بریده‌هایی از کتاب مجموعه کامل ۷ اثر از جیم ران

سبک زندگی، نتیجه‌ی بیشتر داشتن نیست. سبک زندگی، نتیجه‌ی بیشتر زندگی کردن است. سبک زندگی، نتیجه‌ی پُرتر زندگی کردن است، نتیجه‌ی آگاهانه زیستن است و شادمانه‌تر زیستن و تحسین‌آمیزانه‌تر زندگی کردن است. هر چه پُرتر زندگی کنیم، نتایج بیشتری خواهیم داشت و به انسان بهتری تبدیل می‌شویم. سبک زندگی، پاداش سخت‌کوشی‌های ما نیست، راهی است برای آنکه از دل سخت‌کوشی‌مان پاداش بیشتر، معنای بیشتر و در نهایت ثمربخشی بیشتری بیرون بکشیم.

سبک زندگی، مقدار نیست. فرهنگ، مقدار نیست. شعور مقدار نیست. سبک زندگی هم مقدار نیست. همه‌ی اینها هنرهایی هستند که متعلق به کسانی‌اند که آرزوی زندگی بهتری دارند. برای استاد شدن در این هنرها، باید از آنچه اکنون داریم تمرین را آغاز کنیم.

نتایج، بهترین میزان برای وزن کردن پیشرفت انسان است، نه گفتگو، نه توضیح دادن و نه توجیه کردن. نتایج! اگر نتایج ما کمتر از ظرفیت و توان ماست باید بکوشیم که امروز بهتر از روز قبل شویم. بهترین پاداش‌ها همواره از آن کسانی است که به واسطه‌ی انسانی که شده‌اند، ارزش والایی برای خودشان و دنیای اطراف‌شان به ارمغان می‌آورند.

و اما دومین گزینه چیست؟ اینکه هر چه می‌توانیم انجام دهیم! هر چه می‌توانیم باشیم، بشویم؛ همه‌ی کتابهایی که می‌توانیم را بخوانیم؛ همه‌ی چیزهایی که می‌توانیم را به دست آوریم؛ تا آنجا که امکان دارد ببخشیم و سهیم شویم؛ تا جایی که می‌توانیم، تلاش و تقلا و تولید کنیم؛ همه‌ی ما این انتخاب را داریم: انجام دادن یا انجام ندادن. بودن یا نبودن. کامل بودن یا کمتر بودن یا اصلاً هیچ نبودن.

دو گزینه‌ای که با آن مواجه‌ایم هر کدام از ما در مورد اینکه با زندگی‌مان چه خواهیم کرد، دو گزینه‌ی مشخص داریم. اولین انتخابی که می‌توانیم بکنیم این است که کمتر از توان و ظرفیت‌مان باشیم؛ کمتر به دست آوریم؛ کمتر داشته باشیم؛ کمتر بخوانیم؛ کمتر فکر کنیم؛ کمتر تلاش کنیم و خودمان را به کمترها عادت دهیم. اینها انتخاب‌هایی است که به یک زندگی تهی منجر می‌شود. اینها انتخاب‌هایی است که اگر انجام شوند، به جای آنکه زندگی‌مان سراسر انتظار باشد، مشحون از درک و فهم مداوم خواهد شد.

یکی از بهترین راه‌ها برای کم کردن چالش‌های آینده این است که نتایج قصور کنونی را پیش‌بینی کنیم. پیش‌بینی نتایج کوتاهی و غفلت امروز ما با پرسش چند سؤال مهم از خودمان آغاز می‌شود: در نود روز گذشته چندتا کتاب خوانده‌ام؟ آیا در ماه گذشته به طور منظم ورزش کرده‌ام؟ چقدر از درآمدم را سال گذشته پس‌انداز کرده‌ام؟ هفته‌ی گذشته چند تا نامه نوشته‌ام؟ در این ماه چند بار در دفتر خاطراتم مطلبی نوشته‌ام؟

فعالیت، بخش عمده‌ای از پازل زندگی است؛ قدرتی است که به فلسفه‌ی زندگی و نگرش ما ارزش و معنا می‌دهد. فعالیت هوشمندانه و مدبرانه، برنامه‌ریزی شده، شدید و هماهنگ، نیروی جدیدی خلق می‌کند و ما را در مسیر آینده‌ای هیجان‌انگیز قرار می‌دهد که تفکرات و خواسته‌های ما آن را از برایمان طراحی کرده‌اند.

با کار کردن روزانه بر روی چیزهای کوچک و خردی که در آینده‌ی زندگی‌مان تفاوت عمده‌ای ایجاد خواهد کرد. ایجاد روش‌هایی که ما را به آرزوهای‌مان می‌رساند ـ مانند سایر چیزهایی که موفقیت به آنها نیاز دارد ـ هم به آسانی انجام می‌شود و هم به آسانی می‌تواند مورد غفلت قرار گیرد.

شکسپیر در جمله‌ای ممتاز می‌گوید: «خطا ... در ستاره‌ها نیست، بلکه در درون خود ماست».

تغییر با انتخاب آغاز می‌شود هر روزی که بخواهیم، می‌توانیم خودمان را وادار کنیم که در همه چیز تغییر ایجاد کنیم. هر روزی که بخواهیم می‌توانیم کتابی باز کنیم که ذهن ما را به دانش و معرفت جدید باز خواهد کرد. هر روزی که بخواهیم می‌توانیم یک فعالیت جدید را آغاز کنیم. هر روزی که بخواهیم، می‌توانیم فرایند تغییر زندگی را آغاز کنیم. می‌توانیم بلافاصله یا هفته‌ی آینده یا ماه آینده و یا سال آینده دست به تغییر بزنیم. همچنین می‌توانیم هیچ کاری انجام ندهیم.

همه‌ی ما می‌گوییم می‌خواهیم موفق باشیم، اما زودتر یا دیرتر سطح فعالیت ما باید با نیت‌مان هم اندازه شود. صحبت کردن در مورد موفقیت یک چیز است؛ تلاش برای رسیدن به آن چیز دیگر. به نظر می‌رسد بعضی افراد بیشتر از صحبت کردن در مورد موفقیت لذت می‌برند، تا انجام دادن کارهایی برای دستیابی به آن. آنچنانکه گویی آوازهای همیشگی‌شان در مورد یک‌روز، آنها را به خوابی از احساس دروغین آرامش و امنیت فرو برده، و همه‌ی چیزهایی که روزی مقرر باید انجام دهند و می‌توانند هم انجام دهند، گویی هرگز انجام نمی‌شود.

سؤال۲: اطرافیانم چه تأثیری بر من دارند؟ این سؤال معقول و به جایی است. آنان ما را به کجا می‌برند؟ چه تأثیری بر صحبت کردن ما داشته‌اند؟ ما را به چه افکاری، خواندن چه کتاب‌هایی و انجام دادن چه کارهایی واداشته‌اند؟ چه تأثیری بر توانایی ما برای انجام بهتر و رشد کردن و احساس بهتر نسبت به آنچه انجام می‌دهیم، دارند؟ از همه مهم‌تر، آنان از ما چه چیزی می‌سازند؟

سؤال۱: با چه کسانی می‌گردم؟ ارزش‌اش را دارد که گهگاه تحقیقی انجام دهیم راجع به افرادی که در زندگی ما به طور روزانه حضور دارند و به لحاظ ذهنی بسنجیم که این افراد نزدیک به ما، چقدر بر ما تأثیرگذار هستند. به چه شهرت و اعتباری رسیده‌اند؟ تا چه اندازه خلاق، باسواد و محترم‌اند؟ در گذشته به چه سطحی از موفقیت نائل شده‌اند؟ عمق دانش و معرفت آنان چقدر است؟ آیا ارزش و اهمیت نگرش، اهداف و رشد شخصیتی خود را درک کرده‌اند؟ چه تعداد کتاب در نود روز گذشته خوانده‌اند؟ در چه کلاس‌ها و سمینارهایی برای گسترش مهارت‌های جدید یا ارتقای مهارت‌های فعلی‌شان شرکت کرده‌اند؟ چگونه به ارزش‌هایی چون شرافت، تعهد، پشتکار، انصاف، صبر و سخت‌کوشی می‌نگرند؟ چه ویژگی‌ای دارند که توصیه‌ها، ایده‌ها و پند و اندرز آنان اینقدر ارزشمند شده است؟

ما از خودمان سپاس‌گزاری و قدردانی نمی‌کنیم چون نسبت به خودمان آگاهی نداریم. معرفت به خود، بخشی حیاتی از پازل زندگی است. هر چه بیشتر می‌فهمیم که هستیم، انتخاب‌ها و تصمیم‌های بهتری برای خودمان و درباره‌ی خودمان می‌گیریم.

ما احساس بهتری از خودمان نداریم، آن هم به همین دلیل ساده که واقعاً خودمان را نمی‌شناسیم. چرا که اگر واقعاً خودمان را ـ یعنی قدرت‌مان، توانایی‌مان، تدبیرمان، عمق احساس‌مان، قوه‌ی طنزمان و موفقیت‌های بی‌نظیرمان ـ می‌شناختیم، هرگز به توانایی‌مان برای خلق آینده‌ای بهتر شک نمی‌کردیم.

ما نمی‌توانیم اله‌بختکی به آینده‌ای بهتر برسیم. ما نمی‌توانیم همین‌جوری اهدافی که برای خودمان تعیین کرده‌ایم را دنبال کنیم. چرا که هدفی که همین‌جوری تعقیب شود، هدف نیست؛ در بهترین حالت یک آرزوست و آرزو هم چیزی بهتر از توهم نیست. آرزو یک داروی بی‌هوشی است که یک آدم بی‌خواست و هدف و کسل ومعتاد از آن استفاده می‌کند و باعث می‌شود آگاهی آن فرد از شرایط بحرانی و مصیبت‌بارش کاهش یابد.

همین امروز برای ما ۱۴۴۰ دقیقه یعنی ۸۶۴۰۰ ثانیه به ارمغان آورده است. انسان فقیر و غنی به یک اندازه زمان یعنی همان ۲۴ ساعت را در اختیار دارند. زمان در حق هیچ یک از ما لطف نمی‌کند. امروز فقط به ما می‌گوید: «من اینجا هستم. چه کاری می‌خواهید با من انجام دهید.» چگونگی بهره‌گیری ما از هر یک روز عمدتاً نتیجه‌ی نگرش ماست. با نگرش صحیح، می‌توانیم امروز را غنیمت بدانیم و آن را به نقطه‌ی آغاز تبدیل کنیم. امروز به شکست‌های دیروز یا تأسف و ندامت‌های فردا اهمیتی نمی‌دهد، بلکه فقط همان هدایای پرارزش را به ما ارائه می‌دهد ـ یک ۲۴ ساعت دیگر ـ و امیدوار است که ما از آن عاقلانه استفاده کنیم.

لحظه‌ی کنونی جایی است که آینده‌ی بهتر ما آغاز می‌شود. گذشته برای ما خاطرات و تجربیات ارزشمندی دارد، و زمان حال شانس استفاده‌ی عاقلانه از آنها را به ما می‌دهد.

ما نباید خودمان را به خاطر اشتباهات گذشته، نقطه‌ضعف‌ها، شکست‌ها و خسارت‌های گذشته سرزنش کنیم. رویدادهای گذشته، خوب یا بد، بخشی از تجارب زندگی ماست. برای برخی از افراد، گذشته ممکن است معلمی سخت‌گیر باشد. ما باید اما اجازه دهیم گذشته به ما درس بدهد و ارزش تجربه‌هایش را به زندگی‌مان وارد کند.

چیزی که انجام دادن‌اش ساده است، انجام ندادن‌اش هم آسان است. اصلی‌ترین دلیلی که اکثر افراد کارها را به خوبی آنچه که می‌توانند، انجام نمی‌دهند در یک کلمه خلاصه می‌شود: غفلت.