‌های "بالغ"، یعنی از فکر خود استفاده کنید نه از عضلات خود.

رفتار کودکان شاد نتیجه محبت بدون قید و شرط، و نتیجه دستورهای مستقیم و یکنواخت والدین دلسوز است که به بچه‌های خود نشان می‌دهند چگونه باید فکر کرد و چگونه به حل مسائل پرداخت. فکر کردن و عمل کردن در کودک دانش و تسلط ایجاد می‌کند

یکی از اشتباهاتی که به‌کرّات برای والدین پیش می‌آید این است که آن‌ها پیام‌های کافی برای "چکار بکن" به کودکان ارائه نمی‌کنند. به این ترتیب کودکان تقریبا ناگزیر خودشان پیام "نکن" را تصور می‌کنند. قانون عملی (برای والدین) این است که هرگاه به او می‌گویند آن کار را نکن، در عین حال بگویند که چه کار باید بکند

مردی دختر چهارساله خود را بیش از بیست و چهار ساعت کتک زده بود و به قتل رسانده بود، زیرا دخترش به او "اهمیت نمی‌داد". مادر نیز با آوردن شلاق و کمربند در این تنبیه بیرحمانه و هولناک شرکت کرده بود. یکی از دلخراش‌ترین لحظات دادرسی لحظه‌ای بود که معلوم شد دختر کوچک در ساعت بیستم تنبیه، در حالی که ضعف کرده بود و رو به مرگ بود، از پدرش خواهش می‌کند دکمه‌های پشت لباسش را باز کند تا بتواند به توالت برود

این که ما بخواهیم در کلیسا پذیرفته شویم، یا در دنیای کسب و کار و تجارت، و یا در دنیای "جنگلی"، بسته به این است که والدین ما برای کدام‌یک از این اجتماع‌ها ارزش قائل بوده باشند.

هر انسانی که یک روز در زندگی خود مزه شکست را چشیده باشد، حرف دیگر دلشکستگان را بهتر می‌فهمد و می‌پذیرد.

مردم غالبا به‌ویژه هنگام غم و اندوه، بیش از آنکه محتاج نصیحت و کمک شما باشند، به خود شما احتیاج دارند.

بهترین تأییدی که می‌توانیم به دیگران بدهیم، اولاً آگاهی از حضور آن‌هاست، و سپس دادن پاسخی بر اساس آنچه می‌گویند و می‌کنند

ما خودمان عامل اصلی بیشتر بدبختی‌های‌مان هستیم و اغلب این خود ما هستیم که باید تغییر کنیم.

به‌ندرت برایمان پیش آمده است که در طول روز به این فکر بیفتیم که خون چگونه در رگ‌هایمان جاری است و قلب وفادارمان چگونه هفتاد بار در دقیقه می‌تپد و نبضش آن سیستم تغذیه‌کننده زندگی را تنظیم می‌کند. ما فراموش می‌کنیم که چقدر شگفت‌آوریم.

همکاری مشترک بین "بالغ" و "کودک" اغلب موفقیت‌آمیز است، حتی اگر "والد" به آنچه می‌خواهد نرسد.

رؤیاهای بزرگ هم به اندازه رؤیاهای کوچک خرج برمی‌دارند.

"انسان به گونه‌ای است که اگر دائما به او بگویند احمق است باور می‌کند و اگر دائما این مطلب را به خودش بگوید پس از مدتی خودش را وادار می‌کند که آن را بپذیرد. زیرا انسان با نفس خویش گفتگویی درونی دارد که او را وامی‌دارد خوب عمل کند."