بریده‌هایی از کتاب مجموعه کامل ۷ اثر از جیم ران

«زندگی‌ای که ارزش زیستن را دارد، ارزش ثبت شدن را نیز دارد». در واقع، فرایند ایجاد عادت آگاهانه و حساب‌شده‌ی نگارش خاطرات روزانه، احتمالاً مهمترین علتی است که آنان را به سطوح بالاتر از متوسط می‌رساند.

مطالعه‌ی روزانه‌ی کتاب حتی به مقدار کم، به مرور زمان ثروتی از اطلاعات ارزشمند را برای ما به ارمغان می‌آورد. اگر نتوانیم زمانی را به این کار اختصاص دهیم، اگر نتوانیم کتابی را برداریم و اگر نتوانیم نظم و ترتیب را تمرین کنیم، آنگاه جهل و نادانی به سرعت دست به کار خواهند شد و آن جای خالی را پر خواند کرد.

مطالعه برای کسانی که می‌خواهند فراتر از زندگی روزمره را تجربه کنند، امری ضروری است. ما نباید به چیزی اجازه دهیم که بین ما و کتابی که می‌تواند زندگی ما را تغییر دهد فاصله بیاندازد.

انسانهایی که مصممانه به دنبال رشد شخصیت هستند، باید محدودیت‌هایی که برای مهارت و عادت مطالعه‌ی خود وضع کرده‌اند، را از بین ببرند.

تفاوت چندانی بین فردی که نمی‌تواند بخواند و فردی که تصمیم ندارد بخواند وجود ندارد. نتیجه‌ی هر دو، جهل است.

چرا ما در خواندن کتاب‌هایی که می‌توانند زندگی‌مان را تغییر دهند، کوتاهی می‌کنیم؟ چرا ما معترض هستیم اما در جای خود ایستاده‌ایم؟ چرا اغلب از نتایج می‌نالیم اما علت‌ها را تغییر نمی‌دهیم؟ چگونه این واقعیت را باید توجیه کرد که کمتر از ۱ درصد از کل جمعیت کشورمان کارت کتابخانه دارند ـ کارتی که به ما امکان دستیابی به همه‌ی پاسخ‌ها برای موفقیت و کامیابی و رسیدن به هر آنچه که تا کنون می‌خواستیم بدانیم را می‌دهد؟ افرادی که آرزوی زندگی بهتری دارند نباید به خودشان اجازه دهند از کتاب‌هایی محروم شوند که نقش خطیری در تغییر زندگی‌شان دارد. حواسمان باشد، کتاب‌هایی که نمی‌خوانیم فایده‌ای به ما نمی‌رسانند!

اما پرسش مهم این است که در نود روز گذشته با این گنجینه‌ی اطلاعاتی که می‌تواند در زندگی ما، بخت و اقبال ما، ارتباطات ما، سلامتی ما و فرزندانمان و دغدغه‌ی ما تغییر مثبت به وجود آورد، چند جلد از این کتاب‌ها را خوانده‌ایم؟

یک راه برای یادگرفتن کارهای درست، انجام کارهای غلط است. ما از شکست هم می‌آموزیم همچنان که از پیروزی. شکست هم باید به ما درس بدهد، وگرنه موفقیت‌ها الزاماً به ما پاداشی نمی‌دهند.

ذهن انسان همواره صداها و تصاویر اطرافمان را عکس‌برداری و ثبت و ضبط می‌کند. بدین طریق تمام تجربیات ما بر روی نورون‌های مغز حک می‌شود. هر واژه، هر ترانه، هر برنامه‌ی تلویزیونی، هر گفتگو و هر کتابی كه خوانده‌ایم، از طریق نورون‌های شیمیایی یا الکتریکی در کامپیوتر ذهن ما نقش می‌بندد. هر احساس، هر اندیشه، و هر فعالیتی که ما درگیر آن هستیم یک مدار جدید در ذهن‌مان ایجاد كرده که به تمام مدارهایی که از قبل وجود داشته‌اند وصل می‌شود. همه‌ی چیزهایی که در زندگی‌مان رخ داده‌اند و به نحوی بر آن گذر كرده‌اند، برای همیشه ثبت شده‌اند و هر چه كه اكنون هستیم نتیجه‌ی انباشت داده‌هایی است که بوسیله‌ی ترکیب شیمیایی و الکتریکی با ظرافت تمام در مغزِ یك و نیم كیلویی‌مان ذخیره شده است. همه‌ی چیزهایی که تا کنون در ذهن‌مان و در اطراف‌مان رخ داده، الان همان چیز منحصر به فردی است که آن را خویشتن ـ یعنی خود فردی‌مان ـ می‌دانیم.

وقتی مسیر باد تغییر كند، ما هم باید تغییر كنیم. باید تلاش كنیم بار دیگر روی پاهای خودمان بایستیم و دوباره بادبان‌ها را به گونه‌ای كه ما را به مقصد هدایت كند با یك انتخاب سنجیده و آگاهانه بر پا كنیم. برپا كردن بادبان‌ها، اینكه ما چگونه می‌اندیشیم و چگونه واكنش نشان می‌دهیم، قدرت بیشتری در تباه كردن زندگی‌مان دارد تا چالش‌هایی كه با آنان مواجه می‌شویم. پاسخ سریع و مسؤولانه به ناملایمات بسیار مهم‌تر از خود گرفتاری و مشكلات است. اگر این نکته را به خوبی دریابیم، نتیجه می‌گیریم که بزرگترین چالش زندگی این است که جریان فکر کردن خودمان را زیر نظر بگیریم.

پازل نخست فلسفه نگرش فلسفی مهمترین شالوده‌ی پنج تکه‌ی اصلی پازل زندگی است. یك عامل اصلی در تعیین اینكه چگونه تغییری در زندگی ما رخ می‌دهد، نحوه‌ی اندیشیدن ماست. همه‌ی چیزهایی كه درون مغز انسان در جریان است، از قبیل تفكرات، ایده‌ها و اطلاعات، فلسفه‌ی شخصی ما را شكل می‌دهد. پس فلسفه‌ی زندگی ما بر عادات و رفتارمان تأثیر می‌گذارد و همه چیز از این جا آغاز می‌شود.

پس ده سِنت برای خیریه، ده سِنت برای افزایش سرمایه و ده سِنت برای سرمایه‌گذاری.

سرمایه‌دار باشید. حتماً بخشی از درآمد خود را به سرمایه تبدیل کنید. می‌توانید به بچه‌ها یاد بدهید که از همان ابتدای زندگی شمّ اقتصادی را یاد بگیرند. به آنها یاد بدهید که می‌توانند دو دستگاه دوچرخه داشته باشند، یکی را سوار شوند و دومی را کرایه بدهند، تا درآمد داشته باشند. به آنها یاد بدهید چطور پول درآورند، نه اینکه چطور فقط شغل پیدا کنند. به آنها یاد بدهید چطوری شمّ اقتصادی داشته باشند. یادشان بدهید چطوری فروش کنند. یکی از بهترین روش‌های یادگیری این است که بروید توی خیابان و چیزی بفروشید.

هر چیزی به اصلاح نیاز دارد؛ رژیم غذایی‌، زندگی‌، روابط دوستی، و زندگی زناشویی‌مان.

اگر دنبال پول بروید و بخواهید روزی بیست ساعت کار کنید و نسبت به سلامتی خود بی‌توجه باشید، دوستان خود را فراموش کنید و از خانواده ببرید، در واقع تمام ارزش‌ها را به نفع یک ارزش زیر پا گذاشته‌اید.

اگر من نه، پس کی؟ اگر الان نه، پس کِی؟

زندگی نبردی است بین راحت‌طلبی و پاداش‌های لحظه‌ای آن و انضباط و پاداش‌های ماندگار آن. زندگی چنین است و چنان خواهد بود. هریک هزینه‌ای دارد؛ هزینۀ انضباط یا هزینۀ افسوس. ما باید هزینۀ یکی را بپردازیم. زندگی منضبط امروز را برگزیدن، راحت‌طلبی و سستی را کنارگذاشتن، و هوشمندانه‌تر و بیش‌تر از دیگران کارکردن، به شدت سخت و دشوار است.

انضباط یعنی پیوسته احساس کنی که کاری باید انجام شود، و برای انجام آن کار‌آگاهانه دست به عمل مناسب بزنی. اگر بین لحظۀ احساس و زمانِ عمل فاصلۀ درخورِتوجهی بیفتد، به آن تعلّل می‌گویند، که تقریباً درست متضاد انضباط است. صدای درون می‌گوید، «کار را انجام بده.» انضباط می‌گوید، «الان انجامش بده، و به بهترین شکل ممکن انجامش بده. امروز، فردا و همیشه، تا اینکه سرانجام تبدیل به ملکه‌ی ذهنی شود.» تعلّل می‌گوید، «بعداً انجامش می‌دهی» یا «فردا انجامش می‌دهی» یا «فرصت زیاد است.» تعلّل همچنین می‌گوید، «آن قدری کار کن که ظاهر کار درست باشد و صدای بقیه در نیاید، کاری را که می‌توانی بکن نه کاری که باید بکنی.»

با کنار گذاشتن منظم سی دقیقه وقت در روز برای مطالعۀ کتاب، یا به قول معروف مصاحبت با دوست مهربان، می‌توانیم پاسخ پرسش‌های حال و آینده‌مان را پیدا کنیم و می‌توانیم رایانۀ ذهن خود را با داده‌های منطقی و عاطفی تغذیه کرده، به‌طوری که ارزش ما را بالا ببرد، مهارت‌هامان را تقویت کند و تجارب‌مان را ناب‌تر کند.

زندگی سخت است. موفقیت سخت است. اگر راحتی را می‌خواهی می‌توانی بدستش آوری، ولی از چیزهای دیگر نصیب چندانی نمی‌بری، به خصوص چیزهای باارزش. چیزی که باارزش باشد بدست آوردنش سخت است. برای همین است که افراد کمی به دنبال آن می‌روند.